Ο νυν με αγαπάει, αλλά εγώ όχι. Ο πρώην είναι δέσιμο ζωής, αλλά με προβλήματα. Τι να κάνω;
Dr. Love, ευχαριστώ για τον κόπο να διαβάσεις αυτό το κείμενο
Είμαι 27 χρονών. Είχα μια σχέση 6 χρόνων (από τα 19 έως τα 25+κάτι). Τα 3 πρώτα χρόνια ήμασταν μαζί και για ένα διάστημα μεγάλο μέναμε και μαζί. Τα υπόλοιπα 3 χρόνια αναγκαστήκαμε να συνεχίσουμε τη σχέση μας εξ αποστάσεως γιατί η φοιτητική ζωή απλά είχε τελειώσει και βρισκόμασταν όταν μπορούσαμε. Είχαμε απίστευτο δέσιμο, βαθειά αγάπη,ήταν και ο καλύτερος φίλος μου αλλά ήμασταν και οι δυο εκρηκτικοί χαρακτήρες και "παίζαμε" πολύ συχνά το παιχνίδι του θύματος και του θύτη χωρίς να το καταλαβαίνουμε και πληγωνόμασταν.
Εγώ ήθελα να ξαναμείνουμε μαζί αλλά δεν του το είχα πει γιατί δεν ήθελα να τον πιέσω ή να σκεφτεί ότι θέλω να τον "τυλιξω" και να κόψει πέρα, μιας και τότε τα μυαλά του δεν είχαν πήξει ακόμα. Πέρυσι, γνώρισα έναν άνθρωπο 6 χρόνια μεγαλύτερο ο οποίος με κυνήγησε και δεδομένου ότι η σχέση μου με τον άλλον είχε αρχίσει να ξεθωριάζει λόγω απόστασης, χώρισα και τα έφτιαξα μαζί του γιατί δεν άντεχα άλλη στενοχώρια λόγω της απόστασης. Τον άλλον δεν τον απάτησα ποτέ γιατί δεν του άξιζε κάτι τέτοιο.
Αυτό που με έσπρωξε να κάνω σχέση με τον άλλον ήταν η ωριμότητα που διέκρινα και μου έλειπε από την προηγούμενη σχέση και ένα απίστευτο πάθος το οποίο ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να το ελέγξω, παρόλο που δεν μου άρεσε ποτέ εμφανισιακά,ούτε και ταιριάζουμε πολύ ως χαρακτήρες, έχουμε αρκετές διαφορές στον τρόπο σκέψης και όλα αυτά έχουν αρχίσει και με ξενερώνουν. Περάσαμε ένα χρόνο με αυτόν τον άνθρωπο μαζί, στην αρχή ήταν όλα υπέροχα και παθιασμένα στο έπακρο, μέχρι που μετά από ένα διάστημα, άρχισα να σκέφτομαι τον πρώην μου και του ζήτησα να χωρίσουμε 3 φορές γιατί δεν άντεχα με άλλον να είμαι και άλλον να σκέφτομαι. Ο νυν τα ήξερε όλα για τον πρώην και πως ένοιωθα εγώ και το σεβάστηκε (με αξιοζήλευτη αξιοπρέπεια) αλλά είπαμε να το παλέψουμε και έτσι και έκανα.
Περνούσαμε πολύ καλά και είναι ένας άνθρωπος δοτικός που αγαπάει προστατεύει και το δείχνει μέχρι που εμφανίστηκε ο πρώην (ο οποίος όλον τον προηγούμενο καιρό με έπαιρνε τηλ. υποτίθεται φιλικά παρόλο που του το είχα ξεκόψει) και μου λέει πως με αγαπάει και θέλει να μείνουμε μαζί και να πάω εγώ στην πόλη του. Σαν να λέμε ήρθε να εκπληρώσει το όνειρο της ζωής μου. Ο νυν είναι υπέροχος άνθρωπος, μου φέρεται υπέροχα, αξιοζήλευτα, όμως δεν είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του για να κάνω όσα μου λέει (συγκατοίκηση, γάμους κλπ).Τον πρώην, δεν ξέρω αν τον έχω εξιδανικεύσει, όμως τον λατρεύω.
Με το νυν χωρίσαμε μόλις πριν τρεις μέρες για να ξεκαθαρίσω αν πρέπει να γυρίσω στον πρώην, αλλάζοντας πόλη (πράγμα που με δυσκολεύει πολύ) και αφήνοντας δουλειά και οικογένεια εδώ πίσω. Αξίζει τον κόπο; Η μήπως άδικα χάλασα τη σχέση που είχα εδώ γιατί όπως είπα δεν ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του όμως μου έδειχνε κατανόηση και υπήρχε πάθος. Αν γυρίσω στον πρώην, δε θα υπάρχει πάθος,θα υπάρχουν εντάσεις άπλα θα υπάρχει το ψυχικό δέσιμο που δεν είχα στην τελευταία μου σχέση και που μου λείπει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Για τον πρώτο νοιώθω αγάπη και έχω κολλήσει ότι είναι ο ιδανικός παρόλο που το ερωτικό στοιχείο ανάμεσα μας δεν είναι έντονο και ξέρω πως κάποιες κακές συμπεριφορές του δεν θα τις έχει αλλάξει.Για τον δεύτερο (τον μεγαλύτερο) νοιώθουμε αμοιβαία έλξη, όμως φτάνει αυτό για να πας παρακάτω; Η μήπως τα αισθήματα έρχονται στην πορεία; Και η αλήθεια είναι ότι θέλω να κάνω μια σχέση ζωής. Είμαι πολύ μπερδεμένη και έχω βρεθεί σε ένα φαύλο κύκλο συναισθημάτων και λαθών που δημιουργήθηκαν από δίκες μου επιλογές και δύσκολες προηγούμενες καταστάσεις που με ώθησαν να τις κάνω.
