Κουμπαράς, αυτό το γουρούνι

Εγώ θυμάμαι τον πρώτο μου κουμπαρά σαν κάτι λίγο άχρηστο. Ούτε να τον παίξω μπορούσα ούτε λεφτά είχα να τον γεμίσω. Τον γέμιζα λοιπόν βλακείες, χαρτάκια από καραμέλες, σοκολάτες, κανένα αυτοκόλλητο και άλλα τέτοια.

Αργότερα όταν άρχισαν να με χαρτζιλικώνουν πάλι δεν καταλάβαινα τη σημασία της αποταμίευσης. Τις 1000 δρχ δηλαδή που μου έδιναν τις έκανα Goody's στην πλατεία ή μανίνες/κατερίνες στο άψε σβήσε (ναι είμαστε και κάποιας ηλικίας).

Τα χρόνια πέρασαν με εμένα να ξοδεύω τα χαρτζιλίκια σε κασέτες, αργότερα cd και περιοδικά αλλά το γουρουνάκι εξακολουθούσα να το ταΐζω χαζόχαρτα και ραβασάκια. Ακόμα και όταν σπούδαζα στην Αγγλία μου περίσσευαν χρήματα από την υποτροφία μου αλλά και πάλι μυαλό δεν έβαλα αφού ό,τι περίσσευε μου το έτρωγαν οι ανοιχτές αγορές και το top shop. Σήμερα, ομολογώ πως νοσταλγώ τις ημέρες εκείνες που ανέμελα ξοδεύαμε και την τελευταία δραχμούλα αφού ξέραμε ότι οι γονείς θα επανέλθουν νε νέες ενισχύσεις.

Ανοίγω την κοιλιά από γουρουνάκι μου και ξεχυλίζουν τα αποκόματα χαρτιά, εισητήρια από συναυλίες, ένα ποίημα συμμαθητή μου ...ίσως το γουρουνάκι να μην έχει φάει και τόσο άσχημα τελικά.