Ζω στο εξωτερικό, έχω δουλειά και μια τέλεια σχέση. Όμως μου λείπει η Ελλάδα. Τι να κάνω;
Αγαπητέ dr. Love,
είμαι πολύ μπερδεμένη, μάλλον σε ένα βαθύ δίλημμα, θα το έλεγα πιο εύστοχα. Ζω κ εργάζομαι στο εξωτερικό τα τελευταία 6 περίπου χρόνια. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, οι ώρες εργασίας είναι μπόλικες κ η κοινωνική ζωή λιγοστή λόγω καιρού αλλά κ επειδή μου έτυχαν απανωτά οικονομικά θέματα που έπρεπε να λύσω. Το αντικείμενο εργασίας μου αρέσει πολύ. Αλλά νομίζω ό,τι δεν αντέχω άλλο τον εδώ τρόπο ζωής. Είμαι άτομο που από το Μάιο μέχρι τον Νοέμβριο ήμουν στη θάλασσα (δούλευα βέβαια, δεν έκανα 6 μήνες διακοπές εννοείται), όλος αυτός ο τρόπος ζωής μου είναι μια ανάμνηση πια κ όλα αυτά τα βλέπω κ τα κάνω 3 εβδομάδες το χρόνο μόνο. Αυτό είναι το ένα θέμα.
Το άλλο θέμα είναι ότι τα τρία τελευταία χρόνια είμαι σε μια σχέση με έναν άνθρωπο που λατρεύω από θέμα χαρακτήρα, εμφάνισης κ συμπεριφοράς. Μου έχει σταθεί άπειρες φορές κ ξέρω ότι είναι πάντα εκεί όσο κ όταν το χρειάζομαι. Θα πω άνετα ότι τον αγαπάω κ ότι είναι αυτό που έψαχνα όλα μου τα χρόνια για να νιώσω όλα αυτά που περικλείει η έννοια έρωτας. Να πω επίσης ότι κ οι δύο είμαστε άνω των 35 οπότε δεν τίθεται θέμα πρώτης σχέσης για να μη γνωρίζουμε από συναισθήματα. Τον τελευταίο καιρό μιλάμε πολύ συχνά κ περί γάμου, θέλουμε κ οι δύο να πάμε πιο μπροστά τη σχέση μας.
Κάπου εδώ είναι όμως που μπλέκεται το θέμα μας.. Θέλω να πω, ένας τέτοιος γάμος προϋποθέτει ότι θα μείνω στο εξωτερικό (αφού ο καλός μου δεν μπορεί να έρθει στην Ελλάδα κ δεν είναι Ελληνας) για αρκετά χρόνια τουλάχιστον. Αυτό όμως έχει αρχίσει να είναι μια σκέψη που καταλήγει σε εφιάλτη. Γιατί δεν νιώθω να έχω τις αντοχές να το κάνω αυτό. Αυτό που δεν αντέχω να κάνω είναι να κόψω τις γέφυρες κ να αφήσω πίσω μου όλα όσα έχω στην Αθήνα, φίλους, γονείς, αγαπημένα πρόσωπα. Από την άλλη θα πέσω σε πλήρη κατάθλιψη αν τον αφήσω πισω, αν τελειώσω αυτή τη σχέση..
Πως το κάνεις λοιπόν το βήμα; Πού βρίσκεται η ισορροπία σε όλα αυτά; Γιατί βρήκα τον έρωτα εκεί που δεν μπορώ να τον έχω για πάντα; Γιατί πρέπει να μοιράζομαι; Όπως κ να έχει θα πονέσω, σωστά;
Αγαπητή φίλη,
Ναι, η αλήθεια είναι πως αν πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο, στο τέλος θα πονέσεις -ειδικά από την ώρα που θέλεις πολύ και τα δύο. Δεν θα σου πω ψέματα σε αυτό.
Αλλά στην τελική ποιος είπε ότι στη ζωή όλα είναι ωραία; Και μας έρχονται όπως τα θέλουμε; Και μπορούμε να τα έχουμε όλα; Ναι, και εγώ θα προτιμούσα να ήταν τα πράγματα πιο «εύκολα», αλλά δυστυχώς δεν είναι. Και από την ώρα που νιώθεις ότι πρέπει να πάρεις μια απόφαση πρέπει να το σκεφτείς και δύο και τρεις φορές, προτού πεις «αυτό θα κάνω».
Και πριν σου πω τη γνώμη μου, θα σου κάνω μια ερώτηση: υποθέτω τον έχεις ρωτήσει για το ενδεχόμενο να έρθετε μαζί Ελλάδα ε; Γιατί αν δεν το έχεις κάνει, τότε ίσως και να σκας χωρίς λόγο.
Λοιπόν, αρχικά θα σου πω τι θα έκανα στη θέση σου εγώ και μετά θα σου δώσω και μια συμβουλή.
Sorry αλλά θα έμενα στο εξωτερικό. Έχεις δουλειά εκεί, έχεις βρει τον έρωτά σου και η αλήθεια είναι πως αν μείνεις εκεί, δεν κόβεις τις γέφυρες. Έχω φίλους που μένουν στο εξωτερικό και είμαστε πραγματικοί φίλοι ακόμα. Ναι, δεν θα τους βλέπεις κάθε μέρα, αλλά πίστεψέ με και στην Ελλάδα με τη δουλειά και την τρέλα που επικρατεί πάλι δεν βλέπεις τους φίλους σου κάθε μέρα.
Και γιατί στο λέω τόσο εύκολα; Γιατί ζω στην Ελλάδα, δουλεύω εδώ και όσο κι αν την αγαπάω το σίγουρο είναι πως δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Έχω δει παιδιά να αφήνουν δουλειές στο εξωτερικό και να επιστρέφουν εδώ, και στο τέλος να ψάχνουν για να δουλέψουν όπου βρουν. Και χτυπάνε το κεφαλάκι τους στον τοίχο. Και χωρίς να έχουν τον έρωτα πίσω όπως εσύ.
Αυτό θα έκανα στη θέση σου. Όσο για τη συμβουλή; Επειδή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, βάζουμε προτεραιότητες στη ζωή μας. Τι μετράει περισσότερο σε εμάς. Αυτό θα πρέπει να κάνεις και εσύ. Δεν μπορώ να σου πω εγώ τι να κάνεις εσύ. Αλλά μπορώ να σου πω να βάλεις τα πράγματα κάτω και να σκεφτείς με τι δεν μπορείς να ζήσεις. Όταν το βρεις αυτό τότε παίρνεις και τις αποφάσεις σου.
Δεν είναι απλά τα πράγματα, αλλά το είπαμε και στην αρχή: η ζωή δεν είναι απλή και εύκολη.
