Αυτό που (όντως) θέλουν οι γυναίκες

Το έτος 2000 ο Mel Gibson είχε παίξει στην ταινία «What women want» («Αυτό που θέλουν οι γυναίκες»). Το 2000 ήμουν μόλις οκτώ χρονών αλλά εντελώς θαμπωμένη από το εκτυφλωτικό χαμόγελο του Mel (που πίστευα πως στην πραγματική του ζωή είναι ο Braveheart) στο εξώφυλλο και τον πομπώδη τίτλο του έργου. «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες» διάβαζα και ένιωθα τη μελλοντική γυναίκα μέσα μου να αναρωτιέται. Το παιδικό μυαλό μου πάσχιζε να φανταστεί τι είναι «αυτό», εκείνο το «κάτι» που τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς ζητούσε μέσα από τη νέα της -τότε- κυκλοφορία και η Καίτη Γαρμπή. Σίγουρα ένα αγόρι με τα δόντια του Mel Gibson, που στην ταινία υποδύεται έναν πετυχημένο alpha male διαφημιστή με συνήθειες σύγχρονου Casanova-γυπαετού -στο πιο γιάπικο και classy σαφώς-, ο οποίος μετά από ένα ατύχημα ξυπνάει με τη «μαγική» ικανότητα να «ακούει» χωρίς να το θέλει, τις σκέψεις των γυναικών. Και ενώ όλα θα μπορούσαν να κυλήσουν κατ’ ευχή, εντέλει πήραν τη χειρότερη δυνατή τροπή, όχι γιατί είναι Hollywood και η ταινία χρειάζεται σενάριο να «πατήσει», αλλά γιατί ακόμη και ένα 8χρονο, που πιστεύει πως ο Mel Gibson στην πραγματική ζωή είναι ο Braveheart, είναι ικανό να καταλάβει πως ο Mel συγκεκριμένη ταινία, ναι μεν «άκουγε» τις γυναίκες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τις κατανοούσε.

Πίσω από όλες αυτές τις περαστικές σκέψεις που έκανε η κάθε μία και ο πρωταγωνιστής λάμβανε «τηλεπαθητικά», υπήρχαν ουσιαστικοί φόβοι και κατάλοιπα βαθιά ριζωμένα, όχι μόνο στο μυαλό των συμπρωταγωνιστριών του αλλά στο γυναικείο φύλο εν γένει. Έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε. Πλησιάζω τα 28, ξέρω πια πως ο Mel Gibson είναι απλά ο Mel Gibson και πως οι περισσότεροι άντρες που συναναστρέφομαι ζουν μέσα στο πυκνό σκοτάδι της άγνοιας όσον αφορά τα ουσιαστικά ζητήματα που όντως απασχολούν μία γυναίκα. Ακριβώς για αυτό, παρακάτω καταρρίπτονται οι τρεις μεγαλύτεροι μύθοι που κυκλοφορούν σχετικά με το τι θέλουν οι γυναίκες. Τύφλα να ‘χει ο Mel Gibson.

Θέλουν κάποιον να τις «πληρώνει»

Προφανώς! Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε Tinder και κάνουμε swipe up κάθε βράδυ, ψάχνοντας τον «χρυσό χορηγό» της εβδομάδας. Γιατί νομίζεις ότι βγαίνουμε απανωτά ραντεβού; Υπάρχει από πίσω ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Είμαστε τζαμπατζούδες και θέλουμε οι άντρες να μας πληρώνουν τον καφέ, τα ποτά και τα μπέργκερ. Γιατί νομίζεις ότι μπαίνουμε σε σχέση μαζί τους; Για να μας πληρώνουν ρούχα, διακοπές, δώρα και να μας πηγαινοφέρνουν με το αυτοκίνητό τους (έχει γίνει απλησίαστη η βενζίνη). Είδες πόσο τυχερές είμαστε οι γυναίκες που έχουμε ανοιχτοχέρηδες άντρες να μας πληρώνουν τα πάντα; Χωρίς τους άντρες, σίγουρα θα είχαμε ψωμολυσσάξει. Για την ακρίβεια, ήδη έχουμε λυσσάξει από το κακό μας. Γιατί, ενώ μπορεί να εργαζόμαστε στην ίδια απασχόληση, τις ίδιες ακριβώς εργατοώρες, οι γυναίκες συνεχίζουμε, παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει, να πληρωνόμαστε -αδικαιολόγητα- λιγότερο. Αν με βρίσκεις… κομμάτι υπερβολική, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, θα χρειαστεί να μας «πληρώνετε» τουλάχιστον για τα επόμενα 100 χρόνια. Τόσο περίπου θα χρειαστεί μέχρι να εξαλειφθεί το χάσμα της μισθοδοσίας μεταξύ μας. Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ βέβαια, βλέπει τα πράγματα κάπως πιο απαισιόδοξα και πιθανολογεί 117 χρόνια επιπλέον. Δύο αιώνες και 17 χρόνια για το αυτονόητο: Ίση αμοιβή, για ίση εργασία. «Δεν είναι τόσο περίπλοκο», όπως είχε πει και ο Ομπάμα κάποτε χαριτολογώντας.

