Είμαι αρραβωνιασμένη εδώ και 5 μήνες με ένα παιδί, αλλά παρά την ασφάλεια που μου προσφέρει, νιώθω ότι δεν καλύπτομαι συναισθηματικά. Λείπει το πάθος. Τι μπορώ να κάνω;
Καλησπέρα!
Καταρχήν να σου πω ότι τώρα που σου γράφω το μήνυμα ακούω Πλούταρχο και πίνω κρασί.... Έχω ένα συγκεκριμένο θέμα όπου θα ήθελα την γνώμη σου... Έχω μια σχέση 1 χρόνο και 2 μήνες και πριν 5 μήνες αρραβωνιαστήκαμε. Εξ αρχής δεν ήταν απόλυτα μέσα στα γούστα μου ο συγκεκριμένος άνθρωπος αλλά έτσι όπως έχουν γίνει οι σχέσεις σήμερα έβαλα νερό στο κρασί μου και είπα "οκ τόσα χρόνια με τους χαίστες και τους δήθεν έφαγες τη φρίκη με το κουτάλι,παλουκώσου εδώ τώρα που νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά και μη μιλάς πολύ...." . Είναι πολύ καλός μαζί μου,προσπαθεί να μη μου λείψει τίποτα αλλά στο συναισθηματικό κομμάτι παίρνω το 5% από αυτό που θα ήθελα.. Από την πρώτη εβδομάδα είχα άποψη για εμάς αλλά δεν βιάστηκα να καταδικάσω τα πράγματα.Έδωσα χρόνο και πρίν και μετά που αρραβωνιαστήκαμε, μπας και χαλαρώσει και μου δείξει 5 πράγματα παραπάνω.. Αλλά που.... Λες και είμαστε 10 χρόνια παντρεμένοι.. Καμία κοινωνική ζωή ( παρεμπιπτόντως μένω σε χωριό πλέον ), έξω βγαίνουμε μια στο τρίμηνο και βάζει μπροστά το οικονομικό κομμάτι αφού εγώ δεν εργάζομαι.... Φυσικά λόγω αυτού δεν έχω παραπονεθεί ποτέ για το ότι δεν βγαίνουμε.. Μπορούμε άνετα να περάσουμε καλά και στο σπίτι! Έχω γίνει μια χαρωπή νοικοκυρά,πλένω πιάτα,σκουπίζω, σφουγγαρίζω και όλα τα συναφή και ο σύντροφος δουλεύει... Στις προηγούμενες σχέσεις μου όπως προείπα πέρασα πολύ δύσκολα αλλά τουλάχιστον είχα αυτή τη σπίθα,τη φλόγα που κρατάει ζωντανό το πάθος,ένιωθα ζωντανή παρ' όλη την πίκρα που έτρωγα... Γενικά δεν ζητάω πολλά και λειτουργώ κατά βάση με το συναίσθημα. 7 χρόνια ήμουν σε μια σχέση που μου άφησε πολλά θέματα.... Μέσα όμως στην πίκρα, έπαιρνα αυτό το ελάχιστο που χρειαζόμουν για να καλυφθώ συναισθηματικά.... Και έρχομαι τώρα και ρωτάω... Όλες κλαιγόμαστε ότι οι άντρες είναι αναίσθητοι και μας εκμεταλλεύονται και μόλις βρούμε κάποιον που μας φέρεται μια χαρά ξενερώνουμε... Μήπως είμαστε λίγο στα χαμένα?? Το βασικό μου ερώτημα είναι πως να δώσω στον φίλο μου να καταλάβει ότι θέλω πολλά περισσότερα σε συναισθηματικό επίπεδο???Εχθές συγκεκριμένα του είπα πως θέλω περισσότερα σε αυτό τον τομέα και μου είπε κάτι που όντως δεν μου είχε περάσει από το μυαλό.... Μου λέει " Μήπως σκέφτηκες ότι έτσι είμαι και δεν μπορώ να αλλάξω?Π.χ. να γίνω πιο εκδηλωτικός".Να σου πω την αλήθεια λίγο πάγωσα γιατί πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα την σκέψη ότι θα χαλαρώσει και θα μου δείξει περισσότερα αλλά μάλλον έκανα λάθος.... Όσο για το σεξουαλικό κομμάτι δε θέλω να το συζητήσω... Απλά για να πάρεις μια ιδέα θα πω ότι γίνεται 4-5 φορές τον μήνα.... Ίσως να φταίει η χαμηλή αυτοπεποίθηση που έχω γενικότερα και αρκούμαι στα ελάχιστα αλλά σίγουρα ξέρω ότι και με τον ήσυχο και αξιόπιστο άνθρωπο που έχω δίπλα μου δεν έχω την ιδανική σχέση.... Ελπίζω να βγάλεις κάποια άκρη από όλα αυτά που είπα και να μου πεις πως το βλέπεις το πράγμα!
