Να πάω να μείνω μαζί του; Να πηγαινοέρχομαι ή να φύγω σε άλλη χώρα για ένα σίγουρο μέλλον;

To γράμμα της αναγνώστριας

μήπως είναι (χ)ώρα να φεύγουμε;;;

Η σχέση μας, η ζωή μου, το μέλλον μου. Είμαι πολύ μπερδεμένη και δεν ξέρω αν αυτό είναι φαινόμενο της δύσκολης εποχής που διανύουμε ή εαν είναι και λίγο φυσιολογικό στα 25 μου χρόνια...

Έχω σχέση 2,5 χρόνων με τον πιο καλό άνθρωπο(27) που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Αναγκάζομαι να το πω έτσι απλά, διότι δεν μπορώ να τον περιγράψω διαφορετικά.

Είμαστε καλά. Έχουμε περάσει και περνάμε λίγο δύσκολα λόγω απόστασης τον τελευταίο χρόνο, αλλά κάνουμε υπομονή.
Γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη.
Έπειτα απο ένα χρόνο και κάτι...φεύγει Αθήνα για δουλειά, αφού δεν έβρισκε Θεσσαλονίκη πάνω στο επάγγελμα του. Στεναχωρέθηκα αλλά δεν είχα δικαίωμα να επέμβω, την παλέψαμε.
Στην αρχή έμενε σε συγγενή, για να μαζέψει κάποια χρήματα κλπ ... Τωρα πια έχει μετακομίσει σε δικό του διαμερισματάκι στην Αθήνα.΄Ολα ωραία. Με περιμένει. Να πάω να μείνω μαζί του, όπως άλλωστε σχεδιάζαμε, αφού έχω τελειώσει τις σπουδές μου.

Εγώ όμως έχω το δικό μου διαμερισματάκι στη Θεσσαλονίκη, έχω κάποιες υποχρεώσεις εδώ, μιας και οι δικοί μου ζούνε στη Γερμανία και εγώ τα έχω αναλάβει εδώ από τότε που ήρθα για σπουδές...
Από την άλλη, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα στην Ελλάδα τώρα τελευταία, οι δικοί μου μου λένε οτι καλύτερο θα ήταν να γυρνούσα... να έκανα μια άνετη ζωή, κάτι εγγυημένο αν έφευγα. Δεν με πιέζουν όμως. Πάντα με υποστηρίζουν και δε στέκονται εμπόδιο, συμπαθούν το αγόρι μου και σέβονται τη σχέση μας.
Βέβαια, εγώ φοβάμαι, αγχώνομαι και δε ξέρω τι να κάνω. Να πάω να μείνω μαζί του, ή να πηγαινοέρχομαι όπως κάνω τώρα μέχρι να βρώ κάπου δουλειά, είτε Αθήνα είτε Θεσσαλονίκη και να δούμε μετά; Ή να κοιτάξω μόνον εμένα και το δικό μου μέλλον, και να φύγω Γερμανία, να καθησυχαστούν οι γονείς μου και να αποκατασταθώ επαγγελματικά;

Αλλά ο άνθρωπος μου; Θα τον αφήσω πίσω; Πως θα ζήσω μ΄αυτό...δεν ξέρω...
Ταλαντεύομαι...ανάμεσα στη σκέψη πώς θα ζήσω χωρίς αυτόν και από την άλλη πώς θα ζήσω με έναν μισθό που δε θα φτάνει ούτε για την εφορία..έστω κι δυο μισθοί..
Έτσι όπως τα βλέπω γύρω μου...οι μισθοί...ούτε για να επιβιώσει κανείς δε φθάνουν..πόσο μάλλον για να κάνει κανείς όνειρα..

