«Περιβάλλον μου χίλια συγνώμη, αλλά υπόσχομαι να αλλάξω»

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και παρά το γεγονός ότι ίσως σε βρίσκω σε κάποια παραλία –ένεκα τριημέρου καλοκαιρινού και θερμού- δε θα μασήσω τα λόγια μου και θα σε προβληματίσω όσο προβληματίστηκα κι εγώ! Κάνοντας μία μικρή αναδρομή στην ενήλικη ζωή μου, ανακαλύπτω κάτι που με ταράζει: Φέρομαι απαίσια στο περιβάλλον! Δεν το καταλαβαίνω, μάλλον το κάνω αυθόρμητα, αλλά από τη στιγμή που το συνειδητοποίησα-μάλλον με έκαναν να το συνειδητοποιήσω-αποφάσισα να αλλάξω και να γίνω τύπος και υπογραμμός. Το ταξίδι μου προς τη συμμόρφωση είναι μακρύ και δύσκολο, αλλά είμαι διατεθειμένη να το κάνω, γιατί πολύ απλά δεν κάνω χάρη σε κανέναν παρά μόνο στον ίδιο μου τον εαυτό. Τα έβαλα κάτω, τα σκέφτηκα, και κατέληξα σε κάποια πραγματάκια τα οποία και θέλω… και θα αλλάξω!

Τι παίζει με το κλιματιστικό;

Και γυρίζει η φίλη μου η Ερμιόνη και μου λέει:« Έβαλα χθες στο δωμάτιό μου ανεμιστήρες οροφής! Δε φαντάζεσαι πόση δροσιά»! Στο σημείο αυτό γέλασα διότι σκέφτηκα το εξής απλό: Για ποιο λόγο να πάρεις ανεμιστήρα όταν υπάρχει το ιερό και αξεπέραστο κλιματιστικό; Ειδικά όταν έξω έχει καύσωνα κι εσύ κοιμάσαι με κουβερτούλα και 18 βαθμούς υπάρχει κάτι καλύτερο; Στο σημείο αυτό οι φίλες μου με κοίταξαν τρομοκρατημένες αποκαλώντας με τρελή και ίσως την υπέρτατη περιβαλλοντική απειλή. Ένα κήρυγμα μετά, και αρκετές τύψεις, το αποφάσισα: Το κλιματιστικό μου θα είναι διακοσμητικό και θα βρω άλλες μεθόδους-που δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον-για να δροσίζομαι.

Και ήρθε η ώρα του πλυντηρίου

Ναι το παραδέχομαι: Δεν είμαι και η υπέρτατη νοικοκυρά. Βασικά δεν ξέρω τι μου γίνεται αλλά προσπαθώ τίμια η καημένη. Είπα κι εγώ να βάλω πλυντήριο μια μέρα για να το παίξω προκομένη. 90 βαθμούς και ο Θεός βοηθός! Έρχεται η δόλια μητέρα μου, κοιτάζει το πλυντήριο και παθαίνει ντουβρουτζά. «90 βαθμούς βρε κορίτσι μου; Είναι δυνατόν; Δε λυπάσαι καθόλου τη φύση; Κατέβασέ το στους 40 σε παρακαλώ πολύ». Έτσι κι έγινε. Έκτοτε το 40 είναι ο τυχερός μου αριθμός και μόνο σκάφη που δεν έχω χρησιμοποιήσει για να πλένω τα ρούχα μου.

Και αφού έκανα την αρχή…

Είπα ότι θα συμμορφωθώ και το έκανα. Τα σκουπίδια μου πλέον διαθέτουν καλύτερη οργάνωση και από τη… ζωή μου-καλά δεν ήταν και κάτι δύσκολο-και δεν μπερδεύω ποτέ τους κάδους-για τέτοια πρόοδο μιλάμε-. Οι ηλεκτρικές συσκευές στο σπίτι μου δεν μένουν ποτέ στην πρίζα και απομακρύνονται όταν δεν τις χρησιμοποιώ. Οι λάμπες μου άλλαξαν, από λαμπτήρες πυρακτώσεως σε νέους λαμπτήρες χαμηλής κατανάλωσης και οι μπαταρίες μου είναι αποκλειστικά και μόνο επαναφορτιζόμενες. Η κατανάλωση νερού έχει μειωθεί στο μισό-ναι ήμουν κι εγώ από εκείνες που βούρτσιζαν δόντια ή βάφονταν με το γάργαρο νεράκι να τρέχει άνευ λόγου και αιτίας (είμαι εγκληματίας τελικά)-, ενώ πλέον χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου πολύ λιγότερο γιατί έχω ανακαλύψει τη χαρά του ποδηλάτου-έχω κάνει και καταπληκτική γάμπα επιπροσθέτως-.

Και κάτι ακόμη

Είχα αυλή και την είχα ανεκμετάλλευτη. Ε τώρα έχω φυτέψει δεντράκια, λουλουδάκια μέχρι και… τοματίνια! Είμαι πια μία περήφανη κηπουρός που ξέρω να σε συμβουλεύσω ακόμα και πώς να προστατεύσεις τα φυτά σου από την μελίγκρα! Το μόνο που δεν έχω καταφέρει ακόμα, είναι να μειώσω το κρέας-μπριζολάκια, σουβλάκια και κεφτέδες είναι η αδυναμία μου-αλλά μιας και έχω γίνει environment freak, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι θα βάλω τα δυνατά μου. Και τελοσπάντων, δε βρίσκω που είναι το κακό στην μπάμια και το φασολάκι. Άντε και του χρόνου... όλοι πράσινοι.