Η πρώτη περίοδος είναι διαφορετική για κάθε κορίτσι – Στη δική μου έπαθα κοκομπλόκο

Πριν μερικές μέρες συζητούσαμε με τις φίλες μου ένα από τα πιο κλασικά θέματα συζήτησης ανάμεσα σε παρέα γυναικών: για την περίοδο. Άρχισε η μία «ωχ, είμαι πρησμένη, περιμένω να αδιαθετήσω», συνέχισε η άλλη «είμαι στη δεύτερη μέρα» και κάπως έτσι φτάσαμε να θυμόμαστε την πρώτη μας φορά.

Για ακόμη μια φορά σε γυναικεία παρέα συνειδητοποίησα ότι ήμουν η μόνη που συναντήθηκα και συστήθηκα με την περίοδο σε πολύ μικρή ηλικία. Οι περισσότερες αδιαθέτησαν στο Γυμνάσιο, εγώ πάλι… λίγο πριν την Στ’ Δημοτικού. Σοκ… Και όντως ήταν. Και θα το καταλάβεις μόλις σου περιγράψω όλο το σκηνικό.

Period shaming: Για πόσο ακόμα θα ντρεπόμαστε να μιλάμε ανοιχτά για την περίοδό μας;

Παιχνίδι, χαρά, γέλια και μετά… τσότσο

Αύγουστος του 2006. Καλοκαίρι, στην πλατεία του χωριού κι εγώ έπαιζα, όπως κάθε απόγευμα, με τους φίλους και τις φίλες μου. Ήμουν σχεδόν 11. Έναν μήνα μετά, για την ακρίβεια, θα γινόμουν 11 ετών. Φορούσα λευκό παντελόνι -λευκό το τονίζω-, έτρεχα, γελούσα, μέχρι που ο αδελφός του παππού μου με φωνάζει και μου λέει «Μαράκι, έχεις λερωθεί πίσω. Πήγαινε σπίτι να αλλάξεις».

Κοσμάρα εγώ… Πού να ήξερα τι συνέβαινε; Γυρνάω, κοιτάω, δεν βλέπω κάτι. «Έχεις λερωθεί με χώματα», συνεχίζει ο παππούς. Μόνο και μόνο επειδή λύσσαξε πήγα στο σπίτι – που ήταν και 2 βήματα- και λέω στη μαμά μου να με δει. Το ίδιο λέει και εκείνη, ότι δηλαδή μάλλον λερώθηκα με λάσπες.

Μέχρι να πάει, λοιπόν, η μαμά να μου φέρει ένα παντελόνι από τον πάνω όροφο, πάω εγώ στο μπάνιο. Έπαιζα και τόσες ώρες, μην το ξεχνάς. Και να που βλέπω έναν καφέ-κόκκινο λεκέ στο εσώρουχο… Χαμπάρι. Πού να ήξερα; Το λέω στη μητέρα μου και εκεί διακρίνω το σοκ στο βλέμμα της. «Μαράκι, σου ήρθε η περίοδος». Η ποια; Παρακαλώ; Τι είναι αυτό; Αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι μου, με τη μόνη απάντηση-ερώτηση που μπορούσα να δώσω εκείνη τη στιγμή να είναι «Τι;».

Κάπου εκεί μου έφερε η μαμά την πρώτη μου σερβιέτα και εγώ έπρεπε μέσα σε 5 λεπτά να συνειδητοποιήσω ότι αυτό θα μου συμβαίνει κάθε μήνα. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Πως δεν θα μπορώ να φοράω τα άσπρα μου ρούχα όποτε γουστάρω, πως θα θέλω πιο άνετα παντελόνια τις δύσκολες μέρες, πως θα ζορίζομαι λίγο όταν θα έχω γυμναστική στο σχολείο και πως θα πρέπει ίσως να το λέω στη δασκάλα. Μεγάλο κοκομπλόκο έπαθα εκείνη τη στιγμή. Και προφανώς όλα αυτά η μαμά μου δεν μπορούσε να μου τα εξηγήσει σε λίγα λεπτά. Πήρε χρόνο.

Θα μου πεις… Γιατί δεν σου είχε κάνει μια κουβέντα νωρίτερα; Νομίζω πως κι εκείνη δεν πίστευε ότι το meeting με την περίοδο θα έρθει τόσο γρήγορα. Παρόλο που της ήρθε η περίοδος τόσο νωρίς, όπως ακριβώς σε εμένα.

Το θέμα είναι να το πάρεις πιο λογικά – Αλλά να σου μιλήσει και κάποιος

Νομίζω, πάντως, πως αν μου είχε μιλήσει θα ήμουν πιο cool. Γιατί και στο σχολείο επιστρέφοντας τον Σεπτέμβρη, ήμουν εγώ και άλλα 2-3 κορίτσια που είχαμε περίοδο σε όλη την τάξη. Περίεργο. Άβολο, αλλά έτσι είναι.

Εν πάση περιπτώσει, μετά από τόσα χρόνια και έχοντας βρεθεί γύρω μου με μικρά κορίτσια που είναι εν αναμονή της πρώτης περιόδου, νομίζω πως πρέπει να ξέρεις από νωρίς τι είναι αυτό που θα σε βρει. Αν η μαμά σου ακόμα δεν σου έχει μιλήσει, πες της να το κάνει. Να σου πει για τη δική της εμπειρία, μα κυρίως να μη σε φοβίσει. Και αν έχει αργήσει η πρώτη σου περίοδος, να μην αγχωθείς επίσης καθόλου.

Γιατί, τελικά, η περίοδος δεν είναι τίποτα το μακάβριο και αηδιαστικό. Και στο λέω εγώ που έχω έντονους πόνους και μόνο με παυσίπονα ηρεμώ. Αν βρεις τα «κουμπιά» της, αν την «αγκαλιάσεις» και συμβιβαστείς με την ιδέα, όλα θα είναι όπως πριν. Μπορεί και καλύτερα. Η πρώτη γνωριμία μαζί της θέλει… λίγη φροντίδα και μετά, όλα καλά!