Θέλουν έναν άντρα πετυχημένο

Αρχικά δεν θέλουμε έναν πετυχημένο άντρα, αλλά έναν υποστηρικτικό σύντροφο που θα μας παρακινεί, θα μας στηρίζει και θα μας δίνει λόγους να τον θαυμάζουμε. Θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να μπορούμε και εμείς να πετύχουμε και για αυτό απαιτούμε να έχουν όλες οι γυναίκες παγκοσμίως πρόσβαση στην εκπαίδευση. Το γεγονός πως στις γειτονικές μας χώρες τα κορίτσια μπορούν και μορφώνονται, δυστυχώς δεν είναι δεδομένο σε κάποιες άλλες λίγο πιο μακριά. Η εμπόλεμη κατάσταση στο Νότιο Σουδάν με το ζόρι επιτρέπει στα κορίτσια να τελειώσουν το Δημοτικό, στη Νιγηρία μόνο το 17% καταφέρνει να μορφωθεί ενώ στη Μπουρκίνα Φάσο, χώρα της Δυτικής Αφρικής, μόνο το θλιβερό 1% φτάνει τις τάξεις του Γυμνασίου. Αυτά φυσικά είναι ελάχιστα δείγματα μίας γενικευμένης κατάστασης η οποία αφήνει 130 εκατομμύρια κορίτσια κατά μέσο όρο, εκτός σχολείου. Εσύ πόσες πιθανότητες δίνεις μέσα σε 130 εκατομμύρια να υπάρχει έστω μία αφανής μελλοντική Marie Curie; Οπότε, την επόμενη φορά που θα σκεφτείς ότι μία γυναίκα πλησιάζει κάποιον για να καρπωθεί την κοινωνική του θέση ή τις περγαμηνές του, σκέψου πως πρώτα έχει να δώσει μία αληθινή μάχη για όλα τα κορίτσια εκεί έξω, που ο παραγκωνισμός τους από την εκπαίδευση δεν θα τις αφήσει να μορφωθούν, να διαπρέψουν στο Πανεπιστήμιο, να γίνουν λαμπρές επιστήμονες, μέλη κυβερνήσεων, να ηγηθούν τις επιχειρήσεις που ονειρεύονται και να αλλάξουν την ιστορία. Δεν είναι τυχαίο που παγκόσμιοι φιλανθρωπικοί φορείς όπως η UNICEF, έχουν ως άμεση προτεραιότητα την εκπαίδευση των κοριτσιών. Η μάθηση είναι το βασικό θεμέλιο που πάνω του θα οικοδομηθεί η γυναικεία ενδυνάμωση και κατ’ επέκταση ένα καλύτερο μέλλον, όχι μόνο για το φεμινισμό αλλά για όλη την ανθρωπότητα.

Θέλουν να γίνουν μανούλες

Όχι, δεν έχουν όλες οι γυναίκες τον αυτοσκοπό να ακούσουν από ένα πλάσμα στο ύψος του ενός μέτρου τη λέξη «μαμά». Μπορεί για κάποιες να είναι μία παραμυθένια και γεμάτη νόημα κατάληξη, όμως, ξέρω και κάποιες που δεν θέλουν να το φαντάζονται ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους. Υπάρχουν γυναίκες που θέλησαν και μπόρεσαν, άλλες που θέλησαν αλλά δεν μπόρεσαν και εκείνες που μπορούσαν αλλά δεν θέλησαν. Υπάρχουν εκείνες που το σκέφτηκαν και είδαν πως «εδώ δυσκολεύομαι να συντηρήσω τον εαυτό μου», που είχαν άλλες προτεραιότητες, που τις ενοχλούν τα παιδιά ή τα βαριούνται μετά το πρώτο μισάωρο, που δεν είχαν ανάγκη ένα παιδί. Και όπως ακριβώς αποδεχόμαστε και χαιρόμαστε όλες εκείνες που θέλησαν και μπόρεσαν, έτσι, πρέπει να μάθουμε πως η κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να επιλέξει αν θα γίνει μητέρα ή όχι, χωρίς να της «σηκώνει» το δάχτυλο η οικογένεια, η γειτονιά, η κοινωνία. Όχι, δεν θέλουμε όλες να γίνουμε μανούλες και λυπάμαι -για αυτούς που δεν μπορούν να το «χωνέψουν»- αλλά δεν είμαστε μηχανές αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους. Ίσως, όταν αυτή η καταπίεση υποχωρήσει, να μην χρειαστεί να «ξαναπέσουμε» από τα σύννεφα με μωρά που καταλήγουν στα αζήτητα...

Τέλος, σχετικά με τον ευρέως διαδεδομένo μύθο που μας θέλει απελπισμένες, να προσπαθούμε να «τυλίξουμε» τα αρσενικά σε γαμπριάτικα κοστούμια, για να τα φέρουμε μπροστά από τον παπά ετσιθελικά, σου έχω νέα για αυτό! Από όταν έπαψε η αξία μας να κοστολογείται σε πρόβατα, να μας ανταλλάσσει ο πατέρας μας για πορτοκαλιές και χειραφετηθήκαμε οικονομικά -παραθέτω την ατάκα της Μάρω Κοντού από την ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»: Ξύπνησαν οι σκλάβοι, Αντωνάκη μου.