Πώς η συμπόνια θα μπορούσε να είναι η θεραπεία για το χρόνιο στρες

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η συμπόνια ανακουφίζει από το στρες στις σχέσεις μας. Και τα δύο είναι ψυχοφυσιολογικά φαινόμενα. Αλλά αυτό που μαθαίνουμε πέρα από αυτό μπορεί να έχει πολύ πιο σφαιρικές συνέπειες. Η τρέχουσα έρευνα με επικεφαλής τον James Doty, MD, δείχνει ότι η «συνάντηση» του στρες, της ενσυνειδητότητας και της συμπόνιας έχει σημαντικές επιπτώσεις όχι μόνο στην ατομική υγεία και την υγεία των σχέσεων αλλά και στην ευρύτερη υγεία των κοινοτήτων μας.

Τι είναι η «ροή ευγνωμοσύνης» και πώς να απελευθερωθείς από τις αρνητικές σκέψεις

Όπως μοιράστηκε στο The goop Podcast, ο Doty είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία. Όμως μια τυχαία συνάντηση σε ένα μαγαζί με μια γυναίκα ονόματι Routh, άλλαξε ολόκληρη την πορεία της ζωής του. Αφού του δίδαξε τεχνικές για την ενσυνειδητότητα, τη συμπόνια και την έκφραση, ο Dotyπροχώρησε σε μια εξαιρετική ζωή. Κατάφερε να μπει στην ιατρική σχολή με μέσο όρο προπτυχιακών σπουδών 2,5, έγινε νευροχειρουργός και καθηγητής στο Στάνφορντ, ξεκίνησε μια επιτυχημένη επιχείρηση και έζησε στην πολυτέλεια, χρεοκόπησε, έχασε τα πάντα, μετατράπηκε σε παγκόσμιο φιλάνθρωπο και έγινε φίλος με τον Δαλάι Λάμα. Αλλά ίσως η πιο μόνιμη συνεισφορά του είναι ως ιδρυτής και διευθυντής του Κέντρου Έρευνας και Εκπαίδευσης για τη συμπόνια και τον αλτρουισμό (CCARE) του Στάνφορντ.

Ερωτήσεις και απαντήσεις με τον James Doty, MD.

Πώς η ενσυνειδητότητα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για συμπόνια;

Έχει να κάνει με την αντίληψη της απειλής και την έμφυτη αντίδρασή σας στο στρες. Η βασική σας γραμμή είναι η λειτουργία ανάπαυσης και πέψης, που διέπεται από το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα. Όταν βρίσκεστε σε αυτή τη λειτουργία, είστε χαλαροί, είστε ήρεμοι και το πεπτικό σας σύστημα λειτουργεί. Και η περιοχή του εγκεφάλου σας που σχετίζεται με τον εκτελεστικό έλεγχο, τη διάκριση και τη στοχαστική λήψη αποφάσεων λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο. Αυτή η λειτουργία διευκολύνει την αργή αντίδραση και ενσωματώνει την εμπειρία και τη μνήμη στις ενέργειές σας.

Αυτός είναι ο τρόπος για να καταφέρεις να έχεις μια πιο ήρεμη ζωή σύμφωνα με τους Tik Tokers

Από την άλλη πλευρά, όταν ένα άτομο νιώθει ανασφάλεια ή απειλή, ενεργοποιείται το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, με αποτέλεσμα να μεταβαίνετε σε μια λειτουργία αντίδρασης σε απειλή, η οποία είναι περισσότερο γνωστή ως «μάχη ή φυγή». Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του καρδιακού ρυθμού, τη μετατόπιση του αίματος από το πεπτικό σύστημα στους σκελετικούς μύες για να μπορέσετε να ξεφύγετε, και τη διαστολή των ματιών. Αυτή είναι μια γρήγορη λειτουργία. Είναι άμεσα αντιδραστική. Οι αποφάσεις σας δεν βασίζονται σε προηγούμενες εμπειρίες ή αναμνήσεις. Βρίσκεστε απλώς σε κατάσταση επιβίωσης. Και ως εκ τούτου, όταν αισθάνεστε ότι απειλείστε, παίρνετε αποφάσεις πολύ γρήγορα. Σε μια κατάσταση επιβίωσης, αυτό είναι απολύτως εντάξει και λειτουργεί καλά. Ωστόσο, πολλές φορές, ειδικά στη σύγχρονη κοινωνία, αυτές οι αιφνιδιαστικές κρίσεις και αποφάσεις δεν λειτουργούν πάντα υπέρ μας.

