Και το λεγα εγώ, να μην σε ερωτευτώ
...Και εσύ έκανες τα πάντα για να καταλάβω πως είχα δίκιο.
Και είναι αυτά τα πρωινά που αρνείσαι να ξυπνήσεις. Όχι λόγω σωματικής κούρασης αλλά ψυχικής. Το βράδυ στριφογύριζες, προσπαθούσες να μην κλάψεις. Δεν τα κατάφερες . Και όταν ξέσπασες σε δάκρυα, πίεσες το πρόσωπό σου στο μαξιλάρι. Δεν ήθελες να σε ακούσει ούτε και ο ίδιος σου εαυτός. Ούτε και να σε καταλάβει.
Έτσι ήταν και το δικό μου σημερινό πρωινό. Δεν ξέρω αν στεναχωριόμουν για εμένα, για εσένα ή για αυτό που είχαμε. Είδες δεν ξέρω καν πώς να το περιγράψω. Χρησιμοποιώ μία δεικτική αντωνυμία. Δε μας είχα ονειρευτεί όμως σαν αντωνυμία. Και εσύ δε μου έκανες καν το χατίρι τουλάχιστον να είμαστε προσωπική. Δες το "εμείς " τι ωραίο που ακούγεται. Συγγνώμη παρασύρθηκα. Στα δικά μου αυτιά εννοώ γιατί στα δικά σου είναι ακόμη λέξη άγνωστη. Λάθος, την ξέρεις αλλά αποφεύγεις να τη χρησιμοποιείς. Τουλάχιστον για εμένα και για εσένα.
Και ήξερες πάντα να κάνεις την κίνηση ματ. Θα ήσουν πολύ καλός στο σκάκι. Να το ξέρεις αυτό. Δεν ήθελες ποτέ να είσαι ο χαμένος. Ακόμη και τις στιγμές που νόμιζα πως θα σου έπαιρνα την παρτίδα, με κέρδιζες στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Και πάμε πάλι από την αρχή.
Σήμερα έδωσα εντολές στον εαυτό μου. Του ζήτησα να ξεχάσει το χαμόγελο σου. Να ξεχάσει το άγγιγμα σου. Να ξεχάσει εκείνα τα πρωινά που ξυπνήσαμε μαζί. Να ξεχάσει το βλέμμα σου. Αχ και πόσο το ερωτευόμουν κάθε φορά που το αντίκριζα. Του εξήγησα πως μόνο έτσι θα χαμογελάω ξανά αληθινά. Θα παιδευτώ στην αρχή, θα είμαι νευρική κάτι θα μου λείπει. Μα μου έλειπε πάντα. Τι ανόητη που είμαι.
Και το λεγα εγώ να μην σε ερωτευτώ. Πού να μπλέκομαι τώρα. Και εσύ έκανες τα πάντα για να καταλάβω πως είχα δίκιο.
Δες και αυτό:
