Από το ράφι του σούπερ μάρκετ κατευθείαν στο κρεβάτι

Πριν από λίγο καιρό ήμουν στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, το οποίο είναι λίγο ακριβούτσικο, αλλά έχε χάρη που εκείνη την ώρα χρειαζόμουν επειγόντως κάποια συστατικά για να μαγειρέψω και βαριόμουν να πάρω το αμάξι και να πάω στο άλλο που ήταν πολύ πιο μακριά.

Καθώς περιπλανιόμουν στους διαδρόμους, εντόπισα ένα νεαρό που ψώνιζε μεν και αυτός, αλλά μου έριχνε διαρκώς κλεφτές ματιές. Από ένα σημείο και μετά κυριολεκτικά με ακολουθούσε μέσα στο σούπερ μάρκετ και εγώ, αν και είχα τελειώσει τα ψώνια μου, έκανα βόλτες για να δω για πόσο θα συνεχίσει. Στο ταμείο καταφθάσαμε μαζί και σχεδόν βάλαμε ο ένας τα ψώνια του άλλους στις τσάντες, αφού μέχρι να πατήσει η ταμίας το ποσό, εμείς είχαμε γνωριστεί και είχαμε βγει και γείτονες.

Να μην τα πολυλογώ, κατέληξα στο σπίτι του καινούριου μου φίλου και ούτε καρμπονάρα έφτιαξα ούτε τίποτα. Αξίζει μόνο να σας πω πως όταν έβγαλε ένα καινούριο κουτί προφυλακτικά από την τσέπη του, του είπα «Δεν θυμάμαι να αγόρασες κάτι τέτοιο από το σούπερ μάρκετ» και μου απάντησε «Αυτό το ψώνισα την πρώτη φορά, πριν σε δω να μπαίνεις και μαγεμένος σε ακολουθήσω».

Άννα, 30