Καβγά βλέπω στο φλιτζάνι

Τhe King

Το χειρότερο πρωινό ξύπνημά μου είναι αυτό που δε βρίσκω κάψουλες για την εσπρεσιέρα. Αυτή τη ντελικάτη συσκευή που αγόρασα μαζί με το πρώτο στοκ καφέδων σε πέντε διαφορετικές ποικιλίες -το οποίο δεν φρόντισες ποτέ σου να ανανεώσεις. Σε αυτό το ευαίσθητο σημείο, λοιπόν, της λεπτής κόκκινης γραμμής όπου τα νεύρα μου γίνονται (επιεικώς) κρόσσια, σου υπενθυμίζω πως τη χρησιμοποιείς δεόντως καθώς η μυρωδιά της σου θυμίζει κατιτίς από το μποέμ φολκλόρ του Café Greco στη Ρώμη.

Ειλικρινά, με πιάνουν οι ανάποδές μου μόλις διαπιστώσω ότι το απόθεμα καφεΐνης μας έχει τελειώσει και εγώ -ως αμετανόητος εξαρτημένος καφεϊνομανής- δεν μπορώ να πάρω την εναρκτήρια δόση lungo της ημέρας. Ειδικά δε, όταν με βλέμμα που βγάζει κάτι μεταξύ απορίας και αδιαφορίας -κατάλληλο και για βραβείο Όσκαρ- μου πετάς όλο χάρη το μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Είναι τότε που η ατάκα «θα έπρεπε να το είχες θυμηθεί» σκάει σαν βόμβα, απελευθερώνοντας ένα εμπλουτισμένο, αλά arabica χαρμάνι, θέμα τσακωμού στη λίστα του super market μέχρι η πίεσή μου να φτάσει στις 15 ατμόσφαιρες και να εκραγώ.

Από τη στιγμή που ποτέ μας δεν θέσαμε κάποιο αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης στις συσκευές με τις οποίες έχουμε εξοπλίσει το τσαρδί μας, θα έπρεπε τουλάχιστον να φροντίζουμε την από κοινού τροφοδότησή τους. Γιατί εσύ μπορεί να τη βγάλεις το πρωί με το εναλλακτικό βιολογικό τσάι που εξασφαλίζει ζεν bio-τόνωση και ευεργετική λιποδιάλυση και να κάνεις ιώβειο υπομονή μέχρι να παραγγείλεις το λαχταριστό εσπρέσο στο γραφείο σου. Εγώ όμως όχι.

The Queen

Η μυρωδιά του αχνιστού καφέ, ο θόρυβος του νερού που κοχλάζει μέσα στην εσπρεσιέρα που τον ετοιμάζει, η έκφραση του προσώπου σου την ώρα που καταπίνεις την πρώτη σου γουλιά... Αυτό είναι το καλύτερό μου ξύπνημα. Καλύτερο και από την ίδια τη γεύση του καφέ. Και, πραγματικά, αναρωτιέμαι πως αντέχεις να μου θυμώνεις ακόμα μετά από αυτά τα λόγια πάθους (μαλαγανιές θα μου πεις και θα ξεκινήσουμε καινούργιο καβγά).

Καταλαβαίνω πολύ καλά τις εξαρτήσεις. Διαθέτω μπόλικο απόθεμα από δαύτες αλλά ο καφές επ' ουδενί λόγω δεν κατέχει καμιά περίοπτη θέση στην παρέα μας. Όχι πως τον απαρνιέμαι καθολικά, θα ήταν ψέμα. Με την ομοιοπαθητική, άλλωστε, δεν έχω ακόμα καταπιαστεί άρα τίποτα δεν με εμποδίζει από το να καταβροχθίσω μερικές γενναίες γουλιές γευστικού καφέ. Αλλά η μεγαλύτερη και στενότερη σχέση μου με το συγκεκριμένο άθλημα είναι περισσότερο, πώς να το πω, κοινωνική. Ένας παγωμένος εσπρέσο κάτω από τον καυτό ήλιο στην εξοχή, ένας αχνιστός καπουτσίνο με τις σταγόνες να σιγοτραγουδούν στο ρυθμό της βροχής καθώς πέφτουν πάνω στο τζάμι του αγαπημένου μου cafe και καλή παρέα. Και, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, αυτή η σεκάνς λαμβάνει χώρα εκτός των τειχών. Όπως και το άλλο το χόμπι μου που τον συμπεριλαμβάνει και -καταχρηστικά- θα το αποκαλέσω «στιλιστικό». Ξέρεις, αυτό που με κάνει να νιώθω σαν σταρ του σινεμά όταν απολαμβάνω τον καφέ μου στο μικροσκοπικό Kleines Cafe της αγαπημένης μας Βιεννέζικης πλατείας, σε καλντερίμια της Ρώμης με θέα το Πάνθεον, στο παριζιάνικο Les Deux Magot και σε όλα αυτά τα εμβληματικά μέρη του κόσμου που εκτός από τον καφέ χαίρομαι και τον έρωτά μου (μαζί σου, ανόητε).

Γι αυτό πάψε πια να μου γκρινιάζεις επειδή δεν σκέφτηκα να αγοράσω τις υπερ-πολύτιμες κάψουλες με τη δόση σου την τελευταία (και την προτελευταία και την αμέσως προηγούμενη) φορά που με το ζόρι σε έσυρα μέχρι το super market και σε έβλεπα να μετράς ασθμαίνοντας τα δευτερόλεπτα ώσπου να φύγουμε από εκεί μέσα. Είναι κατάφωρη αδικία το να μου κάνεις αυτόν τον πόλεμο νεύρων για τις 4 φορές το μήνα (κάθε Κυριακή, συγκεκριμένα) που σπαταλάω τις καφεδένιες ποικιλίες σου για να σε συντροφεύσω στην πρωινή σου απόλαυση.

Στο κάτω κάτω που να ξέρω ποιο διαολεμένο χαρμάνι να ψωνίσω την ώρα που ήδη έχεις ξεκινήσει τον αγώνα δρόμου για να ξεφύγεις από το μαρτύριο του super market; Εγώ σου γκρινιάζω που μου τελειώνεις την κρέμα μαλλιών (που, και καλά, δε σου χρειάζεται και δεν αγοράζεις δική σου) και τα ξυραφάκια μου (για τα οποία δεν ξέρεις τίποτα/ δεν είδες τίποτα); Και γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας και τα πρωινά μας; Αφού υπάρχουν και τα delivery!

*Στους φανταστικούς «τσακωμούς» της Μυρόεσσας Μεταξά και του Αλέξανδρου Ρουκουτάκη, οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς ανθρώπους και αληθινές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.