Είχαμε 3 χρόνια σχέση και με χώρισε. Μετά από μηνύματα και κλάματα είμαστε και πάλι μαζί, αλλά είναι πολύ ψυχρός. Τι να κάνω για να καταλάβει ότι μπορούμε να είμαστε καλά;
Γεια σας,
Σας γράφω γιατί αυτά που θα σας πω δεν έχω το κουράγιο να τα πω σε κανέναν άλλον..
Είχα 3 χρόνια σχέση με ένα παιδί και πρόσφατα χωρίσαμε. Ήταν η καλύτερη σχέση της ζωής μου αν και είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα...
Πριν ένα μήνα λοιπόν μου ζήτησε να χωρίσουμε. Νόμιζα πως ήταν απλά κάτι που θα περάσει. Όταν ξαναβρεθήκαμε μετά απο 2 εβδομάδες μου είπε οτι το εννοεί και οτι δεν είναι φάση που περνάμε. Έσπασα επειδή τον αγαπάω άπλα προσπάθησα να τον διεκδικήσω με όλους τους τρόπους. Στην αρχή με τηλέφωνα και μηνύματα και μετά με συζητήσεις που κατέληγαν σε κλάματα..
Μου ξεκαθάρισε οτι δεν θέλει σχέση αλλά θα είναι μαζί μου για να είμαι εγώ ευτυχισμένη και μόνο. Απλά τώρα είναι αδιάφορος και ψυχρός. Δε μ' αρέσει ούτε να χωρίσουμε αλλά ούτε και να είμαστε έτσι. Τι μπορώ να κάνω για να καταλάβει οτι μπορούμε να είμαστε καλά και χωρίς τσακωμούς γιατί όλο αυτό το διάστημα που ήμουν μακρυά του κατάλαβα τα λάθη μου?
Σας ευχαριστώ που έστω το διαβάσατε και περιμένω μια απάντηση!
Αγαπητή φίλη,
Θα σου μιλήσω πολύ ειλικρινά και ίσως να μην σου αρέσει η απάντησή μου. Αλλά τα πράγματα μερικές φορές πρέπει να λέγονται όπως είναι.
Θεωρώ ότι είσαι κάπως μικρή σε ηλικία και εκεί αποδίδω αυτή τη λογική «δεν βλέπω την αλήθεια».
Καλό μου, το θέμα δεν είναι πώς γίνεται να καταλάβει ο άλλος ότι μπορείτε να είστε καλά, αλλά πώς θα καταλάβεις εσύ ότι δεν σε θέλει. Game over!
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και θα στη δώσω λίγο πιο πικρή.
Σου λέει ότι χωρίσατε, τον ζαλίζεις στα μηνύματα, στα τηλέφωνα και στα κλάματα (μεγάλο λάθος, θα σου εξηγήσω μετά), σε δέχεται πίσω από λύπηση και τώρα προσπαθεί να σε ξενερώσει. Και ρωτάω: τι δεν καταλαβαίνεις...
Και ξαναρωτάω: αλήθεια θέλεις να είσαι μαζί με κάποιον που ουσιαστικά σου είπε ότι σε λυπάται και είναι μαζί σου; Δεν νομίζω.
Κοίτα να δεις. Τα πράγματα έχουν κάπως έτσι. Φέρεσαι ώριμα και πας και του λες ότι τελείωσε. Τέλος. Πάπαλα. Και το δέχεσαι χωρίς κλάματα. Και πετάς το μπαλάκι στο δικό του γήπεδο. Τι εννοώ; Από την αρχή έπρεπε να είχες δεχθεί τον χωρισμό και να εξαφανιστείς από τη ζωή του και να τον αφήσεις να καταλάβει τι έχει χάσει. Και να μάθεις και εσύ τι πραγματικά νιώθει - γιατί αν γύριζε θα σήμαινε πολλά. Και θα κάνατε μια νέα αρχή.
Αλλά όχι, εσύ τον ζάλισες, φάνηκες «μικρή» και απλά έγινες ακόμα πιο πιεστική. Και ουσιαστικά τον δικαίωσες για την επιλογή του.
Για αυτό ήρθε η στιγμή να ρισκάρεις. Χωρίζετε, δεν τον πρήζεις και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Αν αξίζει αυτή η σχέση να προχωρήσει εδώ θα φανεί, στα δύσκολα. Όχι στο να λέει ο ένας «χωρίζουμε» και ο άλλος να απαντάει «δεν το δέχομαι, τι άλλο έχουμε να συζητήσουμε σήμερα, γιατί πρέπει να πάμε και για φαγητό με τους κολλητούς!». Έτσι απλά τα πράγματα γίνονται χειρότερα.
«Κι αν δεν επιστρέψει;» θα αναρωτιέσαι. Ε, τότε θα αποκτήσεις και εσύ την ιστορία που θα ξεκινάει με την ατάκα «ο πρώτος μου έρωτας ήταν...». Όλοι έχουμε μια τέτοια ιστορία. Δεν είναι κακή - όταν την ξεπεράσεις.
