Ελληνογερμανικό ρομάντζο

Πρόσφατα ταξίδεψα στη Γερμανία, λίγο πριν πιάσουν τα πολλά κρύα, για να επισκεφτώ την κολλητή μου που δουλεύει εκεί. Δεν είχα στο μυαλό μου σε καμία περίπτωση να ερωτευτώ, ούτε καν να φλερτάρω, όμως, ο έρωτας χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις.

Απέναντι ακριβώς από το σπίτι της φίλης υπήρχε ένα τρομερό καφέ, με ωραίο design, υπέροχες μουσικές, βιβλία παντού και pop art διακόσμηση. Ήταν το απωθημένο μας. Ποτέ δεν βρίσκαμε να κάτσουμε και πάντα καταλήγαμε κάπου αλλού να τρώμε πρωινό και να πίνουμε κρασιά το απόγευμα. Ώσπου μια ημέρα πριν αναχωρήσω η τύχη μας χαμογέλασε.

Ένα τραπέζι μόλις άδειαζε με το που μπήκαμε και εμείς κατευθείαν στρογγυλοκαθίσαμε. Ο σερβιτόρος δεν άργησε να έρθει και εμένα το εγκεφαλικό με περίμενε στη γωνία.
Μόλις τον είδα σάστισα. Πολύ ψηλός, υπερβολικά αδύνατος, ξανθός, με καταπράσινα μάτια, ωραίο και χαμόγελο και κομψότατα ντυμένος. Σαν ξωτικό. Χαμογέλασα ασυναίσθητα και εκείνος μου απάντησε με ένα θερμό χαμόγελο.

Οι ματιές και τα χαμόγελα έδιναν και έπαιρναν. Τους καφέδες διαδέχτηκαν κρασιά και είχε αρχίσει να βραδιάζει. Ενώ, λοιπόν, με τη φίλη μου χαζεύαμε βιβλία και χασκογελούσαμε ήρθε εκείνος, ο Γερμανός Άδωνης, άφησε ένα χαρτάκι πάνω στο τραπέζι, μου είπε στα αγγλικά «Νομίζω πως ξέχασες αυτό» και έφυγε. Ήταν το όνομα και το τηλέφωνό του.

Του τηλεφώνησα μετά από λίγο και κανονίσαμε να βγούμε. Βρεθήκαμε σε ένα μπαρ να πίνουμε κρασί, να φλερτάρουμε, να γνωριζόμαστε, να περνάμε πραγματικά καλά. Καταλήξαμε σπίτι του, όπου κάναμε παθιασμένο έρωτα μέχρι να ξημερώσει.

Το πρωί αποχαιρετιστήκαμε, πήγα στο διαμέρισμα της φίλης μου, έφτιαξα βαλίτσα και πήρα το αεροπλάνο της επιστροφής. Όταν προσγειώθηκα ένα γλυκύτατο μήνυμα με περίμενε στο facebook. Παρόλο που ξέρω πως η απόσταση που μας χωρίζει δεν είναι μικρή σύντομα θα ταξιδέψω και πάλι στο Βερολίνο για να τον συναντήσω. Έχω ανάγκη από λίγο ρομάντζο.

Ευαγγελία, ετών 28