Όταν μετακόμισα πιο κοντά στο γραφείο και έκανα switch στην ποιότητα της καθημερινότητάς μου
Γράφει η Χριστίνα Χρόνη
Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι, οι αποστάσεις δεν είχαν απολύτως κανένα νόημα για εμένα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν 1 ώρα μακριά από το σπίτι μου κι όμως ξυπνούσα κάθε πρωί με χαμόγελο, έφτιαχνα καφέ και διέσχιζα τη Βάρης-Κορωπίου με Red Hot Chili Peppers στη διαπασών και ένα κρουασάν στο κάθισμα σου συνοδηγού. Η επιστροφή ήταν το ίδιο χαρούμενη. Ακόμη και όταν έφευγα από το γραφείο αργά το βράδυ, έβαζα μουσική και ετοιμαζόμουν μέσα σε 10 λεπτά για τη βραδινή μου έξοδο. Ναι, κανόνιζα να βγω με τις φίλες μου σχεδόν κάθε βράδυ. Κοιμόμουν λίγο, οδηγούσα πολύ και δούλευα ακόμα περισσότερο... Είχα όμως απεριόριστη ενέργεια και ελάχιστες υποχρεώσεις.
Καθώς τα χρόνια άρχισαν να συσσωρεύονται στην πλάτη μου και τα χιλιόμετρα στο αυτοκίνητό μου, οι μεγάλες πρωινές διαδρομές από και προς το γραφείο έπαψαν να είναι μικρές γιορτές. Ναι, άλλαξα εργασιακά περιβάλλοντα, όμως πάντοτε είχα μεγάλες αποστάσεις να διανύσω. Με κούραζε η κίνηση, άρχισα να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους λιγότερο, μέχρι που πριν ένα χρόνο οι καθημερινές διαδρομές από και προς το γραφείο άρχισαν να μοιάζουν με πραγματικό βασανιστήριο και όχι δεν υπερβάλλω. Ούσα Παρθένος και σχεδόν εμμονική με τη συνέπεια, ήθελα να είμαι στην ώρα μου πάντα, όμως η Εθνική Οδός -ο μόνος δρόμος που μπορούσα να πάρω- πάλευε εναντίον μου. Η διαδρομή μου ήταν Γλυφάδα-Κηφισιά και σε μία καλή μέρα με κίνηση θα έκανα 1 ώρα και 15 λεπτά να φτάσω. Δεν ήταν όμως όλες καλές μέρες. Βροχή, ατυχήματα, πορείες, έργα... Δεν μπορούσα να υπολογίσω το χρόνο μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Όχι, δεν ήταν ο φόβος της ασυνέπειας που με κρατούσε ξύπνια. Ήταν ο χρόνος που δεν είχα. Χρειαζόμουν κατά μέσο όρο 2 ώρες για να φτάσω στο γραφείο συνεπώς έπρεπε να σηκωθώ πολύ νωρίς, άρα να κοιμηθώ και πολύ νωρίς. Πάντα βιαστική, πάντα κουρασμένη και πάντα με πολλά νεύρα. Δεν ήταν όμως μονόδρομος... είχα και την επιστροφή. Αντιμετωπίζοντας τις ίδιες συνθήκες (μερικές φορές και χειρότερες) στον δρόμο, έφτανα σπίτι μου κουρασμένη, εξαντλημένη, με νεύρα και φυσικά με καμία διάθεση για socializing. Προσπάθησα πολύ να προσαρμοστώ όμως...
Κοιμόμουν πράγματι πολύ νωρίς για να ξυπνήσω πολύ νωρίς. Οπλίστηκα με πολλή υπομονή για να αντιμετωπίσω τα νεύρα και θυσίασα πολλά after work drinks και βόλτες με τις φίλες μου. Μία μέρα όμως συνειδητοποίησα πως κάτι πρέπει να αλλάξει και μάλιστα άμεσα. Η καθημερινότητά μου δε γίνεται, δεν επιτρέπεται, να περιλαμβάνει ένα μικρό ταξίδι με το αυτοκίνητο κάθε μέρα. Ήμουν 4 ώρες στο δρόμο, με κακές συνθήκες και είχα ανάγκη ένα switch! Όχι, δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξω τη δουλειά μου που τόσο αγαπώ, απλά έπρεπε να αλλάξω σπίτι και περιοχή. Μετά από αρκετούς μήνες αναζήτησης βρήκα ένα όμορφο σπίτι που θεώρησα πως μπορώ να αγαπήσω όσο και το παλιό μου, πήρα το σκυλάκι μου και μετακομίσαμε στη Φιλοθέη. Το Γλυφάδα-Κηφισιά λοιπόν έγινε Φιλοθέη-Κηφισιά και η νέα διαδρομή μου δεν απαιτούσε καν αλλαγή προαστείου!
