Είμαι 21 ετών και είμαι με ένα παιδί 2,5 χρόνια. Έχουμε κάνει σχέδια για το μέλλον, αλλά δεν νιώθω ερωτευμένη πλέον, ενώ έχω γνωρίσει και ένα παιδί που με κάνει ευτυχισμένη. Τι να κάνω; Δεν θέλω να τον πληγώσω.
Είμαι η Μπέτυ 21 χρονών....
Πριν ένα μήνα γύρισα από τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Εκεί πριν 3 χρόνια γνώρισα κάποιον Έλληνα με τον οποίο έκανα σχέση και έχει κρατήσει μέχρι τώρα. Είμαστε μαζί 2,5 χρόνια και από αυτόν έχω πάρει πολύ αγάπη, φροντίδα, στοργή και όλα αυτά που μπορεί να σου δώσει ένας άνθρωπος με όλη του την ψυχή. Τον ερωτεύτηκα τρελά και παθιασμένα, όπως και αυτός εμένα. Έχουμε κάνει πολλά όνειρα για την ζωή μας. Να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά. Τον αγαπώ πολύ, αλλά δεν νιώθω έρωτα πλέον...
Γύρισα Ελλάδα, που λες, έπιασα δουλειά και γνώρισα κάποιον άλλον που με κάνει και γελάω συνέχεια. Νιώθω ευτυχισμένη. Μετά την δουλειά με γυρίζει σπίτι με την μηχανή του. Όταν είμαι πάνω στην μηχανή ταξιδεύω, πετάω. Είναι όμορφο παιδί και πολύ καλός μαζί μου.
Δεν ξέρω αν είναι ερωτικό αυτό που νιώθει για μένα αλλά και αυτός περνάει καλά! Θέλω να είμαι συνέχεια μαζί του.
Θέλω να σου υπογραμμίσω ότι το παιδί που είμαι μαζί του δεν είναι από την πόλη μου και δεν είμαι διατεθειμένη να αφήσω την πόλη μου. Βέβαια αυτός μου λέει ότι θα έρθει να μείνει στο μέρος μου.
Έχω πιεστεί από τα "μεγάλα" σχέδια μου έχουμε κάνει (το ξέρω εγώ του έδωσα να καταλάβει ότι θέλω να κάνω μαζί του οικογένεια ). Αλλά είμαι 21 χρονών και νοιώθω λες και είμαι 40αρα. Κουράστηκα! Τι να κάνω;
Να προσπαθήσω να "ξαναερωτευτώ" την σχέση μου; Ή να να προχωρήσω με τον συνάδερφο μου;
ΥΓ.: Δεν θέλω να πληγώσω την σχέση μου. Του είπα ότι θέλω χρόνο και χώρο και αυτός έκλαιγε....
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου....Help meeee!!!!!
Αγαπητή Μπέτυ,
Πόσο ωραίοι είναι οι πρώτοι έρωτες και τα μεγάλα σχέδια. Αυτοί οι νεανικοί έρωτες γεμάτοι πάθος. Και πόσο άδοξα τελειώνουν αρκετές φορές. Τόσο άδοξα που μετά από μερικά χρόνια τους θυμάσαι σαν ένα μακρινό όνειρο.
Καταρχήν θα σου πω κάτι για να μην τρελαίνεσαι. Δεν είσαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που της συμβαίνει αυτό. Να (τώρα κάνω την κίνηση με τα χέρια μου για να σου δείξω πόσοι πολλοί άνθρωποι) έχουν βρεθεί και θα βρεθούν στη θέση σου. Ειδικά σε αυτές τις ηλικίες.
Μια ηλικία που ακόμα δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου και διαμορφώνεις χαρακτήρα. Γιατί να είσαι σίγουρη ότι θέλεις να κάνεις οικογένεια και να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με έναν άνθρωπο. Δεν είναι κακό, απλά είναι λογικό.
Είπες μια μεγάλη κουβέντα στο γράμμα σου. «Τον αγαπώ πολύ, αλλά δεν νιώθω έρωτα» και αυτό τα λέει όλα. Πέρασε, τι να κάνεις; Κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με τον Θεό πως αν ερωτευτείς κάποιον θα είσαι μια ζωή στον έρωτα μαζί του.
Λοιπόν κοίτα να δεις, τι πιστεύω. Όχι δεν πρέπει να προσπαθήσεις να τον "ξαναερωτευτείς". Και να προσπαθούσες δεν νομίζω να τα κατάφερνες. Έχω την αίσθηση ότι είσαι άνθρωπος και όχι pc, ώστε αν κολλήσει ένα πρόγραμμα να κάνεις restart και όλα να είναι μια χαρά μετά.
Και, ειλικρινά, αν πιεστείς να "ξαναερωτευτείς" το πιο πιθανό είναι να είσαι δυστυχισμένη στη πορεία και να έχεις μετανιώσει για την επιλογή σου.
Αλλά ούτε πιστεύω ότι πρέπει να προχωρήσεις με τον συνάδερφό σου. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Το πρώτο σου μέλημα είναι να βάλεις ένα τέλος στη σχέση σου. Και όταν λέω τέλος δεν εννοώ «χρόνο και χώρο». Τέρμα, μαχαίρι! Πάπαλα...
Ναι, ο φίλος σου θα στεναχωρηθεί, θα κλάψει, θα σε παρακαλέσει, θα σου στείλει μαύρα μηνύματα (πάλι καλά που δεν είστε στην ίδια πόλη για να σου χτυπάει και τα κουδούνια το βράδυ). Αλλά πρέπει να το τελειώνεις, γιατί δεν υπάρχει νόημα να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Για κανέναν σας.
Τόσο εύκολη και δύσκολη είναι η όλη κατάσταση. Αλλά μάλλον έτσι πρέπει να είναι στα 21! Εμπειρίες...
