Το πλοίο της αγάπης

Η πρώτη μου απόδραση για φέτος μακριά από την Αθήνα ήταν στην Τζια. Ένα πρώτο τριήμερο λίγο πριν μπει ο Ιούνης, για να ξεφύγω από τη βαβούρα της πόλης. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πως περάσαμε στο νησί, πόσο ξεκουράστηκα και ξέφυγα από την καθημερινότητα, αλλά θα επικεντρωθώ σε μια σειρά από μικρά γεγονότα που άλλος θα τα χαρακτήριζε συμπτώσεις, όμως, για μένα απέβησαν μοιραία.

Με το που μπήκα στο πλοίο τον είδα. Ψηλός, ξανθός με περιποιημένο γενάκι και μακριά άκρα. «Τουρίστας» σκέφτηκα, μέχρι που τον άκουσα να μιλάει ελληνικά. Μόλις φτάσαμε στην Τζια τον συνάντησα λίγο πριν ανοίξουν οι μπουκαπόρτες του πλοίου για να κατέβουμε και το μεσημέρι καθόταν απέναντί μου εκεί που τρώγαμε.

Στην παραλία που κάναμε μπάνιο ήταν εκεί, το βράδυ στις βόλτες μας πάντα εκεί γύρω. Μην σας τα πολυλογώ και τις δύο ημέρες που έμεινα στην Τζια τον έβλεπα συνεχώς μπροστά μου, λες και η μοίρα είχε αναλάβει χρέη τουριστικού γραφείου και μας είχε κλείσει διακοπές ως γκρουπάκι. Ήταν εκεί και στο πλοίο του γυρισμού, ατάραχος απέναντί μου (το δε αστείο είναι πως στην όλη υπόθεση εγώ ήμουν η φρικαρισμένη και εκείνος έδειχνε να μην με έχει προσέξει καν).

«Θα βρω τρόπο να του μιλήσω», σκέφτηκα «αλλά από την άλλη εκείνος είναι ο άνδρας και δεν μου έχει δώσει καμία σημασία». Ενώ, λοιπόν, βασανιζόμουν με τέτοιου είδους σκέψεις τον είδα να με πλησιάζει. «Αλέξης», μου είπε, «τόσες φορές έχουμε ειδωθεί σε δυο ημέρες. Κρίμα να μην γνωριστούμε». Χαμογέλασα αμήχανα, αλλά με ικανοποίηση. Έκατσε πλάι μου, πιάσαμε την κουβέντα και μου έδωσε το τηλέφωνό του. Βγήκαμε δυο ημέρες μετά, το κάναμε σπίτι του στο τρίτο ραντεβού και το επόμενο σαββατοκύριακο λέμε να πάμε στην Τζια μαζί.

Ηρώ, ετών 30