Αγαπητή φίλη,
Όλοι οι άνθρωποι έχουν φτάσει σε μια φάση της ζωής τους όπου συγκρίνουν σχέσεις. Και εκεί χάνουν τη μπάλα. Γιατί, όπως και να το κάνεις, η νυν σχέση δεν έχει κάποια στοιχεία που είχε η πρώην σχέση, η οποία όμως με τη σειρά της δεν σου προσφέρει αυτά που σου δίνει η νυν! Μπέρδεμα ε;
Ναι και μεγάλο μάλιστα. Για αυτό ένα από τα πράγματα που λέω είναι ότι ΔΕΝ πρέπει ποτέ να συγκρίνεις σχέσεις. Όχι μόνο εσύ, ο καθένας. Είναι το μεγαλύτερο λάθος που θα κάνεις. Κάθε σχέση πρέπει να τη βλέπεις "αυτόνομη". Είσαι εκεί για κάποιο λόγο, κάτι βρήκες που σου αρέσει. Και κακά τα ψέματα, από μια προηγούμενη σχέση χώρισες γιατί τελικά στην πορεία ανακάλυψες ότι κάτι δεν σε κάλυπτε.
Αλλά δεν συγκρίνεις ποτέ. Δεν έχει νόημα, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Και επειδή όσο κι αν ψάχνουμε την τέλεια σχέση, αυτό δεν γίνεται. Για τον απλούστατο λόγο ότι ΔΕΝ υπάρχει τελειότητα! Οι σχέσεις είναι για να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, αλλά όλοι ξέρουμε πως για να διατηρηθούν πρέπει να γίνουν και υποχωρήσεις.
Μετά λοιπόν από αυτό το δωρεάν μάθημα, που ελπίζω να σου έδωσε κάτι, πάμε και στο θέμα σου όπως είναι.
Κοίτα να δεις, πιστεύω ότι καλά έκανες και χώρισες με τον νυν (τον μεγαλύτερο), γιατί όσο καλός και αν ήταν και να τον αγαπούσες ως άνθρωπο, το σίγουρο είναι πως δεν τον αγαπούσες ως σύντροφο. Δηλαδή δεν ήσουν ερωτευμένη. Το ξέρεις ότι ήσουν εκεί γιατί σε κάλυπτε με το ενδιαφέρον του και ήταν κύριος και σου είχαν λείψει αυτά. Αλλά στην τελική δεν είχες έντονα συναισθήματα.
Και όχι καλό μου, τα αισθήματα δεν θα ερχόντουσαν στην πορεία. Ήδη ήσασταν μαζί ένα χρόνο, πόσο χρειάζεται για να έρθουν;
Όσο για τον πρώην, το δέσιμο της ζωής σου. Το να πάρεις μια τόσο μεγάλη απόφαση, ώστε να αφήσεις τη ζωή που έχεις και να μετακομίσεις στη πόλη του για να είστε μαζί, πρέπει να τη σκεφτείς πάρα πολύ καλά. Γιατί όπως σου είπα και πιο πάνω "από μια προηγούμενη σχέση χώρισες γιατί τελικά στην πορεία ανακάλυψες ότι κάτι δεν σε κάλυπτε".
Πιστεύεις ότι τώρα τα πράγματα θα έχουν αλλάξει; Πιστεύεις ότι αυτή η σχέση θα σου προσφέρει όλα όσα θέλεις; Ή σύντομα θα έχεις πάλι τα ίδια θέματα και προβλήματα;
Αν είναι τόσο σημαντικός για σένα νομίζω ότι θα πρέπει να κάνεις μια μεγάλη συζήτηση με τον πρώην σου και ίσως να περάσετε και ένα δοκιμαστικό στάδιο μαζί, προτού αλλάξεις εντελώς τη ζωή σου. Είναι μεγάλο ρίσκο και πρέπει να σκεφτείς αν αξίζει.
Το συμπέρασμά μου είναι πως δεν χάλασες άδικα την σχέση σου με τον μεγαλύτερο, γιατί δεν τον αγαπούσες. Απλά θα πρέπει να προσέξεις πολύ το επόμενό σου βήμα. Μην κάνεις κινήσεις από ανασφάλεια. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος.
