Και όμως ξέρω πως εμείς οι δύο δε θα είμαστε ποτέ πραγματικά μαζί

Πώς γίνεται να θες έναν άνθρωπο πάρα πολύ όταν η κοινή λογική σου ρίχνει απανωτά κόκκινα Χ μπροστά από το πρόσωπό του; Εσύ πάλι κάθε φορά που τον κοιτάς, χαμογελάς σαν 3χρονο κοριτσάκι που μόλις άνοιξε το πακέτο με την καινούργια του κούκλα. Δεν τον κοιτάς, τον χαζεύεις, τον θαυμάζεις και για εσένα είναι ο Mr. Τέλειος.

Περίεργο συναίσθημα αυτό, πολύ περίεργο. Να ξέρω πως εγώ και εσύ δε θα γίνουμε ποτέ ΕΜΕΙΣ. Και το χειρότερο; Εγώ και εσύ έχουμε μία ιδιαίτερη χημεία που σταματά σε ένα σημείο. Δεν είμαι πια το μικρό κοριτσάκι με τις ψευδαισθήσεις και τα όνειρα. Ξέρω πως εγώ και εσύ μπορεί να έχουμε ‘’Αρχή’’ δεν έχουμε όμως ‘’Happy End’’. Τι μπορεί να φταίει για αυτό; Πολλά.

Στις διακοπές μου διάβαζα το βιβλίο ‘’ Οι μεγάλοι έρωτες δε φορούν νυφικό’’. Τι να κάνω, να το πιστέψω; Και γιατί οι γονείς μου είναι ακόμα μαζί; Και γιατί μερικές γυναίκες έχουν παντρευτεί τον μεγάλο έρωτα της ζωής τους;

Κάθε φορά που είμαστε μαζί θέλω να «ρουφήξω» κάθε δευτερόλεπτο. Είσαι φευγάτος τύπος και εγώ ακόμα πιο… φευγάτη. Βάζω «προθεσμία» σε αυτό που ζω μαζί σου γιατί ξέρω πως δεν οδηγεί πουθενά. Και όμως αυτό το άτιμο το snooze το έχω πατήσει πολλές φορές στη «σχέση» μας. Μωρέ, μήπως αλλάξει;

«Αλήθεια, με το που τελειώσει το καλοκαίρι θα του το ξεκαθαρίσω και θα ξεκολλήσω. Στο υπόσχομαι». Το είπα, το ξαναείπα αντικαθιστώντας τη λέξη καλοκαίρι με έναν μήνα, αλλά τίποτα. Εκεί που πάω να τηρήσω την υπόσχεσή μου έρχεσαι και ταράζεις το είναι μου. Αφού εμείς οι δύο…. Δενννννν.

Ξέρω πως έχουμε end, ξέρω όμως πως κάθε φορά που σε βλέπω έχω έναν κόμπο στο λαιμό, πεταλούδες (και άλλα πτηνά) στο στομάχι και ένα μοναδικό ΧΑΜΟΓΕΛΟ μόνο για σένα. Εγώ και Εσύ για ΌΣΟ ΠΑΕΙ λοιπόν!