Η καραντίνα, ένα μπλε φόρεμα και το μεγάλο switch off στη ζωή μου
Γράφει η Γωγώ Φούντα
Είμαστε ακόμα ζωντανοί και ευτυχώς υγιείς. Περάσαμε δύσκολα τους προηγούμενους τρεις μήνες και καταφέραμε να τα βγάλουμε πέρα. Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν τώρα, δεν είναι μόνο η πορεία της χώρας μας σε εθνικό επίπεδο, αλλά και η προσωπική πορεία του καθενός. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, καθίσαμε πολλές ώρες στο σπίτι. Σκεφτήκαμε, κλάψαμε, μελαγχολήσαμε, εν ολίγοις είχαμε ώρες με τον εαυτό μας που δεν ζητήσαμε και όταν μας δόθηκαν δεν ξέραμε τι να τις κάνουμε.
Άλλοι απέκτησαν νέα χόμπι. Άλλοι δέθηκαν περισσότερο με τις οικογένειές τους και άλλοι έμαθαν ότι ο περίπατος στο βουνό, τη θάλασσα ή το πάρκο, είναι αρκετός για να σου αλλάξει την μέρα και ίσως την οπτική που βλέπεις τα πράγματα. Η υγεία έγινε προτεραιότητα, το σπίτι το ορμητήριό μας και οι βραδιές ταινίας με την οικογένεια, η μόνη και σίγουρα η απόλυτη διασκέδαση.
Υπό άλλες συνθήκες, θα έλεγα ότι η περίοδος αυτή, ήταν ένα pause στις ζωές μας που σίγουρα θέλουμε να ξεχάσουμε, ή μάλλον να αφήσουμε πίσω, και θα ατένιζα με αισιοδοξία το μέλλον. Στην πρόταση αυτή, θα κρατήσω το δεύτερο σκέλος, και θα πω ότι η περίοδος αυτή, η πρωτόγνωρη και δύσκολη, ήταν ένα μεγάλο μάθημα και μία σπουδαία ευκαιρία για βασικές και καίριες αλλαγές.
Η αρχή της… κατρακύλας
Το είδα γύρω μου, το είδα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Ήμουν πάντα ένας άνθρωπος με ενέργεια και όρεξη για ζωή. Στις παρέες ήμουν το επίκεντρο, δεν ήξερα άλλωστε πώς είναι να μην είσαι, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός πρωταγωνιστούσε στη ζωή μου, ενώ όταν έβγαινες μαζί μου, δεν υπήρχε περίπτωση να βαρεθείς –είχα έναν μαγικό τρόπο να σε παρασύρω στον ξέφρενο και αλλοπρόσαλλο χορό μου και να περνάμε τέλεια. Αυτά δεν τα λέω, εγώ, αλλά όσοι με γνωρίζουν και έχουν ήδη γευτεί τη… μαγεία μου. Και ξαφνικά, από εκεί που στη ζωή μου πρωταγωνιστούσε το λευκό, αγαπημένο μου χρώμα, μία κατήφεια, μία μαυρίλα με κυρίευσε, και μεταμορφώθηκα στην επιτομή της απαισιοδοξίας και του ωχαδερφισμού (από το ωχ αδερφέ, πού να τρέχω τώρα).
Το αποτέλεσμα; Έγινα ένα με τον καναπέ, το τηλεκοντρόλ έγινε η προέκταση του χεριού μου, τα αγαπημένα μου ρούχα έγιναν τα βαμβακερά κολάν και τα υπερμεγέθη t-shirts και για εξόδους ούτε λόγος. Ποια, εγώ; Που ήμουν πάντα με μία βαλίτσα στο χέρι έτοιμη για νέες περιπέτειες. Που δεν ακύρωνα ποτέ τη γυμναστική μου, ακόμη και αν η μέρα μου στο γραφείο ήταν ατελείωτη και δύσκολη. Που δεν έλεγα ποτέ «όχι» σε ένα ποτό με φίλους, γιατί πολύ απλά αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής και που ήμουν το πιο κοινωνικό και γελαστό πλάσμα που υπήρχε. Η μεταμόρφωσή μου ξεκίνησε από μία απογοήτευση, και σταδιακά με μετέτρεψε σε μία απίστευτη τεμπέλα που έφτασε στο σημείο να γνωρίζει όλες τις σειρές απ’ έξω κι ανακατωτά. Έπρεπε να γίνει η αλλαγή ή -για να το πω όπως το λένε και στο χωριό μου… να κάνω το switch off!
