Η πισίνα της οργής
Όταν η τιμωρία είναι υγρή.
Πριν από ίσως άπειρα χρόνια βρισκόμουν στην Ίο για διακοπές. Εκεί τα περνούσα υπέροχα με τη φίλη μου, όλη μέρα μπάνιο, χορός, ποτά, γνωριμίες και ξενύχτια. Παντού τριγύρω μας νέοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο, με απίστευτα κέφια και μια ατμόσφαιρα ερωτική να πλανιέται στον αέρα.
Μια νύχτα, και ενώ το 99% των ατόμων που βρίσκονταν γύρω μας ήταν Ισραηλινοί, πέφτει πάνω μου ένας πανύψηλος τύπος που μου ζήτησε «sorry» με εντελώς αμερικάνικη προφορά. Τελικά γνωριστήκαμε και ήταν Καναδός, με πολύ χιούμορ και ιδιαίτερα ομιλητικός.Μετά από μια δίωρη βόλτα σε όλα τα μπαρ της ευθείας μας, καταλήξαμε στην ταράτσα ενός από τα bungalows του ξενοδοχείου του, να μιλάμε και να γελάμε ασταμάτητα.
Κάποια στιγμή, μεθυσμένοι όπως ήμασταν αρχίσαμε να παίζουμε και να σπρωχνόμαστε γελώντας, μέχρι που κατόρθωσα να σπρώξω το γίγαντα κάτω απ' την ταράτσα. Για καλή μου τύχη έπεσε μέσα στην πισίνα και όχι στο πλακόστρωτο, γιατί αλλιώς μπορεί να έσπαγε το κεφάλι του.
Όταν τον είδα να πέφτει, πάγωσα για περίπου 5 δευτερόλεπτα μέχρι να σιγουρευτώ ότι ήταν καλά και αμέσως πήδηξα κι εγώ στην πισίνα. Εκεί με υποδέχτηκε ο γίγαντας κάπως εξοργισμένος και με διάθεση να με τιμωρήσει... Εγώ όμως τα πέρασα τέλεια!
Νίνα, 35