Αγαπητή φίλη,
καταρχήν να σου πω ότι ήμουν ένα κλικ από το να μην σου απαντήσω όταν διάβασα «ακούω Πλούταρχο και πίνω κρασί». Όχι, με το κρασί δεν έχω κανένα θέμα. Αλλά Πλούταρχο καλό μου; Βέβαια θα μου πεις με ό,τι φτιάχνεται ο καθένας. Γούστα είναι αυτά...
Λοιπόν κοίτα να δεις. Οι σχέσεις είναι περίεργες. Όλοι ονειρευόμαστε έναν σούπερ έρωτα, όπου θα υπάρχει απίστευτο πάθος, πολλή τρέλα. Μια φλόγα που δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Αλλά η πραγματικότητα διαφέρει. Και στην πορεία των σχέσεων μας όλοι κάνουμε υποχωρήσεις και βάζουμε νερό στο κρασί μας, γιατί στη τελική τίποτα και κανένας δεν είναι τέλειος. Άρα πώς να είναι μια σχέση;
Αλλά από τις υποχωρήσεις, μέχρι το «είμαι σε μια σχέση που δεν με κάνει ευτυχισμένη», διαφέρει πολύ.
Ξέρεις τι κατάλαβα εγώ διαβάζοντας το γράμμα σου; Ότι καλή η ασφάλεια που σου προσφέρει ο αρραβωνιαστικός σου, και δείχνει ότι σε αγαπάει και είναι γλυκός μαζί σου, αλλά δεν είδα πουθενά τι νιώθεις εσύ. Γιατί αν είσαι μαζί του μόνο και μόνο επειδή πέρασες πολλά με τις προηγούμενες παθιασμένες σχέσεις σου, τότε εσύ το κάνεις το λάθος όχι αυτός. Και καλό είναι να το τελειώσεις προτού βρεθείς παντρεμένη, με παιδιά και δυστυχισμένη, γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελες. Απλά, όμορφα και ωραία βάζεις μια τελεία και προχωράς τη ζωή σου.
Αν όμως τον αγαπάς και θέλεις να είσαι μαζί του, τότε δύο πράγματα έχεις να κάνεις...
1. Να αποδεχθείς ότι αυτός είναι. Έτσι τον γνώρισες από την αρχή. Είναι σαν να θέλεις από μένα να σου μιλήσω γαλλικά, έστω κι αν δεν ξέρω ούτε μία λέξη. Πες μου ειλικρινά, πώς θα γίνει αυτό;
2. Το ότι έτσι είναι, δεν σημαίνει ότι και εσύ πρέπει να είσαι το ίδιο. Το υπέροχο στις σχέσεις είναι η διαφορετικότητα των ατόμων - δηλαδή ότι δεν είναι ίδιοι. Ο ένας πρέπει να τραβάει τον άλλον στον δικό του κόσμο και να ζουν μαζί μια εμπειρία.
Κοινώς γιατί δεν προσπαθείς να τον ξεσηκώσεις λίγο εσύ; Όχι με συζητήσεις, αλλά με πράξεις. Και στο κομμάτι της διασκέδασης, αλλά και στο σεξουαλικό. Δεν πρέπει να του δώσεις να καταλάβει, αλλά να το ζήσει. Παιχνίδι, παιδιά, μην το ξεχνάτε αυτό.
Και μην με ρωτάς τι κάνεις στο παιχνίδι, γιατί τότε θα σου πω τσάμπα τα χρόνια σου με τα... κακά παιδιά. Παίξε με τις φαντασιώσεις - τόσο τις δικές του, όσο και τις δικές σου. Δεν είναι δύσκολο.
ΥΓ. Και έρχομαι στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: «Όλες κλαιγόμαστε ότι οι άντρες είναι αναίσθητοι και μας εκμεταλλεύονται και μόλις βρούμε κάποιον που μας φέρεται μια χαρά ξενερώνουμε... Μήπως είμαστε λίγο στα χαμένα;». Όχι λίγο, αλλά πολύ στα χαμένα. Οι περίεργοι τύποι σας ξεσηκώνουν, αλλά ξέρετε ότι δεν θα τους έχετε για πάντα. Οι ήρεμοι σας κάνουν να νιώθετε ωραία, αλλά στη πορεία βαριέστε. Περαστικά σας...
