Με τον φίλο μου είμαστε μαζί 15 χρόνια. Κάναμε όνειρα, αλλά τίποτα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Τον αγαπάω, αλλά νιώθω ότι κουράστηκα από τη ρουτίνα. Τι να κάνω;
Γεια σας, με λένε Λ. και πριν λίγες μέρες έκλεισα 15 χρόνια σχέσης με τον σύντροφο μου
Δεν είμαστε παντρεμένοι ούτε έχουμε παιδιά για οικονομικούς λόγους ,βεβαίως αγαπιόμαστε, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που αναρωτιέμαι αν αυτό είναι αρκετό για να συνεχίσουμε. Δεν ξέρω αν με ενοχλεί ότι δεν έχουμε πάει ποτέ σινεμά ή οι διακοπές μας στην 15ετία είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ή ότι εγώ βλέπω το φεγγάρι θλιμμένα όμορφο και εκείνος σαν ένα στρογγυλό πράγμα στον ουρανό αλλά κάτι με ενοχλεί, νομίζω ότι έχασα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου και το θέλω πίσω.
Πριν 8 χρόνια περίπου του είπα ότι θέλω να μείνω μόνη μου και έκλαιγε, μου έλεγε που θα τον αφήσω μόνο, πως μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο αφού τον αγαπώ και τελικά συνέχισα μαζί του εφόσον μετά από συζήτηση μου ορκίστηκε ότι θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο, φυσικά τίποτα δεν άλλαξε εκτός από το ότι συζήσαμε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη και μοναδική αλλαγή. Συνειδητοποιώ όμως ότι έχω μεταμορφωθεί σε αυτό που ορκιζόμουν πως δεν θα γίνω ποτέ: μια αδιάφορη ύπαρξη. Νιώθω ότι έχω εγκλωβιστεί σε μια στάσιμη ζωή, είναι σαν να βουτήξαμε στη θάλασσα για να φτάσουμε κάπου και τελικά στα μέσα της διαδρομής μείναμε να κουνάμε χέρια πόδια απλά για να μη βουλιάξουμε και πνιγούμε. Δεν αμφισβητώ την αγάπη του και στο σεξ καλά τα πάμε αλλά κάτι με κάνει να σκέφτομαι συνεχώς τη φυγή και το θέμα είναι πως δεν υπάρχει άλλος, αν αναρωτιέστε.
Όταν πρωτογνωριστήκαμε είχα πολλά όνειρα για τη ζωή μου τα οποία τα άφησα στην άκρη γιατί το μόνο που ήθελα τότε ήταν να είμαι μαζί του και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε μαζί, εως τώρα ούτε ένα από αυτά τα όνειρα δεν πραγματοποιήθηκε και νομίζω ότι κουράστηκα πια. Είμαι 33 και εκείνος 38,με προβληματίζει πολύ, αν χωρίσουμε, όχι τι θα κάνω εγώ στη ζωή μου αλλά τι θα απογίνει εκείνος, νιώθω ότι είναι εξαρτημένος από εμένα και από την συμβίωση μας ώστε ένας χωρισμός θα τον διαλύσει ψυχολογικά.
Νομίζετε ότι μπορείτε να με βοηθήσετε;
Ευχαριστώ
Αγαπητή φίλη,
Νομίζω ότι την ξέρεις τη λύση στο θέμα σου. Όσο κι αν δεν θέλεις να τη σκέφτεσαι, όσο κι αν δεν είναι η καλύτερη, το ξέρεις ότι είναι η μοναδική λύση. Και μάλλον ήρθε ο καιρός να πάρεις κάποιες αποφάσεις για τη ζωή σου - και με καθυστέρηση μάλιστα.
Κοίτα να δεις. Κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολο το να χωρίζεις. Ιδιαίτερα μετά από τόσο καιρό. Το ξέρω, 15 χρόνια δεν είναι απλά πολλά, μοιάζουν με μια ολόκληρη ζωή. Έχεις ζήσει πράγματα με τον άλλον, έχετε μοιραστεί όνειρα, εμπειρίες και υπάρχει ένας δυνατός δεσμός. Και φυσικά αγάπη.
Αλλά (ναι, πάντα υπάρχει το αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις) η ουσία είναι να είστε και οι δύο ευτυχισμένοι. Και εσύ δεν είσαι. Και το ξέρεις, ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν. Το προσπάθησες και πριν από 8 χρόνια.
Είστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, όπως μου τα λες. Και ειλικρινά μου κάνει εντύπωση που είστε μαζί 15 χρόνια, ενώ αντιλαμβάνεστε τα πράγματα τόσο διαφορετικά. Δεν λέω, είναι ωραία η διαφορετικότητα σε μια σχέση - είναι αυτή που δίνει ενδιαφέρον στη σχέση. Αλλά εδώ μιλάμε για το άσπρο και το μαύρο!
Και μπορεί τα 15 χρόνια να είναι πολλά, αλλά στα 33 σου αξίζει να δοκιμάσεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Είναι κρίμα να συμβιβαστείς σε μια ζωή που δεν σου αρέσει, απλά και μόνο για να μην πληγώσεις κάποιον άλλον. Στο τέλος απλά πληγώνεις τον εαυτό σου. Και στο μέλλον θα το μετανιώσεις.
Σου είπα από την αρχή πως την ξέρεις τη λύση στο πρόβλημά σου. Το θέμα είναι αν θέλεις να την παραδεχθείς κι αν έχεις το κουράγιο να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Αν αξίζει αυτό το βήμα. Αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από σένα...
