Στην αγάπη κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλλει lockdown

Μέσα στο 2020 χρειάστηκε να μείνουμε μέρες, εβδομάδες ακόμη και μήνες μακριά από τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και ακόμη απαιτείται. Ξεχάσαμε πώς είναι να αγκαλιάζεις, να φιλάς και να αισθάνεσαι την καρδιά του άλλου να χτυπά πάνω στο δικό σου σώμα. Το τρυφερό άγγιγμα ενός χεριού μοιάζει πλέον σαν «αμάρτημα». Φοβάσαι να αγγίξεις αυτούς που αγαπάς γιατί πολύ απλά θες να τους κρατήσεις υγιείς. Και αυτό είναι η άλλη πλευρά της αγάπης.

Φέτος, μάθαμε να αγαπάμε από... απόσταση. Να μένουμε μακριά για να παραμείνουμε μαζί. Να στέλνουμε διαδικτυακά φιλιά για να φιληθούμε ξανά. Δώσαμε άλλη αξία στις ερωτήσεις «Τι κάνεις;», «Πώς αισθάνεσαι;», «Είσαι καλά;». Μέχρι τις αρχές του χρόνου ήταν μερικές απλές παύλα τυπικές ερωτήσεις που κάναμε ο ένας στον άλλον. Πλέον έχουν νόημα για αυτούς που νοιαζόμαστε. Είναι οι ερωτήσεις της αγάπης που μέσα τους κρύβουν έναν μικρό φόβο, μία αγωνία για την απάντηση. Πλέον το ''είμαι καλά'' δεν είναι μία απλή τυπική απάντηση. Δεν την προσπερνάμε αλλά περιμένουμε στο ακουστικό μας με ένα χτυποκάρδι για να την ακούσουμε. Το 2020 μάθαμε πώς είναι να πράττεις πραγματικά για αυτούς που αγαπάς και να μην αναλώνεσαι σε πράξεις και καταστάσεις που δεν σε κάνουν ευτυχισμένη. Μείναμε μόνοι μας μέσα σε σπίτια και ρίξαμε στον κάδο απορριμάτων ονόματα και καταστάσεις που μόνο θετικά πρόσημα δεν είχαν για τις ζωές μας. Δώσαμε υποσχέσεις πως από εδώ και στο εξής θα ζούμε σύμφωνα με τα δικά μας θέλω και έχοντας στο πλευρό μας όσους το αξίζουν.

Μέσα στην περίοδο της καραντίνας οι εικονικές σχέσεις αγάπης «εξατμίστηκαν». Χάθηκαν πίσω από τους τοίχους των σπιτιών μας και οι κλήσεις δεν ήταν καν αναπάντητες. Δεν υπήρξαν ποτέ κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Στην καθημερινότητά μας επιβλήθηκε lockdown, στα συναισθήματά μας όχι. Εκφραστήκαμε περισσότερο και δε φοβηθήκαμε να τσαλακώσουμε το αυστηρό μας προσωπείο για να εκφράσουμε την αγάπη μας. Νοιαστήκαμε για την ηλικιωμένη κυρία του πάνω ορόφου και της αφήσαμε στην πόρτα της τα ψώνια του σουπερμάρκετ, για να μην εκτεθεί η ίδια στον ιό. Μέχρι τότε ίσως να μην ξέραμε καν το όνομά της. Γράψαμε πανό και τα κρεμάσαμε απέναντι από τα παράθυρα των νοσοκομείων. Τραγουδήσαμε για όσους έδιναν τη μάχη με το ιό στην πρώτη γραμμή και μείναμε σπίτια μας για να δείξουμε πως μπορούμε να στερηθούμε ό,τι πραγματικά αγαπάμε για να είναι υγιείς αυτοί που αγαπάμε.

Το 2020 δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ ως χρονιά και αυτό είναι γεγονός. Δίπλα στις λέξεις όμως covid_19, lockdown, να προσθέσουμε και αυτή της αγάπης. Γιατί προσφέραμε και δεχθήκαμε απεριόριστη. Γνωρίσαμε μία ιδιαίτερη πλευρά της αλλά μας έκανε πιο δυνατούς. Σπείραμε αγάπη και αυτό θα μας κρατήσει ενωμένους.

Να αγαπάς, να το λες και να το νιώθεις.

Ή όπως έγραψε και ο Λεό Μπουσκάλια, να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις. Και αυτή η χρονιά αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής μας.

Στη αγάπη κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλλει lockdown. Αυτό να μην το ξεχνάς!