Είμαι τόσο θολωμένη που δε μπορώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου και χάνομαι.
Το μόνο που ξέρω, είναι οτι μέχρι το Φεβρουάριο του ´14 εγώ θα πρέπει να έχω πάρει μια απόφαση, και όχι απλά δεν μου είναι εύκολο , αλλά μου φαντάζει ΑΔΥΝΑΤΟ.
Το χω συζητήσει μαζί του αηδιαστικά πολλές φορές, και κάθε φορά μου λέει το ίδιο, να κάνω αυτό που εγώ θέλω, δε θα σταθεί εμπόδιο μου διότι θέλει να είμαι ευτυχισμένη, κι ας είμαι μακριά του, καταλαβαίνω όμως ότι τον πονά πολύ η σκέψη αυτή. Βέβαια, δεν θέλει να με ακολουθήσει στη Γερμανία διότι με τη δουλειά που έχει τώρα είναι καλα, είναι μόνιμος, και τα λεφτά για την εποχή μας...ε, κάπως καλούτσικα. Και σε κάποια χρόνια έχει προοπτικές επιστροφής στη Θεσσαλονίκη. Δεν καταδικάζει τη σχέση μας αν φύγω Γερμανία, αλλά τι είδους σχέση μπορεί να έχει κανείς Γερμανία Ελλάδα; δεν είναι κάτι που θα ήθελα... εγώ τον θέλω κοντά μου...αλλά φοβάμαι την εποχή, φοβάμαι τις δυσκολίες, φοβάμαι αυτά που ίσως με περιμένουν εαν μείνω εδω... θα μου πείς τωρα, για στάσου λίγο, 25 είσαι δεν είσαι 45, δε θα ναι απαραίτητα απόφαση ζωής, μπορείς να φύγεις ανα πάσα στιγμή....
Ο χρόνος όμως περνά , και δεν έχω χρόνο για χάσιμο και λάθος αποφάσεις...
Παλεύω με το συναίσθημα και τη λογική.
Διότι αν δεν είχα αυτόν, θα είχα φύγει ήδη.
Έχω όμως μια αγάπη που με κρατά εδώ γερά, άθελα της.

Μπορεί να μη φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά πάλεψα να τα γράψω όσο το δυνατόν με κάποια σειρά και μαζεμένα.. λίγη κατανόηση, τα χω κάνει σαλάτα στο μυαλουδάκι μου

Με εκτίμηση.

Η απάντηση του Queen.gr

Φίλη μου, όλα αυτά που σκέφτεσαι είναι άκρως φυσιολογικά και οποιαδήποτε κοπέλα είχε μια τόσο καλή σχέση και αυτό το μπέρδεμα, θα αναρωτιόταν τι να κάνει.

Σαφώς και δεν υπάρχει απάντηση πάνω σε αυτό. Μπορώ να σου αποκλείσω όμως κάποια ενδεχόμενα:

Δεν σας βλέπω να αντέχετε για πάντα το Θεσσαλονίκη- Αθήνα, ούτε φυσικά και το Ελλάδα- Γερμανία.

Στο κομμάτι επιλογής, ανάμεσα στη συναισθηματική σιγουριά με επαγγελματική αβεβαιότητα και στην οικονομική αποκατάσταση με το ρίσκο να χάσεις τη σχέση δεν έχω απάντηση. Είναι καθαρά δικό σου κομμάτι και όπως σου είπε κι εκείνος, κάνε αυτό που αισθάνεσαι.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και έχεις δίπλα σου κάποιον με κατανόηση. Κάτσε και σκέψου τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα και με ποια απόφαση θα μπορούσες να ζήσεις πιο εύκολα. Πρέπει να τα ζυγίσεις πολύ καλά. Δεν ξέρω αν είναι καλό να του επαναλαμβάνεις συνεχώς την ανησυχία σου. Δες τις προοπτικές εργασίας πρώτα. Ξεκίνα να ψάχνεις δουλειά και σε Αθήνα και σε Θεσσαλονίκη και όταν βρεις μια καλή ευκαιρία- ανάλογα με το μέρος- θα καταλάβεις ίσως τι έχει μεγαλύτερη αξία. Ίσως αυτό σε βοηθήσει να αποφασίσεις...

Μπορείτε να μας στέλνετε τις ερωτήσεις σας εδώ