Μήπως είσαι κι εσύ «δέσμιος» του εαυτού σου;

Μέσα από το βιβλίο του Αργεντινού συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή Jorge Bucay ανακτήσαμε μία ενδιαφέρουσα και συγκινητική ιστορία. Την ιστορία του «Αλυσοδεμένου ελέφαντα». Η ιστορία αυτή μιλά για τον τρόπο με τον οποίο βιώνει ένα μικρό ελεφαντάκι τις εμπειρίες στην ζωή του από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση. Πώς αυτές οι εμπειρίες αφομοιώνονται καθώς μεγαλώνει και πώς συνεχίζουν να το ακολουθούν.

Το ελεφαντάκι που ζούσε σε ένα τσίρκο είχε μάθει από μικρό όπως λέει η ιστορία να το δένουν με μία μικρή αλυσίδα σε ένα πασσαλάκι. Το ελεφαντάκι είχε προσπαθήσει να ελευθερωθεί αρκετές φορές όταν ήταν μικρό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι, αποφάσισε να μην ξαναπροσπαθήσει καθώς είχε χαραχτεί μέσα του, ένα "δε μπορώ". Έμεινε, λοιπόν, με την εντύπωση πως αφού δε μπόρεσε κάποτε, δε μπορεί και σήμερα. Συνέχιζε να πιστεύει πως το πασσαλάκι και η αλυσίδα, που δεν του επέτρεπαν κάποτε να ελευθερωθεί, έχουν ακόμα την ίδια επιρροή πάνω του.

Είναι αλήθεια πως όλοι στην ζωή μας έχουμε υπάρξει «ελέφαντες». Μεγαλώνουμε με βιώματα, εμπειρίες συναισθήματα, σκέψεις και αντιλήψεις που μας καθηλώνουν. Οι προσλαμβάνουσες που έχουμε από την παιδική μας ηλικία μέχρι και σήμερα τείνουν να μας περιορίζουν, να μας καθηλώνουν και τέλος να μας δεσμεύουν σε επιλογές και καταστάσεις της ζωής μας. Και ενώ στη πραγματικότητα έχουμε μεγαλώσει και έχει διαμορφωθεί ο χαρακτήρας μας, τείνουμε να περιοριζόμαστε σε επιλογές που κάποτε μας είχαν δέσμιους από εκείνο το... μικρό πασσαλάκι.

Συχνά θα έχετε ακούσει από κάποιον φίλο ή ακόμα και από τον ίδιο σας το εαυτό να παραπονιέται λέγοντας:
«Νιώθω πως δε μπορώ να είμαι ο εαυτός μου..»
«Δεν είμαι αυτό που στην πραγματικότητα θα επέλεγα για εμένα αλλά νιώθω πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς..»,
«Ένιωθα κάτι σαν να με τραβάει πίσω..»,
«Δεν μπορούσα να ξεφύγω από εκείνη την επιλογή..»
και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που αναδεικνύουν ένα ηχηρό "δε μπορώ". Και επειδή δεν μπόρεσα κάποτε, τείνω να πιστεύω πως δε θα μπορέσω ούτε στο σήμερα μου. Γιατί κάπου, κάποτε, χαράχτηκε βαθιά μέσα μας η πεποίθηση πως δε μπορούμε. Όλες αυτές οι αποκρίσεις του καθενός μας, που ανέφερα παραπάνω, είναι απόρροια του συναισθήματος που νιώθουμε λόγω τον επιλογών μας. Τη στιγμή δηλαδή που επιλέγω κάτι διαφορετικό από αυτό που με εκφράζει και μου δίνει τη δυνατότητα να "είμαι", έρχομαι σε σύγκρουση μέσα μου.

Προσπαθήσαμε άραγε να βγάλουμε αυτή την μικρή αλυσίδα ή απλά θεωρήσαμε, πως αφού έτσι κάπου, κάποτε μάθαμε, έτσι θα είναι και η υπόλοιπη ζωή μας;

Μέσα από ένα εσωτερικό ταξίδι, όπως είναι αυτό της ψυχοθεραπείας, μπορώ:
• να αναγνωρίσω αυτή την σύγκρουση που βιώνω.
• να αμφισβητήσω τι είναι δικό μου και τι μου είναι "φορεμένο".
• να αποδεχτώ και να αγκαλιάσω τον εαυτό μου όπως είναι στο σήμερα.
• να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου.

Ο ελέφαντάς της ιστορίας καθρεφτίζει την ψυχή του καθενός μας. Φυσικά και δε μιλάμε για πραγματικούς πασσάλους και αλυσίδες. Δυστυχώς μεγαλώνουμε δυσανάλογα και παρατηρείται πως η βιολογική μας ανάπτυξη δε συνάδει με την ψυχολογική-συναισθηματική. Έτσι και το ελεφαντάκι της ιστορίας ενώ είχε μεγαλώσει δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτό που είχε μάθει-βιώσει από τότε που ήταν μικρό. Πίστευε πως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Και αυτό, γιατί έτσι μάθαμε μια φορά και έναν καιρό...

Για περισσότερες πληροφορίες:

Στέλιος Αγαπητός
Κοινωνικός Θεολόγος-Σύμβουλος Προσωποκεντρικής

Κέντρο "Επαφή"
Site: www.epafh.gr
E-mail: kentro.epafh@gmail.com