Πολλή πίεση στη δουλειά! Μπορείς να την αντιμετωπίσεις όπως έκανα κι εγώ
Ανανεώθηκε:
Δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου τόση πίεση! Θέλω να πιστεύω, όμως, πως όλες αυτές οι υποχρεώσεις και η τόση δουλειά μόνο εξέλιξη θα μου προσφέρουν.
Αν μου έλεγες τον Σεπτέμβριο ότι τον Οκτώβριο δεν θα προλαβαίνεις ούτε να φας, δεν θα σε πίστευα. Αυτός ο μήνας (που επιτέλους φτάνει στο τέλος του) μου έδειξε το σκληρό πρόσωπό του. Άπειρες υποχρεώσεις στη δουλειά, ατέλειωτα meetings, πολλές συνεντεύξεις και brainstorming με ιδέες δίχως τέλος.
Πώς να τα χωρέσεις όλα αυτά μέσα σε ένα οκτάωρο; Εννοείται πως δεν χωρούν. Αυτόν τον μήνα, τις περισσότερες μέρες «χτύπησα» ατέλειωτα δεκάωρα και δωδεκάωρα μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Και όχι μόνο!
Σταμάτα πια να νιώθεις ότι δεν είσαι αρκετή
Όταν θες να σπάσεις laptop και κινητό…
Το laptop μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου. Εκεί γράφω με τις ώρες και επικοινωνώ με τις συναδέλφους μου.
Το ίδιο με το κινητό μου. Τι γίνεται, όμως, όταν θέλεις λίγη ησυχία και το «ντριν, ντριν» δεν σταματά; Ο ένας σού στέλνει στο messenger, η άλλη σού στέλνει στο What’s app, και κάποιος άλλος σου στέλνει απανωτά mails. Σκέτη τρέλα!
Και μπορεί να σου τα λέω έτσι χαριτολογώντας, όμως, μόνο στα καλύτερά μου δεν ήμουν αυτόν τον μήνα. Οι στιγμές έντασης, τα άπειρα νεύρα, τα ξεσπάσματα ήταν καθημερινότητά μου. Έγινα στραβόξυλο ορισμένες στιγμές, θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί ίσως και να συμπεριφέρθηκα απότομα σε αγαπημένα μου πρόσωπα.
Ένιωσα χαμένη!
Τελικά όλα αντιμετωπίζονται
Ναι! Υπήρξαν στιγμές που πνίγηκα σε μια κουταλιά νερό και μετέπειτα το αναγνώρισα. Υπήρξαν (και υπάρχουν) στιγμές που όντως εξαντλήθηκα, που δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Τότε, ήταν που είπα «Μαρία, stop. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Μόνο τα θέματα υγείας, που δεν αντιμετωπίζονται, επιτρέπεται να μας κάνουν να στενοχωριόμαστε».
Και κάπως έτσι, βρήκα τους τρόπους να πατήσω pause όσο κι αν η δουλειά έτρεχε.
#1 Έκλεισα το Wi-Fi και τα δεδομένα μου
Πόσο τυχεροί ήταν οι γονείς μας που δεν είχαν κινητά στο παρελθόν! Αυτήν τη σκέψη την έχω κάνει άπειρες φορές τελευταία. Επειδή, όμως, δεν μπορώ λόγω δουλειάς να απενεργοποιήσω το κινητό μου (θα με πιάσουν οι τυπικότητες της Παρθένου), αποφάσισα τουλάχιστον να κλείσω το Internet.
Να γλιτώσω από τα ασταμάτητα μηνύματα και τις συζητήσεις που μπορούσαν να γίνουν και χωρίς εμένα. #sorrygirls
#2 Έπαιρνα τηλέφωνο τους φίλους και τις φίλες μου
Ένα τηλεφώνημα στον καλύτερό μου φίλο, τον Χρήστο, είναι πραγματικά θεραπεία ψυχής. Αμέσως, από το «έλα, γεια σου, τι κάνεις» σκάμε στα γέλια. Τα ξεχνάω όλα και έστω για λίγα λεπτά δεν σκέφτομαι.
#3 Μια επίσκεψη στη γιαγιά μου ήταν αρκετή για να… πάρω θάρρος
Είναι ανεξήγητο! Αλλά όταν πηγαίνω στο σπίτι της γιαγιάς μου είναι σαν να προσγειώνομαι στο πιο ήσυχο και γαλήνιο μέρος του κόσμου. Είναι αυτό το «Μαράκι μου, ήρθες;» που μου λέει πάντα, η τρυφερή της αγκαλιά που με κάνει να βρίσκω καταφύγιο ή το βλέμμα αγάπης που με κάνει να «λιώνω»… Δεν ξέρω! Νομίζω είναι όλα μαζί!
#4 Χωρίς τη στήριξη των συναδέλφων δεν θα γινόταν τίποτα
Νατάσσα, Χριστίνα, I love you! Δεν ξέρω πού αλλού θα γκρίνιαζα αν δεν είχα εσάς. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την γκρινιά και το μπούρου μπούρου ότι κουράστηκα και ότι έχω εξαντληθεί.
#5 Ο Σασμός
Μη γελάσεις! Αν δεν ήταν και ο Σασμός δεν θα την πάλευα. Βλέπω τη σειρά κάθε βράδυ, χαλαρώνω στον καναπέ με το κρασάκι μου και συγκινούμαι με την ιστορία αγάπης της Αργυρούς και του Αστέρη.
