Είχαμε μια πολύ έντονη σχέση, σχεδόν αρρωστημένη αγάπη. Χωρίσαμε, αλλά πονάω. Γιατί;
Γεια σας,
Είμαι 31 χρονών. Νιώθω ότι βρίσκομαι στην πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη φάση της ζωής μου,αλλά δε θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να ξεπεράσω μια αρρωστημένη αγάπη.
Πέρασαν 3 χρόνια και 8 μήνες και κάθε μέρα προσεύχομαι να έρθει η στιγμή που θα απαλλάξω την ψυχή μου απ'τον πόνο που νιώθω. Στον χρόνο απάνω αποφασίσαμε να χωρίσουμε, γιατί μαλώναμε συνέχεια. Ο λόγος; Ισχυρές προσωπικότητες, γιατί όταν αισθανόμουν ότι με προσβάλλει λεκτικά,ανταπαντούσα και αυτό δεν τον βόλευε καθόλου. Και ζήλευε. Ζήλευε πολύ.
Εγώ, όμως, τον αγάπησα γιατί είχε και την υπέροχη πλευρά του ως άνθρωπος και ως σύντροφός μου. Δυστυχώς, όμως, 2 ελαττώματά του τα επισκίαζαν όλα. Ζήλευε και όταν είχε νεύρα μου μιλούσε με άσχημο τρόπο. Δε μου επέτρεπε να βγαίνω το βράδυ με τις φίλες μου και αν τύχαινε να βγω το μεσημέρι και δεν τον ενημέρωνα γινόταν χαμός. Και μαλώναμε χωρίς λόγο.
Ο ένας χρόνος που ήμασταν μαζί ήταν πολύ δυνατός, γιατί ουσιαστικά συζούσαμε και από εκεί και έπειτα.. μαζί δεν κάναμε κ χώρια δεν μπορούσαμε. Δεν κόψαμε ποτέ επαφή αν και χωρισμένοι -όχι ελεύθεροι- κάναμε έρωτα, και αυτό μας κρατούσε πίσω και δεν μπορούσαμε να το σταματήσουμε.
Μέχρι να έρθει 12 Φεβρουαρίου που αποφασίσαμε για το καλό κ των 2 μας να δώσουμε ένα τέλος. Ήταν σαν να βίωνα αλλεπάλληλους χωρισμούς και τώρα ξανά απ την αρχή και αυτήν τη φορά πονάει όσο καμιά. Παλεύω με τους φόβους μου και ξέρω πως πρέπει να τους κοιτάξω κατάματα κ να τους αντιμετωπίσω. Ξέρω πως δεν έχω άλλη επιλογή παρά μόνο να αφήσω τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του.. Αλλά δεν αντέχω να μαζεύω πια τα κομμάτια μου. Νιώθω συναισθηματικά νεκρή κ δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που αναπαρήγαγα μια κατάσταση που ήξερα το τέλος της.
Ίσως γιατί η αγάπη πάντα ελπίζει; Ισως γι αυτό. Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου,Dr Love.
Αγαπητή φίλη,
Η αγάπη είναι ωραία και, ναι, πάντα θα ελπίζει. Μεταξύ μας τώρα, αν πάψει να ελπίζει και η αγάπη τότε θα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα. Για όλους μας.
Όσο για το θέμα σου: κοίτα να δεις, μακάρι να μπορούσα να σου πω κάτι για να σε βοηθήσω, αλλά μου φαίνεται ότι το έχεις καταλάβει το θέμα μια χαρά μόνη σου. Και απλά ήθελες κάπου να τα πεις για να ξεσπάσεις. Ίσως για να τα διαβάσεις και εσύ σαν "τρίτος" και να το καταλάβεις καλύτερα. Ναι, νιώθεις άσχημα τώρα, αλλά το ξέρεις ότι σταδιακά αυτό θα φεύγει. Αρκεί φυσικά να κρατήσεις τις αποστάσεις από τον πρώην φίλο σου και να αφήσεις το θέμα να κλείσει.
Γιατί αν αρχίσετε πάλι τα τηλέφωνα, τα μηνύματα και τις συναντήσεις, τότε δεν θα ξεφύγεις ποτέ. Και από ότι κατάλαβα δύσκολα θα καταφέρετε να είστε μαζί - δεν έχετε βρει αυτή τη χρυσή γραμμή της σχέσης!
Μόνο ένα σχόλιο θα κάνω, γιατί είμαι σίγουρος ότι είναι πολλές οι φορές που τον σκέφτεσαι και είσαι ένα βήμα πριν επικοινωνήσεις μαζί του: σκέψου αν αξίζει.
Γιατί από ότι κατάλαβα, δεν αξίζει. Όσο υπέροχη πλευρά κι αν είχε ως σύντροφος όπως μου είπες (εγώ δεν την είδα πάντως κάπου στο γράμμα σου) θέλεις και πάλι να βρεθείς σε μια σχέση που θα σου απαγορεύει πράγματα; Όπως τη βόλτα με φίλους σου;
Και μόνο από αυτό θα έπρεπε να είχες καταλάβει ότι θα ήταν αρκετά δύσκολη η κατάσταση.
Αλλά, βλέπεις, αυτή η καταραμένη χημεία. Και όπως είπαμε η αγάπη ελπίζει. Αλλά να θυμάσαι, πως όταν αυτή η ελπίδα παύει να υπάρχει πρέπει να προχωράς. Και όχι να μένεις στο παρελθόν, γιατί στο τέλος θα χάσεις το μέλλον σου.
