La grande promenade: Περπατήσαμε από το ΟΑΚΑ μέχρι το Σύνταγμα και γράφουμε για την εμπειρία μας

Δεν είμαι απλά ένα αγόρι παχουλό ή, αν θέλετε να το πείτε άκομψα, χοντρό, αλλά μάλλον υπέρβαρο και κυνικά παχύσαρκο. Και; Το βάρος είναι απλά ένα νούμερο που δεν θα έπρεπε ποτέ να σας σταματά ή να σας αποτρέπει από οποιαδήποτε δραστηριότητα της ζωής εκτός αν είναι κάτι που μοιάζει στο μαραθώνιο και πρακτικά κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διανύσει.

Κάπως έτσι, λοιπόν, αφού επανέλαβα πολλές φορές στον καθρέφτη όσα γράφω παραπάνω για να βρω το κουράγιο και εξαιτίας της απέχθειας μου για κάθε είδος γυμναστικής, αποφάσισα πριν δύο μήνες να δώσω μια ευκαιρία στο περπάτημα. Όχι για λόγους εκγύμνασης, αλλά για να εκτονώσω το stress της αγχωτικής ζωής που ζω όπως όλοι μας. Ως φιλόδοξος Forrest Gump ξεκίνησα δειλά την επιχείρηση «Με τα πόδια» περπατώντας για είκοσι λεπτά την ημέρα. Χωρίς προορισμό και κατεύθυνση. Απλά έβαζα τα ακουστικά μου και περπάταγα ακούγοντας Franz Ferdinand, Arctic Monkeys, Pallers και Still Corners. Μέρα με τη μέρα τα λεπτά αυξάνονταν, όπως και η playlist των τραγουδιών και η απόσταση μεγάλωνε και πριν προλάβω καν να το καταλάβω με αφετηρία πάντα το ΟΑΚΑ έφτανα μέχρι το Μαρούσι ή το Χαλάνδρι. Χωρίς να κοιτάω ρολόι ή να αγχώνομαι για τον προορισμό μου. Τα 20 λεπτά έγιναν 30 και πριν 2 εβδομάδας διαπίστωσα ότι περπάταγα σχεδόν δύο ώρες κάθε μέρα χωρίς να πηγαίνω κάπου συγκεκριμένα. Και τότε αποφάσισα να δώσω ένα στόχο στο περπάτημα μου και ένα προορισμό. Βάλθηκα, λοιπόν, να αποδείξω πως η Αθήνα είναι μια πόλη στην οποία μπορούμε να διανύσουμε κάθε απόσταση με τα πόδια, ή τουλάχιστον αρκετές βασικές.

Έτσι λοιπόν, ένα απόγευμα Κυριακής διερωτήθηκα αν το ΟΑΚΑ-Σύνταγμα είναι μία διαδρομή που μπορεί να γίνει χωρίς να γίνει η γλώσσα γραβάτα και βάλθηκα να απαντήσω μόνος στη ρητορική ερώτηση. Στις 17.15 βρέθηκα στο Ολυμπιακό Στάδιο και άρχισα να διασχίζω το ΟΑΚΑ. Allo Darlin' στο iPhone και πριν το καταλάβω πέρασα τη γέφυρα πάνω από τη Σπύρου Λούη. Έκανα δεξιά στο πλακόστρωτο παράδρομο της κεντρικής αρτηρίας και αφού διέσχισα όλη τη Νέα Φιλοθέη, πέρασα την Καποδιστρίου και βρέθηκα στα όμορφα και καταπράσινα στενά της Φιλοθέης. Το soundtrack ήταν πλέον Sigur Ros και τα δέντρα έμοιαζαν αμέτρητα μέχρι που έφτασα στην Κηφισίας. Πέρασα την γέφυρα και συνέχισα τον αστικό μου περίπατο στο στενά του Χαλανδρίου για λίγα μέτρα, γιατί προτίμησα να διασχίσω πάλι την Κηφισίας και να ξαναβρεθώ στα στενά του Ψυχικού που είναι γεμάτο πανέμορφα νεοκλασικά. Στο Φάρο, αποχαιρέτησα το πράσινο και αφού διέσχισα το Νέο Ψυχικό βγήκα στα άνετα πεζοδρόμια της Κηφισίας μετά την Πανόρμου και ξεκίνησα να κατεβαίνω το δρόμο προς το Σύνταγμα. Περπάτησα αρκετά, άλλαξαν πολλά τραγούδια, άφησα πίσω μου Αλεξάνδρας, Μέγαρο Μουσικής, Χίλτον, Ευαγγελισμό και ξαφνικά είδα μπροστά μου το Σύνταγμα. Χωρίς να έχω χύσει σταγόνα ιδρώτα και με το ρόλοι να δείχνει μόλις 2 και 20 λεπτά από την ώρα που ξεκίνησα να περπατώ. Τα είχα καταφέρει χωρίς υπερβολικό κόπο και κυρίως χωρίς να νιώσω στιγμή ότι αθλούμαι.

Γιατί τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε σε 2,5 ώρες; Να πάρουμε ένα μέτριο υπνάκο; Να χαζολογήσουμε στην TV ακούγοντας ακόμα περισσότερα σενάρια τρομολαγνείας και οικονομικής καταστροφής; Να μιλήσουμε στο τηλέφωνο; Να περιμένουμε όλα τα ΜΜΕ που θα χρησιμοποιήσουμε για να για βρεθούμε στον προορισμό μας; Γιατί, δυνητικά, αφού το ΟΑΚΑ-Σύνταγμα είναι εφικτό από έναν άνθρωπο που νόμιζε πως η γυμναστική είναι λέξη στα σουαχίλι και ζυγίζει 130 κιλά, σίγουρα όλα μπορούν να επιτευχθούν. Δοκιμάστε τον περίπατο ως μέσο ψυχανάλυσης και άσκησης και αναθεωρήστε τις αποστάσεις για τις καθημερινές σας εξωτερικές δουλειές που μπορεί πρακτικά να γίνουν το δικό ΟΑΚΑ-Σύνταγμα και καθώς κάνετε τις αναγκαίες αγγαρείες να έχετε όφελος από αυτές. Βάλτε τους περίπατους στη ζωή σας, μοιραστείτε τους με όσους αγαπάτε και θέλετε να επικοινωνήσετε πραγματικά και θα νιώσετε καλύτερα, σωματικά και ψυχικά. Τουλάχιστον αυτό έκανε για μένα που κάποια στιγμή θα φτάσω και στη θάλασσα με τα πόδια. Επομένη στάση... Φάληρο.

01

39