Φαγητό: Πηγή ενέργειας ή ενοχών;

Δεν ανήκω σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που τρώνε ότι θέλουνε και δεν παχαίνουν. Αν κι εσείς είστε της ίδιας συνομοταξίας, συνεχίστε να διαβάζετε, αλλιώς, τι να σας πω... συγχαρητήρια, είστε αξιοζήλευτες.

Ας γυρίσουμε όμως στα δικά μας δεινά. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διατηρήσω το βάρος μου όλη μου τη ζωή. Από έφηβη ακόμα θυμάμαι να προσέχω τη διατροφή μου. Γιατί; Γιατί έτσι επιτάσσει η μόδα! Να είμαστε λεπτές. Ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Τις περισσότερες φορές, αυτό σημαίνει ότι υποβάλλω τον εαυτό μου σε εξαντλητικές δίαιτες, φθάνω στο ιδανικό για εμένα βάρος και μετά, αφού η ψυχολογία μου έχει φτάσει στα ύψη, το ρίχνω έξω. Τηγανητές πατάτες, γλυκά, αναψυκτικά και ότι τραβάει η όρεξη μου. Μέχρι που η ζυγαριά ξανά προς τη δόξα τραβά και αρχίζω να νιώθω ενοχές για τη σοκολάτα, ενοχές για την κρέπα και η ψυχολογία μου πιάνει και πάλι πάτο.

Πού θα πάει αυτό; Πότε θα ευχαριστηθώ κι εγώ το φαγητό μου και τη κάθε μπουκιά μου; Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το φαγητό είναι ένας κακός δαίμονας που με κατασπαράζει τελικά. Λάθος.

Το φαγητό υπάρχει στη ζωή μας όχι για να αντικαθιστά τις συναισθηματικές μας ελλείψεις αλλά για να μας δίνει ενέργεια για να αντεπεξέλθουμε στις καθημερινές μας ασχολίες. Μελέτες έχουν δείξει ότι όσοι έχουν μια υγιή σχέση με το φαγητό, τρώνε μόνο όταν νιώσουν το αίσθημα της πείνας και σηκώνονται από το τραπέζι ακόμα κι αν το πιάτο τους έχει υπολείμματα φαγητού.

Γι' αυτό μην συνδέεις το φαγητό σου με τιμωρία και απόλαυσε τη κάθε μπουκιά σου. Απενοχοποίησε το φαγητό σου, μην τρως στα κλεφτά και άκουσε την πείνα σου κι όχι την ψυχή σου, σε ότι έχει να κάνει με το στομάχι.