Μου αρέσει πολύ αλλά είμαι τόσο ντροπαλή που κάνω πως δεν υπάρχει. Πώς να τον πλησιάσω;
Γεια σας,
Θέλω την βοήθειά σας καθώς εδώ και αρκετό καιρό μου αρέσει ένα παιδί από το γυμναστήριο μου και δεν ξέρω πώς να τον προσεγγίσω.
Να ξεκινήσω την ιστορία από την αρχή πριν 5 μήνες ξεκίνησα συστηματικά το γυμναστήριο και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα παρατήρησα ότι ένα παιδί κοίταζε προς το μέρος μου αρκετές φορές αλλά κάθε φορά που γύριζα εγώ το κεφάλι μου γύρναγε κατευθείαν από την άλλη. Αυτό συνεχίστηκε αρκετές φορές και άρχισε και μένα σιγά σιγά να μου αρέσει αρκετά αυτό το παιδί και να ενδιαφέρομαι.
Με τον καιρό το παιδί καρφωνόταν όλο και πιο πολύ και κοίταζε προς το μέρος μου λογικά εμένα πολύ πιο έντονα. Ακόμα και στην δουλειά του που έτυχε να συναντηθούμε και εκεί πέρα κοίταζε πολύ έντονα και σε καφετέρια ή σε κλαμπ που έχουμε συναντηθεί γύρναγε προς το μέρος μου κοίταζε, έκατσε δίπλα μου και γενικά πιστεύω -ή έτσι θέλω τουλάχιστον- ότι ενδιαφέρεται.
Ωστόσο το πρόβλημα το μεγάλο είμαι εγώ διότι επειδή σαν κοπέλα είμαι υπερβολικά υπερβολικά ντροπαλή στο να προσεγγίσω ένα αγόρι κάθε φορά που τον βλέπω όχι μόνο δεν τον κοιτάω και εγώ εφόσον ενδιαφέρομαι αλλά γενικά συμπεριφέρομαι είτε σαν να μην υπάρχει, είτε σαν να είναι για μένα ένα αδιάφορο αγόρι γεγονός που δεν ισχύει φυσικά. Αυτό το κάνω καθαρά από αμηχανία. Ειλικρινά περισσότερο τον κοιτάνε οι φίλες μου παρά εγώ και περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να πιστεύει ότι ενδιαφέρεται κάποια φίλη μου παρά εγώ.
Πώς να τον προσεγγίσω με διακριτικό τρόπο ώστε να μην φρικάρω;
Αγαπητή φίλη,
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή για να μην παρεξηγηθούμε: αυτό δεν δείχνει ότι είσαι ντροπαλή. Ούτε καν υπερβολικά ντροπαλή. Περισσότερο δίνεις την εντύπωση ότι πριν από λίγες ώρες κατέβηκες από το.. διάστημα και είναι η πρώτη φορά που βλέπεις ανθρώπους!
Άλλο το ντροπαλό και άλλο "κάνω ότι δεν υπάρχει ο άλλος".
Και ναι, σωστά ανησυχείς ότι στο τέλος θα πιστέψει ότι δεν σου αρέσει ή ότι τον γουστάρει κάποια άλλη φίλη σου. Καλό μου, το πρόβλημά σου δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζεις. Γιατί εσύ δεν χρειάζεσαι έναν διακριτικό τρόπο για να τον προσεγγίσεις. Απλά χρειάζεται να τον προσεγγίσεις. Είναι τόσο απλό.
Με λίγα λόγια για να φτάσεις στο "Β", πρώτα πρέπει να μάθεις να λες το "Α"! Άρα ένα-ένα βήματα κάθε φορά (ιδιαίτερα εσύ).
Και πως βγαίνει αυτό στην πράξη; Το παιδί το προσπαθεί πολύ ε; Μέχρι και δίπλα σου έχει κάτσει. Ε, την επόμενη φορά που θα βρεθεί δίπλα σου πες του απλά ένα "γεια". "Γεια, τι κάνεις;". Αυτό. Πόσο δύσκολο είναι. Ένα "γεια, τι κάνεις;" με χαμόγελο (μην είσαι λες και ετοιμάζεσαι να συμμετέχεις στον πόλεμο του Βιετνάμ)!
Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Κάνε αυτό και βλέπεις μετά για τα άλλα. Είπαμε ένα-ένα. Έλα να παίρνουμε μπρος σιγά-σιγά.
