Έφυγα διήμερο μετά την καραντίνα και το συναίσθημα ήταν απίστευτο

Η ζωή μας έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε που εμφανίστηκε η πανδημία του κορονοϊού και κανείς δεν ήταν έτοιμος να ζήσει με αυτές τις αλλαγές. Έπρεπε να απομακρυνθούμε από φίλους, συγγενείς, οικογένεια και αυτό ήταν ίσως το χειρότερο κομμάτι του περιορισμού της πανδημίας.

Ποιος άνθρωπος μπορεί να ζήσει μόνος του για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να έχει φυσική επαφή με τους αγαπημένους του; Εγώ θα σου απαντήσω, κανένας. Ως από τη φύση μου κλειστός άνθρωπος, σου λέω με το χέρι στην καρδιά πως μου ήταν τρομερά δύσκολο να μείνω μακριά από τους φίλους μου, τα αδέρφια μου που μένουν στο εξωτερικό, τον σύντροφό μου, αλλά και τους γονείς μου που έπρεπε να τους προστατεύσω περισσότερο ακόμη κι από εμένα.

Θα μπορούσα να βρω πολλές λέξεις για να περιγράψω την κατάσταση αυτή που βιώσαμε και περίπου ακόμη βιώνουμε, όμως το συναίσθημα του να μπαίνεις σε αυτοκίνητο και να βγαίνεις εκτός νομού για μια απόδραση, πραγματικά δεν συγκρίνεται.

Τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες έχουμε και πάλι τη δυνατότητα να μετακινούμαστε εκτός νομού και όπως αντιλαμβάνεσαι δεν μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ο καιρός έχει αρχίσει να ανοίγει, η θερμοκρασία ανεβαίνει οπότε μια διήμερη εκδρομή κάπου εκτός πρωτεύουσας, μοιάζει απλά υπέροχη ιδέα.

Και ήταν! Ο προορισμός ήταν κοντινός, η φύση ήταν υπέροχη και η πρώτη στιγμή που έβαλα τα πόδια μου στην πεντακάθαρη –αλλά αρκετά παγωμένη- θάλασσα ήταν απλά ονειρική. Σου έχει τύχει ποτέ να υπάρχουν μέρη που είναι τόσο κοντά σου κι εύκολο να επισκεφθείς και όμως δεν είχες τη δυνατότητα ποτέ να το κάνεις;

Η χώρα μας έχει υπέροχα μέρη και όσο πιο πολύ εκμεταλλεύεσαι τις κενές μέρες σου, τόσο καλύτερα βγαίνει η «ζωή». Κάπως έτσι κι εγώ ακολούθησα ένα φιλικό ζευγάρι μέχρι τον νομό Αχαΐας σε ένα υπέροχο μέρος που είχα να επισκεφθώ από μία σχολική εκδρομή με το δημοτικό (ας μην αναλύσουμε πόσα χρόνια πριν).

Έχοντας κλειστεί περίπου 8 μήνες μέσα στο σπίτι, με κοντινότερη βόλτα και διασκέδαση το supermarket, η αίσθηση του να μπαίνεις σε ένα αυτοκίνητο και να ταξιδεύεις έμοιαζε απλά με βάλσαμο στην ψυχική μου υγεία.

Το κινητό απενεργοποιήθηκε (οκ το άνοιξα για τα απαραίτητα βίντεο και φωτογραφίες) και το μόνο που έκανα ήταν να ξαπλώσω στην ακροθαλασσιά και να ακούω τον ήχο της θάλασσας. Αντιλαμβάνεσαι πόσο όμορφο είναι αυτό μετά από τόσους μήνες;

Η σημερινή μέρα με βρίσκει και πάλι στο γραφείο να σου περιγράφω το πώς ένιωσα, όλα τα ωραία τελειώνουν άλλωστε κάποια στιγμή, όμως εδώ μπροστά σου θα δώσω μια υπόσχεση στον εαυτό μου.

Να εκμεταλλεύομαι όλα αυτά τα Σαββατοκύριακα που συνήθως με βρίσκουν σπίτι, και να κάνω ταξίδια που γιατρεύουν το μέσα μου.

Ποιος λες να είναι ο επόμενος προορισμός;