Ο έρωτας στα χρόνια της αφέλειας

Όταν η αθωότητα και η άγνοια κατείχαν ακόμα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου –περίπου 2 αιώνες πριν- πίστευα, θυμάμαι, ακράδαντα πως ο έρωτας είναι κάτι πολύ απλό. Θα έβγαινα, λέει, μια στιγμούλα, θα περπατούσα ως την άλλη γωνία του δρόμου και τα βέλη του φτερωτού θεού θα πετύχαιναν διάνα και θα ζούσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα. Πιο απλό και από το να τον γράψω στη λίστα με τα ψώνια μου για το super market δηλαδή από όπου θα τον προμηθευτώ όταν αποφασίσω πως τον επιθυμώ. Ναι, τον έρωτα.

Η αλήθεια είναι πως η εικόνα αυτή δεν απείχε και τόσο πολύ από την πραγματικότητα.

Διότι, όταν είσαι ακόμα άγραφο χαρτί όλες οι ιστορίες μοιάζουν εφικτές να αποτυπωθούν πάνω σου. Με ροζ γράμματα και χωρίς πολλές πολλές σκέψεις. Άπαξ και ξεκινήσει όμως η συγγραφή τους...άντε να γράφεις και να σβήνεις εξαρχής κάθε φορά, να κάνεις διορθώσεις, να τσαλακώνεις και να πετάς χαρτιά. Και έτσι,όπως σύντομα αποδεικνύεται, όσο εύκολο είναι να ερωτευτείς την πρώτη φορά τόσο δύσκολο είναι κάθε επόμενη. Και όταν της επόμενης έχει προηγηθεί μια (ακόμα) προηγούμενη και μάλιστα μεγάλης διαρκείας το ερώτημα δεν είναι πια μόνο πως θα συμβεί αλλά και αν ποτέ το πολυπόθητο επιτευχθεί.