Από τους εσωτερικούς δρόμους ο χρόνος που ήθελα για να φτάσω στο γραφείο μειώθηκε από τις 2 ώρες στα 15 λεπτά! Το πρώτο πρωί που ξύπνησα στο νέο σπίτι δεν είχα αλλάξει ώρα στο ξυπνητήρι και μπροστά μου είχα μία αιωνιότητα... Πήγα το σκυλάκι μου μία τεράστια βόλτα, έφτιαξα πραγματικό πρωινό, έκανα μπάνιο, χτενίστηκα, έβαλα το Dove Original -λατρεμένο μου αποσμητικό (ίσως η μόνη κίνηση που παρέμεινε η ίδια) και πήρα το χρόνο μου για να βρω τι θα φορέσω. Έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει μπροστά στη ντουλάπα ενώ η μυρωδιά του Dove που είχε πλημμυρίζει το δωμάτιο, με έκανε να χαμογελώ ασυναίσθητα. Ένιωθα φρέσκια, αναζωογονημένη, ήμουν χαρούμενη. Όταν κοίταξα ξανά το ρολόι είχα ακόμα μιάμιση ώρα μπροστά μου. Δεν θα στο κρύψω, με κυρίευσε ένα παράλογο άγχος και άρχισα να ιδρώνω χωρίς λόγο (βέβαια φορούσα Doveοπότε ήμουν ok)! Ήταν μία πολύ πρωτόγνωρη για εμένα κατάσταση, δεν ήξερα τι να κάνω με το χρόνο μου και έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο και έφτασα στο γραφείο πριν καν ανοίξει...
Όταν πλέον άρχισαν να καταφθάνουν οι συνάδελφοί μου ξεκίνησαν οι απορίες. Με ρώτησαν αν είχα αλλάξει μαλλιά. Δεν είχα αλλάξει τίποτα, απλά είχα χρόνο να χτενιστώ σωστά. Μου είπαν ότι δείχνω διαφορετική. Δεν ήμουν, απλά τα χαρακτηριστικά μου δεν έκρυβαν όλη την ένταση των 2 ωρών στην κίνηση. Η αλλαγή ήταν εμφανής τόσο για εκείνους όσο και για εμένα... Χωρίς να το καταλάβω είχα τελειώσει τις δουλειές μου και όταν το γραφείο άρχισε να αδειάζει έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει μηχανικά το google maps για να δω περίπου πόση ώρα θα χρειαστώ για την επιστροφή... 18 λεπτά. Έφυγα λοιπόν και έφτασα στο σπίτι μου με ήλιο! Ήταν πρωτόγνωρο για εμένα. Ο σκύλος μου δεν με περίμενε καν στην πόρτα... Αιφνιδιάστηκε γιατί δεν είχε συνηθίσει την παρουσία μου τόσο νωρίς στο σπίτι. Βγήκαμε τη βόλτα μας και ήταν το πρώτο βράδυ που δεν πήρα comfort food από κάποιο delivery. Μαγείρεψα, έφαγα σωστά και ακόμα δεν είχε νυχτώσει... Δεν ήξερα τι να κάνω με το χρόνο μου. Να κανονίσω ένα ποτό; Να δω τις σειρές που δεν προλάβαινα; Μήπως είχα ξεχάσει να κάνω κάτι και γι᾽ αυτό είχα τόσο χρόνο; Δεν είχα ξεχάσει τίποτα, απλά η καθημερινότητά μου δεν περιστρεφόταν γύρω από τη διαδρομή μου από και προς στο γραφείο. Είχα απλά χρόνο, όπως όλοι οι άλλοι, να κάνω όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα. Είχα χρόνο για εμένα...
Δεν θα μακρηγορήσω όμως άλλο για την υπέροχη νέα καθημερινότητά μου. Είναι ξεκάθαρο πως ένα switch μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά σου και να σου φτιάξει τη μέρα. Να σε κάνει να ξυπνάς με χαμόγελο, να σε ομορφύνει εξωτερικά και εσωτερικά, να σε φέρει και πάλι κοντά με τους φίλους σου αλλά κυρίως με τον εαυτό σου. Κάποια switch τα οφείλουμε στον εαυτό μας όσο μικρά ή μεγάλα και αν είναι.
