«Ο πόλεμος με την ανορεξία και η μάχη που κέρδισα»
Ανορεξία: Στο άκουσμά της λυπάσαι αλλά δεν μπορείς να αντιληφθείς πώς είναι δυνατόν κάποιος να βλέπει τη μορφή του να αλλοιώνεται στον καθρέφτη και να μένει παθητικός. Να σκεφτείς και εγώ αυτό έλεγα, μέχρι που είδα το «θηρίο» αυτής της αρρώστιας. Το μυαλό μου βουτηγμένο στη στεναχώρια για ένα «ανθρώπινο τέρας» (για έναν άνδρα) ήταν πλέον ανεξέλεγκτο. Μέρα με τη μέρα, η ζυγαριά έπεφτε και εγώ άβουλη δεν μπορούσα να καταλάβω πως καταστρέφομαι. Έβλεπα τους δικούς μου ανθρώπους με το κεφάλι σκυμμένο να προσπαθούν ολημερίς με κάθε τρόπο να με ταΐσουν στο στόμα, έστω και μία πιρουνιά. Τα χείλη μου σφραγισμένα, όπως και το μυαλό μου. Χαιρόμουν με αυτό που αντίκριζα στον καθρέφτη. Ήθελα να γίνω όμορφη, ώστε να αρέσω στο «ανθρώπινο τέρας» αλλά αντί αυτού έπαιρνα εκδίκηση από τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν μπορούσα να ελέγξω αυτό που γινόταν στην ερωτική μου ζωή και, έτσι, στράφηκα σε κάτι που -νόμιζα ότι- είχα την δυνατότητα να ΕΛΕΓΞΩ! Γελιόμουν!
«Ύπουλη»! Έτσι θα χαρακτήριζα την ανορεξία. Είναι ένας αόρατος εχθρός, που καθημερινά ξεριζώνει ένα σου κομμάτι. Υπεράνθρωπο να αντιμετωπιστεί, γιατί πολύ απλά για εμάς δεν υπάρχει. Νοσούμε χωρίς να το γνωρίζουμε! Άρα πώς θα πάρουμε την απόφαση να το αντιμετωπίσουμε; Θυμάμαι τη μέρα που έβαλα τη σφραγίδα πάνω στο χαρτί το οποίο ανέφερε το πόρισμα: Γυναικολογικά ,στομαχικά, εντερικά και κατ’ επέκταση πολλά ακόμα προβλήματα.
Περπάτησα, έχοντας αδυναμία φυσικά, έως την κουζίνα και κατανάλωσα απαγορευμένη ποσότητα καθαρτικού. Το δηλητήριο που μαζί με τα κιλά, πήρε και ένα κομμάτι του εντέρου μου, γιατί πλέον το σώμα συνηθίζει να δέχεται το φάρμακο και μόνον μέσω αυτού μπορείς να πας στην τουαλέτα. Η «εύκολη λύση» για να αδυνατίσεις και να δώσεις το τελειωτικό χτύπημα στον οργανισμό σου. Κυρίως, όταν, καταναλώνεται καθημερινά, μπορεί να σου αφήσει χρόνιες επιπλοκές στη σωστή λειτουργία του πεπτικού συστήματος. Τι σκεφτόμουν; Να χάσω κι άλλα; Μα πόσα ακόμα; Κι όμως! Έφτασα 49 κιλά με ύψος 1.72.
Οι δικοί μου άνθρωποι ήταν ανήμποροι να διαχειριστούν κάτι τέτοιο, μα δεν τους κατακρίνω. Καταλαβαίνω πόσο άσχημο είναι να βλέπεις ένα κορίτσι να «λιώνει», χωρίς να συνειδητοποιεί το κακό που προκαλεί στον ίδιο του τον εαυτό.
Όταν μπήκα στο νοσοκομείο, ένιωσα το θλιμμένο βλέμμα των γιατρών να με ανατριχιάζει και το συμπονετικό χέρι τους στην πλάτη μου. Κινήσεις που μου έδειχναν ότι αυτοί οι άνθρωποι με λυπούνται! Κυριευμένη από τον εγωισμό μου, όμως, δεν δεχόμουν ό,τι άκουγα. Δεν αποδεχόμουν ότι μπορεί να έχω πάθει κάτι τέτοιο και έλεγα «μη φοβάστε, το ελέγχω, δεν παθαίνω τίποτα εγώ:». Δυστυχώς, όμως, ο έλεγχος είχε απομακρυνθεί και κοντά μου πλησίαζε ο νοσοκομειακός ορός.
