Ο ελεγκτής έβαλε φωτιές

Το καλοκαίρι πέρυσι θα πήγαινα διακοπές με τον φίλο μου, ο οποίος εκείνες τις ημέρες βρισκόταν σε μια πόλη μακριά από εμένα. Από εκεί θα ξεκινούσαμε μαζί για τον προορισμό μας. Κατάφερα όμως πάλι και άργησα να φτάσω στο σταθμό του τρένου, με αποτέλεσμα να το δω την ώρα που έκλεινε τις πόρτες, έτοιμο για αναχώρηση.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, πήδηξα μέσα και κατευθύνθηκα προς το τελευταίο κουπέ. Το βρήκα άδειο, μπήκα μέσα, έκλεισα την πόρτα και τις κουρτίνες και κάθισα. Σκεφτόμουν πως το ταξίδι μου θα διαρκούσε μόλις μισή ώρα και πως μέχρι να φτάσουν οι ελεγκτές στο τελευταίο κουπέ, εγώ θα είχα πλέον φτάσει. Για κακή (καλή, εδώ που τα λέμε) τύχη μου, όμως, τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά.

Μετά από ένα λεπτό, η πόρτα ξαφνικά άνοιξε και είδα μπροστά μου έναν από τους πιο γοητευτικούς άνδρες που είχα δει ποτέ στη ζωή μου, τον ελεγκτή των εισητηρίων. Πάγωσα και από την ομορφιά του και από αμηχανία, ψάχνοντας μια δικαιολογία για να του πω. Προσποιήθηκα ότι έψαχνα το εισιτήριό μου για αρκετή ώρα, μέχρι που οι δικαιολογίες τέλειωσαν.

Ψάχνοντας για κάποιον τρόπο να μην πληρώσω το υπέρογκο πρόστιμο και συνειδητοποιώντας ότι το πορτοφόλι μου ήταν άδειο (μόνο κάρτες ανάληψης μετρητών είχε μέσα), ρώτησα τον όμορφο ελεγκτή αν υπάρχει κάποιο άλλος τρόπος να λύσουμε το θέμα. Μου χαμογέλασε και μου απάντησε «ναι». Γύρισε πίσω του, κλείδωσε την πόρτα και μετά ακολούθησαν μερικές από τις πιο αναπάντεχες στιγμές της ζωής μου. Έκτοτε, όποτε ταξιδεύω με τρένο εύχομαι να με πετύχει πάλι για να προσποιηθώ ότι δεν έχω εισιτήριο.

Μαίρη, 23 ετών.