Γιατί όλοι χρειάζονται το Γερμανό τους

Όταν έκλεινα το εισιτήριο για τη συναυλία των Editors σαν τίμια οπαδός και βαρεμένη πλουσία, ποτέ δεν περίμενα πως η Νέα Υόρκη θα γινόταν και η δική μου «Γη της επαγγελίας». Οι φίλες μου ονειρεύονταν το Moma (Museum of Modern Art), εγώ τα γλυκά του Manolia (ζαχαροπλαστείο) και το μουσικό δρώμενο που θα παρακολουθούσαμε και τίποτα δεν προμήνυε την καυτή συνέχεια.

Το ταξίδι μας κύλησε καταπληκτικά, η πόλη έγινε η καινούρια μου εμμονή και η συναυλία μου άφησε ένα καταπληκτικό γερμανόφωνο σουβενίρ. Ο Σεμπάστιαν, ήταν σε όλα του πολύ καλός σχεδόν σα ψεύτικος. Πανέμορφος, ξανθός με ολογάλανα μάτια και τέλεια σμιλεμένα χαρακτηριστικά δεν αργήσαμε να γνωριστούμε καλύτερα και να έρθουμε πιο κοντά το τελευταίο μου βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου.

Αυτό που μου επιφύλασσε όμως το Four Seasons δεν το περίμενα ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Η πρόστυχη φαντασίωσή μου μετατράπηκε σε εξερεύνηση των πιο απάτητων σημείων του κορμιού του και το φιλμ της εμπειρίας εξελίχθηκε από διεστραμμένη δευτεροκλασάτη τσόντα σε εκπαιδευτική ταινία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Εγώ σε ρόλο σέξυ δασκάλας διέταζα έξαλλη, όσο ο καινούριος μου φίλος αποφοιτούσε με άριστα από τα ταχύριθμα σεμινάρια που του παρέδιδα.

Δήμητρα, 30 ετών.