Και εγένετο… το μεγάλο switch off (ή αλλιώς έφτασε ο κόμπος στο χτένι)
Αφορμή στάθηκε η καραντίνα, όπως και για πολλούς άλλους φυσικά. Είδα τα πράγματα αλλιώς και συνειδητοποίησα ότι αυτό που γινόμουν δεν μου άρεσε καθόλου. Κοιτούσα φωτογραφίες από εξόδους και έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει νοσταλγία. Άνοιξα την ντουλάπα μου και είδα το αγαπημένο γαλάζιο φόρεμα. Ούτε που θυμόμουν πότε το είχα φορέσει τελευταία φορά. «Τα ρούχα δεν είναι για την ντουλάπα» είπα δυνατά στον εαυτό μου. Προσπάθησα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα γυναίκα και θηλυκό. Πότε είχα απαρνηθεί το κολάν και τον κότσο, για να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Πραγματικά, ούτε που μπορούσα να θυμηθώ πότε ήταν η… απαρχή της κατρακύλας.
«Έλα Γωγούλα ήρθε η ώρα για το switch off σου», είπα στον εαυτό μου και το έκανα πράξη. Η καραντίνα στάθηκε λοιπόν η αφορμή για να κάνω βασικές αλλαγές στη ζωή μου. Άρχισα να τρώω φρούτα, να περπατάω, να προσέχω την υγεία μου, και να κάνω πράγματα που είχα παρατηρήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι επισκέψεις μου στο Super Market έγιναν ξαφνικά μία μικρή ιεροτελεστία. Άρχισα να προσέχω τι αγοράζω μιας και ήθελα οτιδήποτε έμπαινε στο καλάθι μου, να ανταποκρίνεται 100% στις ανάγκες μου. Άλλαξα σαμπουάν, άλλαξα αφρόλουτρο άλλαξα και αποσμητικό. Μου είχαν πει για την προστασία, τη φροντίδα και τη φρεσκάδα του Dove, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα μπει στη διαδικασία να το δοκιμάσω. Έτσι, όταν το είδα στο ράφι, πήρα την απόφαση να του δώσω την ευκαιρία που του αξίζει.
Μπορεί να σου ακουστεί αστείο και ίσως υπερβολικό, αλλά για μένα το αποσμητικό παίζει τεράστιο ρόλο. Δεν αντέχω τις έντονες μυρωδιές και τις «βαριές» υφές και γι’ αυτό ήμουν πάντα πολύ δύσπιστη με οτιδήποτε διαφορετικό. Μέχρι που δοκίμασα το Dove και βρήκα την υγειά μου. Υπέροχο διακριτικό άρωμα, τέλεια υφή που δεν αφήνει το παραμικρό σημάδι, μεγάλη διάρκεια και σούπερ ενυδατικό για την επιδερμίδα, μιας και καμία δεν θέλει σκουρόχρωμες και ερεθισμένες μασχάλες.
Πήρα βαθιά ανάσα, άφησα το τηλεκοντρόλ, έκανα το μπάνιο μου, έβγαλα το μπλε φόρεμα από τη ντουλάπα μου, και ετοιμάστηκα για το απόλυτο switch off, μακριά από την μιζέρια και την κατήφεια. «Θα βγω για ποτό και θα χορέψω μέχρι τελικής πτώσεως», είπα στον εαυτό μου, και έβαλα την τελευταία πινελιά στο μακιγιάζ μου. Καιρό είχα να με δω τόσο περιποιημένη…
