«Οι συνεχείς τσακωμοί με κούρασαν. Σταματήσαμε να συγκατοικούμε και σκέφτομαι μια δουλειά σε άλλη πόλη»

Dr. Love,

Καλησπέρα, ονομάζομαι Άννα, είμαι 28 ετών και είμαι δύο χρόνια με τον φίλο μου. Η σχέση ξεκίνησε και εξελισσόταν πολύ όμορφα ώσπου μία ωραία πρωία πριν ένα χρόνο απολύεται από τη δουλειά του. Έτσι, μετά από κάποιο διάστημα καταλήγουμε να μένουμε παρέα στο σπίτι μου, κάτι για το οποίο δεν είχαμε ποτέ συζητήσει απλώς μας βγήκε πολύ ομαλά (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα).

Δυστυχώς αυτή η συγκατοίκηση, έφερε πολλές τριβές, τσακωμούς και ζήλιες από την πλευρά του φίλου μου. Προσπάθησα να κάνω υπομονή, τον δικαιολογούσα συνέχεια, έκανα κάθε φορά εγώ το πρώτο βήμα για να τα ξαναβρούμε. Κουράστηκα τόσο εγώ όσο και εκείνος από την όλη κατάσταση. Έχουμε συζητήσει πολλές φορές όλα μας τα προβλήματα και αποφασίσαμε να μείνουμε χώρια για κάποιο διάστημα 1-2 μήνες. (Το σπίτι το ξενοίκιασα και πήγα στο πατρικό μου για το καλοκαίρι 400χλμ μακριά).

Το πρόβλημά μου είναι ότι τελικά στο διάστημα που δεν βλεπόμαστε έχουμε ηρεμήσει και οι δύο αλλά τις τελευταίες μέρες έχω μάθει ότι υπάρχει μία πολύ καλή εξέλιξη για τη δουλειά μου να πάρω μετάθεση στην ιδιαίτερη πατρίδα μου για ένα χρόνο περίπου ή μπορεί και παραπάνω...

Αν ήμασταν καλά δεν θα το σκεφτόμουν πολύ και προφανώς δεν θα έκανα τα χαρτιά μου. Το θέμα είναι ότι τη δεδομένη στιγμή το βλέπω σαν σανίδα σωτηρίας.. Από τη μία φοβάμαι ότι θα τον χάσω αν φύγω, από την άλλη σκέφτομαι ότι αν είναι κάτι να κρατήσει θα κρατήσει. Δεν ξέρω τι θα κάνω πραγματικά... Αυτό που με μπερδεύει περισσότερο είναι ότι τον αγαπάω απλά δεν ξέρω αν πρέπει αυτή τη φορά να κοιτάξω λίγο το μέλλον μου ή να χάσω μια ευκαιρία στη δουλειά μου?

Φοβάμαι ότι θα επιστρέψω πίσω και θα βρω την κατάσταση πάλι την ίδια, μιζέρια, τσακωμοί και ζήλιες.. Ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να το ξαναπεράσω αυτό γιατί ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά και για μένα..



Ευχαριστώ για τον χρόνο σας,

Άννα

Αγαπητή φίλη,

μου αρέσει η αρκετά δομημένη σκέψη και λόγος σου. Επίσης, η καθαρή (σε μεγάλο βαθμό) σκέψη που δείχνεις να έχεις, παρά την φορτισμένη συναισθηματικά, αλλά και ρεαλιστικά φάση ζωής που βρίσκεσαι. Νομίζω πως είναι σαφές πως κάτι έχει "παγώσει" μέσα σου σε ότι αφορά τα αισθήματα και το πάθος σου για τον άνθρωπο αυτό.

Αν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην συμπεριφορά του μετά το χάσιμο της δουλειάς του, ή αν ήταν μια αναπόφευκτη εξέλιξη λόγω της φθοράς που επέρχεται ενίοτε στις σχέσεις αποκλειστικότητας, δεν μπορω να σου πω, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Η πραγματικότητα είναι αυτή.
Σαφώς και διστάζεις να δώσεις ένα τέλος, αν και η επαγγελματική πρόταση αποτελεί μια εξαιρετική αφορμή, γιατί προφανώς έχεις ακόμα αισθήματα τρυφερότητα και αγάπης συν το ότι η συνήθεια είναι...άτιμο πράγμα.

Οι λύσεις, νομίζω, πως είναι οι εξής - έχοντας σαν προυπόθεση το ότι δέχεσαι την πρόταση που σου έχει γίνει (το θεωρώ επιβεβλημένο να προχωρήσεις επαγγελματικά, τόσο για το γεγονός το ίδιο, όσο και για την ψυχολογία σου): Αν σκέφτεσαι πως θέλεις, και υπάρχει ελπίδα, να συνεχίσετε τη σχέση σας, μίλα του ανοιχτά και ειλικρινά. Άνοιξέ του την καρδιά, αλλά και το μυαλό και τη λογική σου. Αν έχει έστω ελάχιστο κοινό νου και αγάπη για εσένα, θα καταλάβει και θα προσπαθήσει να προσαρμοστεί. Αν όχι, δεν αξίζει τον κόπο να επιμείνεις.
Η δεύτερη λύση είναι να το λήξεις από τώρα. Δέχεσαι την προταση, του λες αντίο και συνεχίζεις τη ζωή σου. ίσως για λίγο καιρό στην αρχή να νοιώθεις μια νοσταλγία, όμως, όπως το "νοιώθω" από τα γραφόμενά σου, θα το ξεπεράσεις γρήγορα.

Να κοιτάς μπροστά. Και να παίρνεις μαζί σου όσους και ότι αξίζει. Τα βαρίδια να τα πετάς.





Περιμένω ακόμη περισσότερες ερωτήσεις και ιστορίες σας στο info@queen.dpg.gr