Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι τελικά τα χειρότερα... απωθημένα

Και κάθομαι και σκέφτομαι, τι είναι τελικά το απωθημένο για έναν έρωτα; Να έχεις αγγίξει το όνειρο έστω για λίγο ή να έχεις μείνει σε μία γωνία και να το κοιτάς να περνά και να φεύγει; Να του κουνάς το μαντήλι ή να μαίνεσαι με τις μικρές σας στιγμές; Άτιμο πράγμα το ‘’κοινό παρελθόν’’, άτιμο σου λέω ακόμη και αν οι στιγμές σας μετριούνται στα δάχτυλα των δύο σου χεριών. Ναι, και εκεί είναι που σε πιάνουν τα γιατί, ψάχνεις απαντήσεις, τρελαίνεσαι, στριφογυρίζεις μέσα στα σκεπάσματα τα βράδια και αναρωτιέσαι πού μπορεί να είναι. Και αν όχι με μένα, με ποια;

Ο έρωτας δε δαμάζεται όσα χαλινάρια και αν του βάλεις. Και ο έρωτας που έχει μείνει... μισός μένει για πάντα μισός γεμίζοντάς σε με απωθημένα. Σου έχει τύχει ποτέ να κοιτάξεις κάποιον μέσα στα μάτια και να σκεφτείς : «Ήθελα να ήσουν ο δικός μου άνθρωπος». Και αφού περνάγαμε τόσο καλά, γιατί εγώ και εσύ κρατήσαμε τόσο λίγο;

Έχω περάσει και από τις δύο όχθες, αυτή του κοιτώ μα δεν αγγίζω και αυτή του άγγιξα, καψουρεύτηκα και «πέταξα». Τώρα πέταξα στον ουρανό, πέταξα στιγμές στον κάδο των απορριμμάτων, τώρα τι να σου πω, ακόμα το ψάχνω. Η δεύτερη όμως σου λέω με εγγύηση πως πονά περισσότερο. Σε «τρώει», όπως συνήθιζα να λέω και στις φίλες μου. Είναι βλέπεις και αυτό το χαμόγελο του άτιμου του Mr. «μισού» έρωτα που δεν μπορεί να φύγει από τη σκέψη μου. Αχ ούτε από τη δική σου ε; Χαίρομαι που τα βρίσκουμε.

Ξέρεις και σε αυτού του είδους τις καταστάσεις μερικές φορές γνωρίζεις πως θα μείνουν μισάνοιχτες οι πόρτες, πως θα πάτε, θα έρθετε, θα πείτε καμία βλακεία να περάσει το βράδυ, θα σου δώσει ελπίδες, θα νομίσεις πως ίσως τελικά θέλει κάτι παραπάνω αλλά η πόρτα ποτέ δε θα κλειδώσει. Και γιατί να κλειδώσει; Μόνο όσα ‘’τελειώνουν’’ κλειδώνουν και εμείς –εσείς- αυτοί δεν τελειώσαμε ποτέ. Και, άραγε, θα υπάρξει ποτέ η στιγμή που θα ειδωθούμε και δε θα με πιάσει το παράπονο; Θα υπάρξει ποτέ η στιγμή που θα κοιταχτούμε κατάματα και δε θα φέρω εικόνες στο μυαλό μου; Για σένα δεν ξέρω, ποτέ δεν ήξερα. Και να τώρα σκέφτηκα το άλλο. Μέσα σε αυτές τις λίγες κοινές μας εμφανίσεις - κάπως έτσι ήταν το «μαζί» για εσένα και εμένα- γιατί πίστευα πώς έπαιρνα τόσα πολλά από εσένα; Γιατί ένιωθα ρίγος όταν με αγκάλιαζες; Λες να ήταν έρωτας; Ναι, μωρέ έρωτας θα ήταν! Έρωτας με παρελθόν, ίσως μία σταγόνα από παρόν και μέλλον που ούτε η Αγγελική Νικολούλη δε θα καταφέρει να εξιχνιάσει.

Και ενώ γνωρίζω πως παλεύω για ένα τίποτα... σε βλέπω σα να είσαι το παν. Το παν που κάνει σβούρα στη ζωή μου, το παν που περνά με 200 χλμ την ώρα και μερικές φορές δεν κάνει στάση ούτε για... νερό.

Ημιτελής έρωτας ή αλλιώς ο έρωτας του «σου χρωστάω και μου χρωστάς» μία τελευταία αγκαλιά. Και εσύ θα είσαι πάντα το άλλο μου μισό που με άφηνες... μισό.

Διάβασε ακόμα:

Σου πηγαίνουν όλα στραβά; 4 τρόποι για να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη σου