Νοσταλγική αύρα, γαρίδες κοκτέιλ και live πιάνο για πολλά υποσχόμενες βραδιές στο Κεφαλάρι

Γενικά οφείλω να ομολογήσω πως αγαπώ τις νέες αφίξεις, με γεμίζουν προσμονή και περιέργεια, θέλω να τις ανακαλύψω και να τις σχολιάσω, νιώθω πως κάτι νέο πάλι μπορεί να προσθέσουν στη γευστική σκηνή μιας πόλης που σίγουρα δεν στερείται επιλογών μεν, αλλά πάντα υπάρχει χώρος για περισσότερες καλές επιλογές δε. Από αυτήν την άποψη, αυτή η περίοδος με έχει αποζημιώσει σίγουρα, αφού οι νέες αφίξεις δεν σταματούν να ανακοινώνονται, να καταφθάνουν, να εξελίσσονται.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει μία νέα άφιξη να ξεχωρίζει; Τι είναι αυτό που μπορεί να την μετατρέψει από «νέα άφιξη» σε «κλασσικό αγαπημένο»; Σίγουρα ο χρόνος, χωρίς αμφιβολία, αφού ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι ο αυστηρότερος και ο δικαιότερος κριτής. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο, και αυτό είναι η συνολική εμπειρία που αποκομίζεις, που σε κάνει να ελπίζεις πως ο χρόνος θα σε δικαιώσει.

Αστική πολυτέλεια και υλικά του Αιγαίου ενώνονται σε μία νέα άφιξη στο Κολωνάκι

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά πως ως άλλη Σταχτοπούτα τηρώ απαρέγκλιτα το βραδινό μου ωράριο, το οποίο λήγει αυστηρά πολύ πριν τα μεσάνυχτα. Έτσι όταν την Παρασκευή το βράδυ κοίταξα το ρολόι μου και διαπίστωσα πως η ώρα ήταν κατά πάρα πολύ περασμένη, κατάλαβα αμέσως τι κάνει μία νέα άφιξη να ξεχωρίζει, είναι ο τρόπος που σε κάνει να νιώθεις, η ιστορία που έχει να σου αφηγηθεί και ο τρόπος που την αφηγείται.

O «Μαύρος Πάνθηρας» του Δημήτρη Κατριβέση επιστρέφει με νέο concept

Στο Rick’s λοιπόν, τη νέα άφιξη του Κεφαλαρίου, μεταφέρεσαι στη Νέα Υόρκη των ‘30s και αφήνεσαι στο άψογο σέρβις των χαμογελαστών ανθρώπων, στους στίχους του As Time Goes By συνοδεία live πιάνου, στα ασπρόμαυρα πορτραίτα του Χάμφρει Μπόγκαρτ και του Φρανκ Σινάτρα να σε προσκαλούν στο old time charm τους και στη νοσταλγική κουζίνα του Δημήτρη Σταμούδη που μιλάει απευθείας στην καρδιά σου.

Το χειμώνα ακόμη μέσα στην κατακόκκινη φλογερή σάλα με το τζάκι και το πανέμορφο μπαρ, το καλοκαίρι στην δροσερή εξωτερική αυλή κάτω από τα δέντρα του Κεφαλαρίου. Κοινός παράγοντας η κομψότητα σε κάθε λεπτομέρεια, από τις λευκές πετσέτες μέχρι τα customised πιάτα, από τις λευκές μακριές στολές του προσωπικού μέχρι το outfit του πιανίστα, από τη γραμματοσειρά των μενού μέχρι την προετοιμασία των ποτών. Τελικά η κομψότητα θα είναι πάντα επίκαιρη, ανεξαρτήτως εποχής.

Αλλά για να μη σε κουράζω άλλο ας περάσουμε στο προκείμενο. Προσωπικά ξεκίνησα με ένα Bogart -μου φάνηκε πολύ ταιριαστό δεν σου κρύβω- με ουίσκι και μπέρμπον, για την προετοιμασία του οποίου ο ευγενέστατος bartender έβαλε φωτιά σε ένα μεγάλο κομμάτι ξύλο πάνω στην μπάρα μπροστά μου και κάπνισε το ποτήρι μου. Γεγονός που απογείωσε την ήδη καπνιστή γεύση του ουίσκι που είχε ως βάση το ποτό μου. Συνιστώ ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο στους λάτρεις των επιβλητικών γεύσεων, όπως επίσης και το Casablanca, αλλά την επόμενη φορά νομίζω πως θα δοκιμάσω και ένα Old Fashioned από το section των As Time Goes By cocktails, καθώς όπως θα ξέρεις -αν μου κάνεις την τιμή να με παρακολουθείς και να με διαβάζεις- αυτό είναι το ποτό μου!

