Πότε σταμάτησαν να μας αρέσουν τα κύματα;

Θυμάστε τότε που ήμασταν παιδιά και κάθε μέρα στη θάλασσα ήταν γιορτή; Που ακόμα κι αν είχε βρέξει το προηγούμενο βράδυ, μετά ξημέρωνε μια καινούρια ημέρα και τρέχαμε προς την παραλία με τον ίδιο ενθουσιασμό, σα να μην είχε συμβεί τίποτα; Που δεν αφήναμε στιγμή να πάει χαμένη; Που όταν η θάλασσα σήκωνε κύματα, από εκείνα τα ωραία, βουτούσαμε μέσα και καθόμασταν εκεί στην άκρη – όσο πιο έξω, τόσο πιο έντονα νιώθαμε το χτύπημα από το κάθε κύμα… και μετά άντε πάλι!! Και η μύτη έπαιρνε νερό και το μαγιό γέμιζε πέτρες και φύκια…και τα κύματα καμιά φορά μας έπαιρναν από κάτω και δεν μας άφηναν να σηκώσουμε κεφάλι, αλλά ένα περίεργο πράγμα – ποτέ δεν μας έπιανε πανικός σε αυτές τις στιγμές… μαζεύαμε το ταλαιπωρημένο κορμί μας από τις πέτρες και ξαναβουτούσαμε μέσα, κόντρα στην κόντρα… πότε σταμάτησαν να μας αρέσουν τα κύματα; Πότε να ήταν εκείνη η τελευταία φορά που μπήκαμε και κυλιστήκαμε και ξεροπνιγήκαμε και μετά είπαμε ότι είμαστε too old for this shit και καθίσαμε στην ξαπλώστρα με τα μάτια στο κινητό, κοιτώντας το κύμα με βλέμμα μισό απορίας, μισό αηδίας -«θα μπω εγώ εδώ μέσα, ούτε γι αστείο, πάμε για καφέ»- πότε; Και, κυρίως, γιατί;

Γιατί δεν αρμόζει σε ενήλικες; Γιατί βαριόμαστε; Γιατί δεν ακολουθεί κανείς; Γιατί είναι παιχνίδι – και που χρόνος για παιχνίδια πια; Ή μήπως μετά από κάποια ηλικία δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας παιχνίδια, διασκέδαση;

Πιθανότερο είναι να σταματήσαμε όταν μπήκαν στη ζωή μας τα κύματα της ζωής, αυτά που ζούμε κάθε μέρα, δουλειές, λεφτά, καριέρα, συντροφικότητα, φίλοι, γνωστοί.. Τόσα πολλά τα κύματα μεταφορικά, τόσο λίγο κουράγιο για τα κυριολεκτικά… αν το καλοσκεφτείς, όμως, αν παλέψεις λίγο με τα κύματα σαν το παιδί που ήσουν – και είσαι αν το θέλεις- θα δεις ότι κάπως έτσι μπορείς να πορεύεσαι στη ζωή σου.. να βουτάς στα κύματα, ακόμα κι αν φοβάσαι, αν το θες κάντο.. κι αν σε ρίξουν κάτω, εσύ σήκω.. κι αν κουραστείς κάτσε στην άκρη για λίγο, κ αν διασκεδάζεις και το θέλεις συνέχισε.. θα έρθουν κύματα πολύ ψηλά, πιο μεγάλα και δυνατά από αυτά που έχεις συνηθίσει.. αυτά μπορεί να σε χτυπήσουν δυνατά και να σε βουτήξουν μέσα κι ίσως λίγο τρομάξεις, αλλά την άλλη φορά θα ξέρεις… μπορεί μετά να σε σηκώσουν ψηλά και να δεις τη θάλασσα – την κανονική ή της ζωής, δεν έχει κ τόση σημασία – από ψηλά, από εκεί που δεν είχες φτάσει ποτέ πριν… κι αυτό είναι το πιο ωραίο, είναι λίγο σα να πετάς!! Η τρικυμία μπορεί να μοιάζει λίγο αηδιαστική, γιατί ανακατεύει τον βυθό και βγάζει στην επιφάνεια φύκια και βρωμιές, αλλά ταυτόχρονα τον αλλάζει.. και όταν πια ηρεμήσει μπορείς να δεις όμορφα κοχύλια που έφερε στο δρόμο σου, πέτρες σε χρωματισμούς που δεν έχεις ξαναδεί και ψαράκια που πριν δεν ήταν εκεί.. το να κάθεσαι στην άκρη όταν έρχεται το κύμα δεν σε κάνει πιο έξυπνο ούτε και σοφό.. αν μπεις και το ζήσεις, όμως, σίγουρα θα κερδίσεις.. είτε μια μέρα διασκέδασης είτε μια καινούρια εμπειρία…

Έτσι κι αλλιώς το κύμα της ζωής δεν θα σε ρωτήσει για να έρθει… φρόντισε να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος….

Ευχαριστούμε την Λιάνα Χαντέ (#sealover) για το κείμενο αυτό!