Είμαστε και οι 2 παντρεμένοι με παιδιά, αλλά υπάρχει μεγάλο πάθος. Μήπως να το διαλύσω;

Γεια σας,

Η ιστορία μου ξεκινά πριν 7 χρόνια. Πριν εγώ παντρευτώ τον Γιώργο, ενώ ο Δημήτρης ήταν παντρεμένος και με ένα παιδάκι.
Άλλη πόλη αυτός άλλη εγώ... Γνωριστήκαμε τηλεφωνικά μέσα από μια κοινή φίλη. Μας άρεσε να μιλάμε κ το είχαμε καθιερώσει σχεδόν κάθε μέρα. Υπήρχε ερωτική χημεία εννοείται και υπονοούμενα αλλά μας έσωζε τότε η απόσταση αλλά και το ότι ήταν παντρεμένος.
Μετά απο λίγους μήνες παντρεύτηκα και εγώ, αλλά η επικοινωνία μας συνέχιζε όλο και πιο πολύ όλο και πιο έντονα.
Υπήρχαν μικρά κενά στις εγκυμοσύνες μου, 3 παρακαλώ, αλλά στο ενδιάμεσο μιλούσαμε συνέχεια και κάναμε σχέδια για οταν βρεθούμε.
Τελικά 6 χρόνια μετά την πρώτη μας επαφή μου έστειλε ενα μήνυμα «έρχομαι την Πέμπτη». και έτσι έγινε. Ήρθε, πήγαμε για καφέ και μετά σε ένα ξενοδοχείο. Χωρίς να το σκεφτώ πήγα και δεν το μετάνιωσα. Συνεχίσαμε την επικοινωνία και τα αισθήματα όλο και πιο έντονα.
Να προσθέσω οτι μένουμε πολύ μακρυά, 5 ώρες διαφορά.
Μετά από 6 μήνες που ήρθε, πήγα εγώ. Τα ίδια κ εκεί, πλημμύρα από συναισθήματα. Έχω να τον δω 8 μήνες αλλα μιλάμε σχεδόν καθημερινά.
Το θέμα μου είναι οτι πλέον θεωρώ πως πρέπει να τελειώσει. Είναι ψυχοφθόρο τρομερά και με πονά που ποτέ δε θα μπορέσουμε να ήμαστε μαζί. Λίγη βοήθεια; Θα μου πεις εγχείρηση εγκεφάλου δε κάνω αλλά προσπάθησε λίγο! Ευχαριστώ εκ των προτέρων....

Αγαπητή φίλη,

Έχω όλη την καλή διάθεση να σε βοηθήσω και θα το κάνω. Αλλά πριν από αυτό, θα ήθελα να πω κάτι: ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ! Όχι εσάς τις γυναίκες, γενικά τους ανθρώπους. Που σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. Αλήθεια, νομίζεις ότι αυτό είναι το μόνο σου θέμα; Ότι πρέπει να το τελειώσεις επειδή πονάει;

Δηλαδή δεν έχεις καταλάβει ότι σε όλο αυτό δεν είσαι εσύ, αυτός και ο έρωτας. Αλλά εσύ, αυτός, ο άντρας σου, η γυναίκα του, 4 παιδιά και η τρέλα που σας δέρνει. Και όχι, δεν το λέω αυτό επειδή «δεν είναι σωστό» και «πώς κοιμάσαι τα βράδια δίπλα στον άντρα σου» και άλλες τέτοιες βλακείες. Δεν πιστεύω στο σωστό και στο λάθος στο θέμα του έρωτα. Αλλά πιστεύω ότι κάποια στιγμή είναι καλό να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Αυτό! Τόσο απλό.

Και τώρα η βοήθεια. Η λογική λέει να σου πω ότι «πρέπει να το τελειώσεις όλο αυτό, δεν είναι σωστό και άλλωστε πόσο θα συνεχιστεί. Τράβα μια γραμμή, γράψε "the end" και απόλαυσε την οικογενειακή σου ζωή». Αλλά, ναι υπάρχει αυτό το «αλλά», δεν καταλαβαίνω κάτι: τι σημαίνει ότι δεν μπορείτε να είστε μαζί; Εκεί κολλάω.
Τι θα μου πεις, δεν είναι σωστό για τα παιδιά το διαζύγιο; Αλλά είναι σωστό το κέρατο που έχεις ρίξει ε; Με δουλεύετε;

Από ότι κατάλαβα, μπορεί να αγαπάς τον άντρα σου, αλλά μάλλον περισσότερο σαν φίλο. Ερωτευμένη δεν είσαι. Και μάλλον ούτε ο άλλος είναι με τη γυναίκα του. Ενήλικα παιδιά είστε, αν νιώθετε τόσο έντονα, καλύτερα να το ρισκάρετε και όπου βγάλει. Αλλά «τίμια». Sorry δεν σε αγαπώ, διαζύγιο και νέα ζωή.

Και προτού πέσετε να με φάτε όλοι με τη λογική «μα υπάχουν παιδιά από πίσω», να σας ρωτήσω κάτι: τι είναι καλύτερο για τα παιδιά; Να μεγαλώνουν σε μια δήθεν οικογένεια, που δεν υπάρχει ευτυχία ή να μεγαλώνουν σε δύο χωρισμένους γονείς που όμως είναι χαρούμενοι και βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό στα παιδιά;

Είπα, τι είναι καλύτερο για τα παιδιά και όχι για την εικόνα σας και το τι θα πει ο κόσμος. Γιατί εγώ έχω κολλητούς με χωρισμένους γονείς που είναι μια χαρά και δεν έχουν πέσει στα ναρκωτικά από το... διαλυμένο σπίτι. Και έχω και φίλους που οι γονείς τους δεν χώρισαν, αλλά κάποτε έγιναν γνωστές οι μαλακίες τους και το σπίτι είναι πιο διαλυμένο και από πεδίο μάχης.

Για αυτό ας ξεκολλήσουμε από τα κλισέ της δεκαετίας του '50.
Είπαμε αν δεν αντέχει ο ένας μακριά από τον άλλον, αναλάβετε τις ευθύνες σας.

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