Καμία μας δεν οφείλει να βγει «άλλη» από την καραντίνα

«Πώς θα το περάσω πάλι όλο αυτό μόνη μου;», «Πώς θα αντέξω τόσες μέρες κλεισμένη σπίτι με όλους τους μαζί;», «Νιώθω πως βγαίνοντας από όλο αυτό θα πρέπει να βάλω τη ζωή μου σε τάξη επιτέλους, να έχω πάρει τις αποφάσεις που αποφεύγω τόσο καιρό.», «Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που περνάνε καλά στην καραντίνα!», «Μακάρι να μας ξανακλείσουν πάλι μέσα». Ερωτήματα και σκέψεις που ακούγονται συχνά στα γραφεία των ψυχολόγων όλο αυτό το διάστημα.

Το 2020 θα μείνει αξέχαστο σε όλους μας. Για πολλούς λόγους, κοινούς για πολλούς και ιδιαίτερους για τον καθένα από μας ξεχωριστά. Τα παραπάνω είναι λόγια που ακούω συχνά και στο δικό μου γραφείο και δεν θα πω ψέματα, τα έχω πει και εγώ η ίδια. Αυτό είναι που κάνει αυτό τον χρόνο και τόσο ιδιαιτέρα μοναδικό. Πως είμαστε όλοι μαζί σε αυτό! Όλοι αντιμέτωποι με την ίδια ακριβώς συνθήκη, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, ο καθένας κοιτάζοντας το από τα δικά του μοναδικά γυαλιά.

Η ζωή μας άλλαξε, η καθημερινότητα και η ρουτίνα μας εξαφανίστηκε και ήρθαμε αντιμέτωποι όλοι με τα χαρακτηριστικά της ζωής μας που αποφεύγουμε να δούμε και κρύβουμε κάτω από το καπέλο τα ρουτίνας μας. Δύσκολο να κοιτάς κατάματα στον καθρέφτη, δεν συμφωνείτε;

Το είδωλο που εμφανίζεται στον καθρέφτη μας ωστόσο είναι πράγματι ρεαλιστικό; Έχω αρκετές αμφιβολίες... Η ζωή που ζούμε όλη αυτή την περίοδο, οι άνθρωποι που έχουμε ή δεν έχουμε δίπλα μας, η δουλειά μας, οι στόχοι μας, εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε στην πραγματικότητα όπως μας βλέπουμε μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Το άγχος, ο φόβος, ο πανικός και η αβεβαιότητα των ημερών μάς αλλάζουν, διαστρεβλώνουν τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και δρούμε, ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε. Μας δίνουν την αίσθηση πως όλα είναι τεράστια, δυσβάσταχτα και μας δημιουργούν την ανάγκη να βρούμε τις λύσεις σε όλα τώρα, αυτή τη στιγμή. Σίγουρα το να είμαι κλεισμένος σε ένα σπίτι μόνος μου είναι πολύ δύσκολο, δεν σημαίνει όμως πως επειδή τώρα δεν μπορώ να γνωρίσω κάποιον θα είναι έτσι για πάντα. Το ότι θέλω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, απομονωμένος, μακριά από τον σύντροφο μου δεν σημαίνει πως δεν έχω μία «καλή» σχέση. Ίσως ο σύντροφος μου δεν είναι τόσο ανυπόφορος όσο τον νιώθω τώρα, ίσως δεν τα έχω κάνει όλα λάθος και είμαι ακόμα single, ίσως να μην έχω επιλέξει λάθος δουλειά επειδή δεν αντέχω άλλο να εργάζομαι κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως όλα αυτά δεν είναι πιθανόν να ισχύουν, ίσα ίσα, λέω απλά πως κάτω από αυτές τις συνθήκες το πιθανότερο είναι να μην μπορώ να τα επεξεργαστώ ορθά ώστε να πάρω αυτό που λέμε «αποφάσεις ζωής».

Η σωστή αξιολόγηση των πραγμάτων θέλει καθαρό μυαλό και δεν είμαι σίγουρη πως μπορεί κάποιος να διατηρήσει νηφάλια την σκέψη του σε μέρες καραντίνας και ό,τι αυτές συνεπάγονται.

Η ζωή μας ίσως δεν είναι ούτε τόσο άσχημη, ούτε τόσο δύσκολη όσο την νιώθουμε αυτό τον καιρό, ίσως ούτε και τόσο ιδανική όσο την βλέπουμε κάποιοι. Ούτε οι άλλοι, ούτε εμείς είμαστε όπως μας βιώνουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο άλλωστε πως σε περιόδους εγκλεισμού έρχεται στην επιφάνεια όλη την παθογένεια και δυσλειτουργικότητα που βρίσκεται μέσα μας ή γύρω μας με τεράστια ένταση. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως αυτό που νιώθουμε ή τα χαρακτηριστικά που βλέπουμε σε εμάς ή τους γύρω μας, δεν είναι αληθινά, κάθε άλλο, είναι, αλλά η μορφή που τα βιώνουμε είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το «τώρα» μας. Και σ’ αυτό χρειάζεται να μείνουμε.

Η καραντίνα είναι μία προσωρινή περίοδος της ζωής μας και τίποτα παραπάνω. Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε στο τώρα μας, ας διασκεδάσουμε τους εαυτούς μας και ας ξεχαστούμε αν την περνάμε μόνοι, ας δώσουμε τόπο στην οργή και ας δείξουμε μεγαλύτερη υπομονή αν βλέπουμε χαρακτηριστικά που μας τρελαίνουν στους άλλους και ας ζητήσουμε βοήθεια αν το να διαχειριστούμε το τώρα μας μοιάζει δυσβάσταχτο.

Κανείς μας δεν οφείλει να βγει «άλλος» από την καραντίνα, να βγει καλύτερος ή πιο δυνατός. Οφείλουμε απλά να βγούμε από αυτήν την περίοδο. Όλα τα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε και οι σημαντικές αποφάσεις που θέλουμε να πάρουμε θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν και όταν τελειώσει όλο αυτό. Είναι άδικο να περιμένουμε τόσα πολλά και να είμαστε τόσο αυστηροί με εμάς και τους γύρω μας σε μία τόσο ιδιαίτερη και ιδιόμορφη περίοδο.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να προσπαθήσουμε να παραμείνουμε υγιείς, δυνατοί, υπομονετικοί και να θυμόμαστε πως αργά ή γρήγορα όλο αυτό θα τελειώσει. Και τότε να μην ξεχάσουμε να ξανακοιτάξουμε στον καθρέφτη!

Το είδωλο της καραντίνας δεν ήταν απόλυτα ρεαλιστικό αλλά ούτε και απόλυτα ψευδές. Οφείλουμε στον εαυτό μας να κρατήσουμε τα μαθήματα που μας έδωσε και να τα επεξεργαστούμε όταν είμαστε έτοιμοι.

Μείνετε υγιείς, σωματικά και ψυχικά, και αισιόδοξοι.

Χανιώτη Έλλη-Μαρία, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

ellichanioti@yahoo.com