Η κουζίνα που έχει σχεδιάσει ο Executive Chef Δημήτρης Σταμούδης κάνει σαφή επίκληση στο συναίσθημα και τη νοσταλγία, πατώντας όμως γερά στο κομμάτι της γεύσης. Για να το πω πιο απλά, τα πιάτα είναι πολύ νόστιμα και ξεκάθαρα, όπως οφείλουν να είναι σε ένα τέτοιο εστιατορικό concept, έχουν καλή πρώτη ύλη και η εκτέλεσή τους από την κουζίνα είναι αρτιότατη και ανώτερη του επιπέδου που περιμένεις από ένα μαγαζί που λειτουργεί κάτι λιγότερο από 15 μέρες.

Δοκιμάσαμε πολλά και διάφορα, αλλά θα ξεκινήσω με ένα πιάτο που εμένα τουλάχιστον με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια και σε κάτι οικογενειακές εξόδους στα τότε «καλά» εστιατόρια της πόλης. Οι γαρίδες κοκτέιλ έρχονται στημένες όπως ακριβώς πρέπει και συνοδεύονται φυσικά από 1000 Island Sauce αλλά με την προσθήκη αβοκάντο και lime που πολύ τους πάει. Κάθε μπουκιά και ένα ευπρόσδεκτο ταξίδι down memory lane…

Θα κάνω ένα μικρό rewind για να σου πω να μη χάσεις το χειροποίητο καψαλισμένο ψωμί με το βούτυρο, απλώς μην το παρακάνεις γιατί δεν θα θες να μην είσαι έτοιμη για τη συνέχεια. Εξαιρετικό το Crab Cake με μία κρεολέζικη remoulade sauce και τέλεια τραγανή κρούστα, που όμως καθόλου δεν βάραινε και δεν πρόδιδε το τηγάνι.

Παραμένω στο seafood section και κλείνω με τα θεσπέσια βουτυράτα στρείδια Rockefeller, που αν με ρωτάς μιλούν εξίσου στο μάτι όσο και στον ουρανίσκο και μαρτυρούν την υψηλή ποιότητα όλων των συστατικών τους.

Ως ορκισμένη carnivore δεν μπορώ να μην σχολιάσω το κομμένο στο χέρι μοσχαρίσιο ταρτάρ με εσαλότ, κάπαρη και μουστάρδα, που σερβίρεται παρέα με φρυγανισμένα mini slices μπαγκέτας ώστε να μπορείς να δημιουργήσεις την τέλεια μπουκιά. Και ήταν τέλεια, κάθε μπουκιά, με την αψάδα ακριβώς που πρέπει να έχει κάθε ταρτάρ που σέβεται τον εαυτό του.

Ενδιαφέρον το ψητό brie με τρούφα και γλάσο από κρασί Porto. Εάν, όπως εγώ, δηλώνεις πως θα μπορούσες να ζεις μόνο με μπαγκέτα και τυριά, τότε σίγουρα μόλις βρήκες το αγαπημένο σου πιάτο. Εάν πάλι δεν είσαι λάτρης των πληθωρικών γεύσεων, τότε μάλλον καλύτερα να πας σε κάτι άλλο.

Στο meat bar section τώρα, αλλά και στα κυρίως, το υψηλού επιπέδου κρέας φυσικά και πρωταγωνιστεί. Άλλωστε το Rick’s εμπνέεται από τα κλασσικά NY steakhouses των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ας μην ξεχνιόμαστε. Προσωπικά λάτρεψα το τόσο τρυφερό Chateaubriand -το οποίο ομολογώ δεν πρόλαβα να φωτογραφήσω- που κόπηκε στην εντέλεια και με μαεστρία μπροστά στα μάτια μας στο trolley cutting board.

Πρόλαβα όμως να βγάλω το άκρως εντυπωσιακό porterhouse που ψήθηκε στην εντέλεια -η κουζίνα είναι σαφές πως ξέρει να χειρίζεται τη σχάρα και έχει μεγάλο σεβασμό στην εξαιρετική πρώτη ύλη της- και ήρθε συνοδευόμενο από μία χειροποίητη bearnaise, πάρα πολύ ωραίες πατάτες τηγανητές και άγρια μανιτάρια. Σε επόμενη επίσκεψή μου θα δοκιμάσω την κοτολέτα κοτόπουλου, καθώς η κοτολέτα είχε φέτος της τιμητική της στην Αθήνα σε διάφορες εκδοχές, και κάπως η εκδοχή του κοτόπουλου μου φαίνεται πολύ νόστιμη ιδέα.

Στα γλυκά ο Θανάσης Σταμούδης κάνει τα δικά του μαγικά και όπως φαίνεται (βλ. το Red Velvet cake του Lolita’s που ανήκει στον ίδιο όμιλο) το αγαπάει το Instagram. Εδώ λοιπόν έφτιαξε έναν πύργο από choux που μέσα τους κρύβουν φινετσάτη κρέμα και πίσω τους (δηλαδή στο εσωτερικό του πύργου) ένα θεϊκό παγωτό και όλο αυτό περιχύνεται με αλμυρή καραμέλα. Άλλο να το βλέπεις σε στόρι και άλλο να το τρως!

Για να βλέπεις τα πράγματα τη στιγμή που συμβαίνουν και για backstage υλικό συντονίσου με το @kounelly στο IG.