Χωρίσαμε μετά από 6 χρόνια. Όμως τώρα νιώθω τόσο μόνη. Τι να κάνω;

Καλησπέρα!

Στέλνω εδώ γράμμα γιατί θέλω να ακούσω μία αντικειμενική γνώμη, όσο μπορεί να είναι, παρουσιάζοντας την δική μου πλευρά των πραγμάτων. Είμαι 25 έχω εδώ και 6 χρόνια σχέση με ένα παιδί, ίδιας ηλικίας, όπου εδώ και λίγο καιρό βρίσκεται στο εξωτερικό για δουλεία με προοπτική να μείνει μόνιμα εκεί. Το πλάνο αρχικά ήταν να ακολουθήσω και εγώ ωστόσο όσο πλησιάζει ο καιρός τόσο δεν θέλω να πάω.
Ο φίλος μου είναι αυτό που λέμε το καλό παιδί και πολύ δοτικός όμως ταυτόχρονα είναι και πολύ ισχυρογνώμον και έχει ως σκοπό να με αλλάξει, όπως λέει πάντα για το καλό μου. Εμένα όλο αυτό όμως με πνίγει και φοβάμαι να κάνω αυτό το βήμα. Του είπα να χωρίσουμε και ένιωσα καλά με αυτή την επιλογή παρόλα αυτά κρατήσαμε μια επικοινωνία γιατί 6 χρόνια είναι δύσκολο να σταματήσεις να μιλάς με τον άλλον κατευθείαν. Ένιωσα όμως και ένα κενό μέσα μου και έτσι ήθελα από τους φίλους μου να μου σταθούν, κανένας δεν ήταν δίπλα μου θέτοντας τα προβλήματα τους πιο σημαντικά από το να με παρηγορήσουν για κάτι σωστό όπως αναφέρουν που έκανα. Ακόμη και η οικογένεια μου δεν μου στάθηκε όπως θα ήθελα και εκεί που ένιωθα μόνη το μόνο άτομο που μου στάθηκε ήταν αυτός λέγοντας μου πόσο με αγαπάει και τα σχέδια που έχει κάνει για μας...
Και τώρα εγώ έρχομαι να ρωτήσω τι να κάνω; Να ακολουθήσω το ένστικτό μου και να μείνω μόνη; Ή να ακολουθήσω αυτόν που πάντα ήταν δίπλα μου;

Αγαπητή φίλη,

Έχω λίγο την εντύπωση ότι μπέρδεψες τα πράγματα στο μυαλό σου, όπως και τις προταιρεότητές σου. Και γιατί το λέω αυτό; Επειδή ενώ είσαι έτοιμη να κάνεις ένα βήμα μπροστά, στο τέλος θα βρεθείς να κάνεις δύο βήματα πίσω.

Κοίτα να δεις, πως έχουν τα πράγματα.

Είναι λογικό, όταν τελειώνεις κάτι μετά από 6 χρόνια, να σου αφήνει ένα κενό. Το σημαντικό είναι ότι ένιωσες καλά όταν αποφάσισες να χωρίσεις. Άρα η γνώμη μου είναι αυτή: πρέπει να μείνεις στο ένστικτό σου. Δεν ήσουν προφανώς χαρούμενη στη σχέση, άρα καλό είναι να μηδενίσεις λίγο το κοντέρ και να αρχίσεις από την αρχή.
Μπορώ να καταλάβω ότι είναι δύσκολο μετά από 6 χρόνια να κόβεις κάτι, αλλά πίστεψέ με, αυτά τα πράγματα ή τα κόβεις μαχαίρι ή θα υπάρχουν πάντα στη ζωή σου. Και στη περίπτωση των σχέσεων είναι καλύτερη επιλογή η πρώτη: όσο δύσκολο κι αν μοιάζει, όταν αποφασίζεις να χωρίσεις πρέπει να το κάνεις αμέσως. Άλλωστε δεν είστε φίλοι για να μιλάτε και να λέτε τα νέα σας - κάποια στιγμή μπορεί να γίνει, αλλά όχι τώρα.

Και για να καταλάβεις γιατί λέω ότι μπέρδεψες τα πράγματα: Έμπλεξες το ερωτικό και το φιλικό στο μυαλό σου, δηλαδή δύο διαφορετικές καταστάσεις. Απλώς έπεσαν μαζί και μάλλον σου έπεσαν πολλά.
Άλλο ο χωρισμός, άλλο οι φίλοι που δεν σε στήριξαν. Και sorry, που στο λέω, αλλά επειδή δεν σε στήριξαν και ένιωσες μόνη σου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιστρέψεις στον πρώην σου, για να νιώσεις ότι έχεις κάποιον. Γιατί μετά από λίγο καιρό δεν θα είσαι και πάλι χαρούμενη. Και πάλι θα πιέζεσαι. Και πάλι θα θέλεις να χωρίσεις.

Μάλλον, όμως, ήρθε η ώρα να κοιτάξεις και τη σχέση που έχεις με τους φίλους σου.