Και εκεί συμβαίνει το κλικ! Αυτή η στιγμή που, αν δεν καταφέρεις με την εσωτερική σου δύναμη να κρατηθείς στα πόδια σου, θα περάσεις στην απέναντι όχθη. Στο λεπτό αυτό, ό,τι ήταν υγιές στο μυαλό μου ξύπνησε και φώναξε "όχι"! Με μια ματιά στους ασπροντυμένους ιατρούς και στα εργαλεία του νοσοκομείου, αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να έχω φτάσει ως εδώ για ένα(ν) «τίποτα». Κάποιον που, ενώ ήξερε την κατάσταση, έκλεισε το τηλέφωνο αδιαφορώντας για εμένα. Του αφιέρωσα τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου, υπήρχα για εκείνον και όχι για μένα, χωρίς ποτέ μου να ζητήσω ανταπόδοση. Το μόνο που «απαίτησα» ήταν εκείνη τη φορά να είναι στο πλευρό μου και να μου κρατά το χέρι. Μα εκείνος με έριξε σε ένα γκρεμό που δυστυχώς λίγοι σώνονται. Άξιζε λοιπόν όλο αυτό; Βέβαια, δεν του κρατάω κακία, γιατί οποίος τολμά να αγαπά αληθινά, έχει μάθει να φεύγει την κατάλληλη στιγμή αλλά πρώτα να συγχωρεί.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έτρεξα ως την τουαλέτα και σταμάτησα μπροστά από τον καθρέφτη. Με τα χέρια στον τοίχο, ξέσπασα σε λυγμούς. Μα μετά κοιτάχτηκα και είπα: "Είσαι 18 χρονών. Η ζωή ανοίγεται μπροστά σου. Άνδρες θα έρθουν, θα περάσουν, θα μείνουν. Εσύ, όμως, θέλεις να τελειώσεις έτσι τη διαδρομή σου; Χωρίς να έχεις χορτάσει τους γονείς και τους φίλους σου; Δίχως να έχεις προσπαθήσει και να έχεις ζήσει τα όνειρά σου; Χωρίς να ακούσεις το πρώτο κλάμα του μωρού σου; Δε νοσταλγείς να κρατήσεις το χέρι ενός παιδιού, πηγαίνοντάς το πρώτη μέρα σχολείο; Δεν επιθυμείς να δεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο, πετυχημένο και τους δίπλα σου να είναι περήφανοι για εσένα; Αρνείσαι να νιώσεις την πρώτη ρυτίδα στο πρόσωπο σου; Θα χάσεις, λοιπόν, όλα αυτά ενώ μπορείς να βγεις έξω και να παλέψεις να νικήσεις; "ΟΧΙ" !
Σιγά-σιγά και αρκετά δύσκολα, επανήλθα! Την κατάλληλη στιγμή δεν παραιτήθηκα, πάλεψα για να αξιοποιήσω ό,τι μου χάρισε ο Θεός: τη ζωή μου! Σήμερα, όταν ξυπνάω, δεν τρέχω απευθείας στην ζυγαριά, μες το μυαλό μου δεν υπολογίζω τα γραμμάρια της κάθε τροφής. Ακολουθώ τις οδηγίες των ειδικών με σκοπό να επανέλθω. Φυσικά, τρώω υγιεινά, δεν φτάνω στο άλλο άκρο της κατανάλωσης των junk food και μέσα στο πρόγραμμα υπάρχει ξανά η γυμναστική. Χτίζω το μέλλον μου, κάνω πάλι όνειρα με τις φίλες μου και περιτριγυρίζομαι από υγιείς και ισορροπημένες σχέσεις, που μου προσφέρουν ασφάλεια και ευτυχία.
Αυτές οι αλλαγές , να μην λέω ψέματα, δεν έγιναν μέσα σε μία ή δυο μέρες. Χρειάζονται πολύωρες συζητήσεις με το «μέσα σου» ώστε να γίνουν όλα όπως πριν. Σημασία έχει να αγαπάς τον εαυτό σου, να είσαι φίλος μαζί του γιατί από αυτήν την αρρώστια μόνο εσύ μπορείς να τον σώσεις. Κυρίως όμως, να τον αποδέχεσαι γι’ αυτό που είναι. Μη προσπαθείς να μιμηθείς άλλον γιατί τότε δεν θα βγάζεις την μοναδικότητα που έχει ο καθένας μας.
ΥΓ: Όλοι οι άνθρωποι έχουμε κρυμμένα σημάδια. Κάποιοι, όμως, έχουμε ανοιχτές πληγές, οι οποίες ζωντανεύουν ιστορίες του παρελθόντος και τις κάνουν να μας ακολουθούν.
Κάποιες θεραπεύονται άμεσα, κάποιες άλλες όχι. Αν δεν τις αγγίξουμε, το αίμα δεν θα σταματήσει να ρέει, εάν πάλι τις κλείσουμε πρόχειρα με μια γάζα, δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Μπορεί να μας πονάει, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας που δεν είμαστε δυνατοί να την επουλώνουμε γρήγορα. Θέλει χρόνο, αγάπη, προσπάθεια, να μάθεις να ζεις με την «πληγή» σου, να μην φοβηθείς να την αγγίξεις, να την αναλύσεις ώστε με το πέρασμα του χρόνου να την γιατρέψεις και να μετατραπεί σε ένα σημάδι που κοιτάζοντάς το θα σου θυμίζει τι είσαι και τι έχεις ξεπεράσει.
Θα χαρώ να απαντήσω σε όλες τις απορίες σας! Μπορείτε να με βρείτε στο Instagram εδώ: @marianageorganti
