Ο ένας μου φέρεται καλά και με αγαπάει, αλλά με τον άλλον είμαστε ερωτευμένοι. Τι να κάνω;
Είναι μεγάλη η ιστορία μου αγαπητέ dr.Love αλλά θα προσπαθήσω να σου την πω όσο πιο σύντομα μπορώ
Είμαι 24 χρονών ,όταν ήμουν λύκειο γνώρισα τον Χ.Περάσαμε πολύ όμορφες αλλά και πολύ άσχημες στιγμές μαζί,ώσπου πέρασα σε κάποια άλλη πόλη για σπουδές και χωρίσαμε γιατί ζηλεύαμε και οι δύο με αποτέλεσμα ν μαλώνουμε πάρα πολύ.Χωρίσαμε,αλλά ποτέ στην κυριολεξία,γιατί ενώ είχαμε και άλλες σχέσεις ποτέ δεν αντέχαμε μακριά και τα ξαναβρίσκαμε. Ποτέ,όμως, δεν μπορέσαμε να το κρατήσουμε,αφού βρισκόμουν ακόμη σε άλλη πόλη.Πριν 2 χρόνια αποφάσισα ότι όλο αυτό το πισωγύρισμα πρέπει να τελειώσει,αφού δεν βγάζει πουθενά και έτσι και έγινε,αλλά ποτέ δεν τον ξέχασα.
Μετά γνώρισα τον Π. και τα έχω μαζί του 2 χρόνια σχεδόν.Με αγαπάει και μου το δείχνει κάθε μέρα με πράξεις.Γνωρίζει την οικογένειά μου,όπως γνωρίζω και την δική του.Ενώ ήμουν ερωτευμένη στην αρχή μαζί του τώρα μου έχει φύγει και αυτό.Τον αγαπάω μόνο ως άνθρωπο τίποτα παραπάνω.Πριν 2 μήνες γύρισε ο Χ. ,αφού γύρισα και εγώ από την πόλη όπου σπούδαζα.Μου είπε ότι θέλει να είναι μαζί μου χωρίς βλακείες ,πλέον, και παιδιαρίσματα.Θέλει κάτι σοβαρό και μόνιμο μαζί μου.Δεν ξέρει ότι τα έχω με άλλον αλλά ούτε και εγώ του το είπα.Τα είχα 1 μήνα ταυτόχρονα και με τους δύο,προσπαθώντας να πω στον Π. ότι θέλω να χωρίσουμε,αλλά ποτέ δεν μπόρεσα.Πάντα βάζει τ κλάματα και δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι.Χώρισα λοιπόν ξανά με τον Χ. αφού δεν μπορώ να τους κοροϊδεύω και τους δύο.Αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη.Τον Χ. τον αγαπάω ακόμη ποτέ δεν τον ξέχασα μας ενώνει κάτι πολύ δυνατό,κάτι που δεν μπορεί να το εξηγήσει κανένας μας.
Αλλά τι να κάνω; Λυπάμαι να στενοχωρήσω τόσο άσχημα μετά από 2 χρόνια σχέσης τον Π. και αφού γνωρίζω και αγαπάω και την οικογένειά του.Αλλά ΔΕΝ είμαι ευτυχισμένη και ΔΕΝ τον αγαπάω τον Π. Από την άλλη και να τον χωρίσω θα με δεχτεί πάλι πίσω ο Χ.;
ΥΓ.: Ο Π. μου έχει φερθεί πιο σωστά στην σχέση μας από τον Χ. Ο Χ. με έχει απατήσει 2 φορές στα πρώτα 2 χρόνια που ήμασταν μαζί.
Αγαπητή φίλη,
Ναι, όντως μοιάζουν όλα μπερδεμένα και είμαι σίγουρος ότι στο μυαλό σου το χάος είναι ακόμα μεγαλύτερο. Για αυτό θα πρέπει να χωρίσεις την όλη κατάσταση σε "κομμάτια", να τα βάλεις κάτω και να δεις τι θέλεις, τι αξίζει και που μπορεί να σε οδηγήσει αυτή η ανάλυση.
Θέλεις να το κάνουμε μαζί; Όχι; Καλά θα το κάνω εγώ και εσύ μετά κάνε ό,τι θέλεις.
Κομμάτι 1
Μακάρι τα πράγματα να ήταν εύκολα, αλλά δεν γίνεται αυτό. Και τι εννοώ. Οταν μπλέκεις σε τέτοιες καταστάσεις -μια σχέση από τη μία και ένας μεγάλος έρωτας από την άλλη- στο τέλος κάποιος θα στεναχωρηθεί. Σίγουρα ένας, δύο μαζί με σένα - αλλά εσύ θα έχεις μια αγκαλιά, άρα αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσεις.
Δεν γίνεται σε αυτά τα θέματα να τα έχουμε όλα δικά μας. Μακάρι να μπορούσαμε, όλοι θα το θέλαμε, αλλά δεν πάει έτσι. Άρα, ό,τι απόφαση και να πάρεις, στο τέλος κάποιος θα μείνει με τη θλίψη. Τι να κάνεις; Έτσι είναι η ζωή.
Κομμάτι 2
Ο Π. Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και επειδή δεν θέλεις να κοροϊδεύεις, όπως είπες (δεν το μετράω τον 1 μήνα παράλληλη σχέση, άλλωστε ένα ίσον κανένα, όπως λένε οι παλιοί). Με τον Π. λοιπόν πρέπει να χωρίσεις. Ό,τι και να συμβεί. Κι ας κλαίει -θα του περάσει κάποια στιγμή. Και καλύτερα να κλάψει τώρα, παρά να μείνει με την ανθοδέσμη στο χέρι επειδή η νύφη το έσκασε! Το λες και μόνη σου -δεν είσαι ερωτευμένη, δεν σου βγάζει τίποτα, απλά τον αγαπάς ως άνθρωπο. Κι αν τον αγαπάς πραγματικά τότε πρέπει να τον αφήσεις, απλά τα πράγματα. Δεν μένεις με κάποιον επειδή τον συμπαθείς ή αγαπάς τους γονείς του.
Κομμάτι 3
Τώρα για τον Χ. Φίλη μου, όπως όλοι καταλάβαμε υπάρχει αυτό το δέσιμο. Ok, γίνανε τα λάθη παλιότερα, έπεσε το κέρατο και η ζήλια, αλλά μακριά δεν μπορείτε. Ας πούμε ότι είστε πιο ώριμοι πλέον. Δοκιμάστε το άλλη μια φορά. Βάλτε ένα «Χ» στο παρελθόν και αρχίστε από το μηδέν και ίσως να πάει καλύτερα πλέον. Αλλά δεν είναι κρίμα να είστε στα κάγκελα ο ένας για τον άλλον και να σφυρίζετε αδιάφορα; Κάποια στιγμή θα το χτυπάτε το κεφάλι σας που δεν το δοκιμάσατε άλλη μια φορά. Ή μπορεί και να το χτυπάτε που το δοκιμάσατε. Κανείς δεν ξέρει. Αλλά το θέμα είναι τι αξίζει περισσότερο: το ρίσκο ή η αδράνεια;
Γιατί η ευτυχία, όπως και η επιτυχία, θέλει το ρίσκο της.
Πόση περισσότερη φιλοσοφία να δώσω ο άνθρωπος δηλαδή; Και είναι και Παρασκευή.
