Καταπιεσμένες αγάπες…

Φοβόμαστε, αυτό! Απλά φόβος και δειλία. Πόσες ώρες από την ζωή μας καταναλώνουμε με τις κολλητές μας συζητώντας για αυτά που θέλουμε να κάνουμε, που θέλουμε να του πούμε και δεν το κάνουμε ποτέ. Πάμε και ανοίγουμε την καρδιά μας σε λάθος άτομα, στις φίλες μας, το γράφουμε στα άρθρα μας αντί να πάμε να μιλήσουμε στον ίδιο. Είμαστε μια ανάσα μακριά του και του γυρνάμε την πλάτη γιατί φοβόμαστε, δειλιάζουμε. Δεν ξέρουμε την αντίδρασή του και αυτό το μυστήριο αντί να μας εξιτάρει μας κρατάει πίσω.

Και αυτός; Κρατάει τον καφέ του, κοιτάει το πάτωμα και έτσι σκυθρωπός βαδίζει. Ίσως, ίσως στα κλεφτά να μας κοιτάξει! Αλλά τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω; Γιατί δεν πάμε να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο; Γιατί τα λέμε στον καθρέφτη μας; Τόσα γιατί, που κάθε μέρα φθείρουν ακόμα περισσότερο την καρδούλα μας. Όλα είναι στο μυαλό, όλα.

Ποιον κοροϊδεύουμε και δε μιλάμε, κάνοντας πως δε μας νοιάζει, ο ένας τον άλλο ή τον ίδιο μας τον εαυτό; Αφού και οι δύο ξέρουμε καλά τι νιώθουμε! Και αν πάμε και δεν πάρουμε την επιθυμητή απάντηση ή νιώσουμε την αδιαφορία, τουλάχιστον πήγαμε, προσπαθήσαμε, μετά αυτός θα πάρει τις ευθύνες στο ότι κλείστηκε στον εαυτό του.

Αφήνουμε τις μέρες να περνούν και γυρνάμε πίσω και λέμε «γιατί δεν του μίλησα» και «αν του μιλούσα τι θα γινόταν»; Πρέπει να τολμάμε για αυτό που αγαπάμε, να το διεκδικούμε αλλιώς δε θα το κερδίσουμε ποτέ...

Από τη Μαριάννα Γεωργαντή

«Εχεμύθεια»