5 πράγματα που έκανα στα 20 και μου λείπουν αφάνταστα

Πλησιάζεις ή έχεις περάσει τα 30 και κοιτάς με νοσταλγία τα χρόνια που πέρασαν; Ναι, δε λέμε έχουν και τα άντα τη χάρη τους, αλλά όσο να είναι μέσα σου υπάρχουν κάποιες σπίθες από την εποχή που φορούσες τα 18ποντα τακούνια σου και χόρευες μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες χωρίς σταματημό. Αχ, και εγώ! Τι και αν ήταν Τετάρτη, εγώ πάντα γνώριζα ποιο μαγαζί έχει πάρτι και φυσικά όλο και κάποιος γνωστός δούλευε πίσω από την μπάρα.Μα με ποιον θα πίναμε σφηνάκια;

Και αφού πλησιάζουν οι γιορτές είπα-για ακόμη μία φορά- να «βγάλω» τα εσώψυχά μου και να σου ανοίξω την καρδούλα μου. Τι μου λείπει από την ηλικία των 20 και όσα χρόνια και αν περάσουν θα τα νοσταλγώ όλο και περισσότερο;

Ξενύχτι: Αν συνήθιζες να είσαι party animal, τότε θα με καταλάβεις απολύτως. Μπορεί να μην έχω «κόψει» τη συνήθεια αυτή (sorry μαμά), αλλά τα βράδια πια δεν έχουν την ίδια αίγλη. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα από Δευτέρα ως και Κυριακή και εγώ δεν έπαιρνα ούτε μία απουσία. Και δεν ήταν μία απλή βραδινή έξοδος, αφού η παρέα είχε πάντα κέφι για χορό, τραγούδι και τρέλες. Στη δική μου παρέα, πάντως, ακόμη συζητάμε για αυτά τα κοσμοϊστορικά βράδια που προλαβαίναμε ίσα ίσα να γυρίσουμε στο σπίτι, πριν φύγουν οι γονείς μας για τη δουλειά. Το ρολόι να δείχνει 5 και εγώ να μη χασμουριέμαι, αυτό μου λείπει και δε θα στο κρύψω.

Ανεμελιά: Μία λέξη που κάθε Πρωτοχρονιά γίνεται όλο πιο συλλεκτική στο λεξιλόγιό μου. Όσο αστείο και αν σου ακούγεται για μερικά χρόνια είχα πάντοτε μία βαλίτσα στο αυτοκίνητό μου, γιατί πολύ απλά κάθε Σκ αντιστοιχούσε και σε κάποιον προορισμό. Και μη φανταστείς πως μιλάω για πολυτελείς διακοπές και πανάκριβα ξενοδοχεία, αφού όλο και κάποιος θα μας καλούσε στο εξοχικό του-ναι τότε υπήρχαν και από αυτά- και ένα σουβλάκι μας ήταν αρκετό. Καλά δε μιλάμε για τα βράδια που κοιμόμουν στο σπίτι κάποιου αρσενικού και θεωρούσα πως όντως η μαμά μου πίστευε πως έχω κοιμηθεί στο σπίτι της κολλητής μου. Έλα πες, και εσύ το έχεις πει αυτό το ψεματάκι.

Το καλοκαίρι των 90 ημερών: Συγνώμη, αλλά όταν ήμουν 20 ετών η λέξη άδεια μου υπενθύμιζε μόνο τις ημέρες που θα έλειπαν οι γονείς μου διακοπές –Ho Ho Ho το σπίτι θα ήταν άδειο- . Καλοκαίρι, λοιπόν, σήμαινε: μεσημεριανό ξύπνημα, 5 ώρες στην παραλία, άγχος για το ποιο μαγιό να αγοράσω κοντό και beach bars. Μην μου πεις πως εσένα δε σου λείπουν αυτές οι ημέρες; Εγώ, πάντως, μόνο που το θυμήθηκα ξανά... δάκρυσα.

Ερωτικές «περιπέτειες»: Εσύ έχεις ερωτευτεί και ξε-ερωτευτεί μέσα σε δύο ημέρες; Γιατί για εμένα μπορώ να σου εγγυηθώ πως έχει συμβεί. Το σώμα μου μπορεί να πατούσε και να βρισκόταν στη γή, το μυαλό μου όμως; Και φυσικά δεν ήμουν η μόνη, αφού σε αυτή την ηλικία το μόνο που αποζητάς είναι να περνάς καλά. Μπορεί να θεωρούσα ότι πάντα έβρισκα τον άντρα της ζωής μου, αλλά εντάξει δεν το πίστευα και 100%. Δε με ενδιέφερε αυτό που λέμε: «Πού πάει η σχέση μας;»

Το άλλοθι των 20: Ό,τι και αν γινόταν πάντα υπήρχε πάντοτε η δικαιολογία: «Είσαι μικρή ακόμη, δεν πειράζει/θα μάθεις όταν μεγαλώσεις κ.τ.λ». Και τώρα πού μεγάλωσα γιατί δεν μπορώ να την έχω; Να μην πληρώσω, βρε παιδί, μου τα ασφάλιστρα του αυτοκινήτου και o μπαμπάς μου χτυπώντας με στον ώμο να μου πει:« Δεν πειράζει, είσαι μικρή ακόμα θα στα πληρώσω εγώ».