«Είμαι παντρεμένη, τον αγαπώ, αλλά έχω σχέσεις με δυο φίλους του»

Αγαπητέ Dr Love,

με λένε Μίνα (δεν ειναι το πραγματικό μου όνομα, αλλά θα καταλάβεις γιατί χρησιμοποιώ ψευδώνυμο), είμαι 31 χρονών και είμαι παντρεμένη περίπου 5 χρόνια.
Ζω σε μια πόλη της επαρχίας όπου μεγάλωσε ο άντρας μου και μετακομίσαμε λίγο διάστημα αφού παντρευτήκαμε. Εγώ κατάγομαι από Αθήνα, όπου και γνωρίστηκα με τον σύζυγό μου όταν δούλευε εδώ.
Ο γάμος μου δεν είναι κακός, θα ελεγα το αντίθετο. Με αγαπάει πολύ, τον αγαπώ και εγώ, γιατί μου φέρεται πολύ καλά. Ταξιδεύουμε που και που, βγαίνουμε και κάνουμε πράγματα, όσο μας επιτρέπει το περιβάλλον και οι ευκαιρίες μιας επαρχιακής πόλης και το σεξ είναι καλό. όχι κάτι συναρπαστικό, αλλά καλό.

Όμως, εδώ έρχεται το "θέμα" μου: έχω σεξουαλικές σχέσεις, εδώ και περίπου έναν χρόνο, με δυο φίλους του. Ξέρω πως ακούγεται...κάπως, αλλά συμβαίνει. Ο ένας είναι αρκετά κοντινός του φιλος, ο άλλος απλός γνωστός θα έλεγα και μαλιστα παντρεμένος και αυτός. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες, ήταν δυο ιστορίές που απλώς συνέβησαν, υπήρξε έλξη έντονη και με τους δυο (κανείς δεν ξέρει τη σχέση μου με τον άλλο) και ευτυχώς ειναι πολύ εχέμυθοι και όλα έχουν παραμείνει μυστικά.

Είχα από πολύ μικρή έντονη σεξουαλική ζωή, την οποία περιόρισα όταν γνώρισα τον νυν σύζυγό μου, με τον οποίο ήμουν μονογαμική μεχρι πριν αυτές τις περιπτώσεις.
Έχω μπερδευτεί. Ναι μεν με τον άντρα μου δεν έχω ιδιαίτερο παράπονο, ομως μου λείπει η έξαψη του έντονου πάθους που μου δίνουν οι δυο άλλοι. Δεν με ενδιαφέρον οι ηθικολογίες, και θα εκτιμουσα να μην μου άρχιζες τίποτε τέτοιες συμβουλές, γιατί ξέρω τι συμβαίνει, απλώς δεν είμαι σίγουρη προς τα που να καταλήξω.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

Αγαπητή "Μίνα",

θα ξεκινήσω διαβεβαιώνοντάς σε πως δεν είχα σκοπό να ηθικολογήσω, δεν το έχω κάνει έως σήμερα, δεν σκοπεύω να το κάνω και ποτέ. Πάντοτε πίστευα στην ελευθερία του κάθε ανθρώπου να διαχειρίζεται το σώμα, τα θέλω και τις επιθυμίες του - ασχέτως "οικογενειακής", επαγγελματικής, προσωπικης ή όποιας άλλης κατάστασης.

Παράλληλα, και δεν είναι δείγμα συντηρητισμού, απλής ανθρωπιάς και τίμιας και ξεκάθαρης στάσης προς όποιους τρίτους, πιστεύω πως οφείλουμε να προσέχουμε και τυχόν συναισθήματα ή και ψυχική κατάσταση τρίτων, όταν εμπλέκονται τέτοιοι. Δεν υποστηρίζω πως πρέπει να πας να μιλήσεις υποχρεωτικά στον άντρα σου. Αν το νοιώθεις, με έναν τρόπο που δεν θα τον ρημάξεις ψυχικά, κάνε το. Όμως δεν νομίζω πως θα έχεις αποτέλεσμα. Αν ήταν ανεκτικός σε παρόμοιες καταστάσεις, θα το ήξερες ήδη.

Αν εσύ πιστεύεις πως η ζωή σου έτσι είναι ομαλή και αρμονική, πως εισαι ικανοποιημένη και δεν "βασανίζεσαι" (μιας και όπως λες τον αγαπάς και δεν κακοπερνάς και δεν καταπιέζεσαι), συνέχισε αυτό που κάνεις. Άλλωστε, μιας και δεν πρόκειται για μια μόνο παράλληλη σχέση, έχει προφανώς να κανει με την λίμπιντό σου. Άρα, και οι "φίλοι" του συζύγου σου να μην ήταν, αργά ή γρήγορα θα αναζητούσες κάποιον/ους να την ικανοποιήσεις.

Σκέψου τι σε κάνει ευτυχισμένη και ακολούθησέ το. Τα θέλω και οι επιθυμίες σου ορίζονται μόνο από εσένα.

Περιμένω ακόμη περισσότερες ερωτήσεις και ιστορίες σας στο info@queen.dpg.gr