Εδώ είναι που μπαίνουν στο παιχνίδι η ενσυνειδητότητα και η αναπνοή: Κατά τη διαδικασία λήψης μακρών, σκόπιμων, χαλαρωτικών αναπνοών, μετατοπίζετε την εμπλοκή του νευρικού σας συστήματος από το συμπαθητικό (μάχη ή φυγή) στο παρασυμπαθητικό (ανάπαυση και πέψη). Και ξαφνικά οι λειτουργίες εκτελεστικού ελέγχου του εγκεφάλου σας λειτουργούν καλύτερα. Είστε πιο στοχαστικοί. Είστε πιο διακριτικοί. Και με μόλις δεκαπέντε λεπτά περίπου αυτού του είδους της εξάσκησης, η φυσιολογική σας λειτουργία αρχίζει να λειτουργεί καλύτερα: Τα επίπεδα των ορμονών του στρες μειώνονται, οι μύες σας ξεσφίγγονται, ο καρδιακός σας ρυθμός μειώνεται και η αρτηριακή σας πίεση πέφτει.

Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι αισθάνονται πιο άνετα όταν βρίσκονται σε μια ομάδα ανθρώπων με τους οποίους ταυτίζονται μέσω κοινών αξιών, πολιτικών απόψεων, κοινωνικής τάξης ή κάποιου άλλου ενοποιητικού παράγοντα. Και όταν έχετε ένα ψυχολογικό αίσθημα άνεσης και ασφάλειας, η φυσιολογία σας λειτουργεί καλύτερα. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα. Όταν ενεργοποιείτε σκόπιμα μια φυσιολογική κατάσταση άνεσης και ασφάλειας -συνήθως μέσω κάποιου είδους πρακτικής ενσυνειδητότητας, τόσο απλή όσο το να παίρνετε βαθιές αναπνοές- αισθάνεστε καλύτερα.

«Αποτοξίνωση» του χώρου εργασίας και ποιες αλλαγές προτείνουν οι ειδικοί

Γιατί η εξάσκηση της συμπόνιας είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την οικοδόμηση σχέσεων και κοινοτήτων;

Όταν βλέπετε τον κόσμο μέσα από το φακό της συμπόνιας, βιώνετε όχι μόνο φυσιολογικές αλλαγές αλλά και κοινωνικές. Έχουμε την ικανότητα να διαισθανόμαστε τις συναισθηματικές καταστάσεις των άλλων. Έτσι, όταν κάποιος σας κοιτάζει και βλέπει ότι είστε χαλαροί, ότι είστε ανοιχτοί, ότι νοιάζεστε, νιώθει μια αίσθηση ψυχολογικής ασφάλειας. Επειδή δεν σας καταγράφει ως απειλή, η αντίδραση του στρες μάχης ή φυγής δεν αναζωπυρώνεται. Και αυτό αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν μαζί σας.

Το ξέρω αυτό από την επιστήμη, αλλά το βίωσα για πρώτη φορά όταν ήμουν δώδεκα ετών: Ήμουν φοβισμένη, θυμωμένη, απελπισμένη και βρισκόμουν χρόνια σε κατάσταση αντίδρασης στο στρες. Μια μέρα μπήκα σε ένα μαγαζί και εκεί ήταν μια γυναίκα που την έλεγαν Routh. Είχε ένα λαμπερό χαμόγελο, και χωρίς να ξέρει τίποτα για μένα, με αγκάλιασε με την καλοσύνη της. Και αμέσως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα μια αίσθηση ψυχολογικής ασφάλειας.

Όταν σε ένα άτομο δίνεται το δώρο της ψυχολογικής ασφάλειας, το σώμα του μετατοπίζεται από την εμπλοκή του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, στο παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα. Αυτό συνοδεύεται από μια αίσθηση ηρεμίας, ευκολίας και άνεσης. Σε αυτή την κατάσταση, ανοίγονται, μπορούν να ακούσουν και να συνδεθούν. Και ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας είναι ότι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται αυτή την ψυχολογική ασφάλεια. Συχνά βρισκόμαστε σε περιβάλλοντα όπου φοβόμαστε μήπως μας κρίνουν. Και ως αποτέλεσμα, δυσκολευόμαστε να είμαστε αυθεντικοί και να μοιραστούμε τα πράγματα που μας ενοχλούν ή που μας φοβίζουν. Πρόκειται για ένα ζήτημα χρόνιας αποσύνδεσης από τους ανθρώπους γύρω μας.

Αντίθετα, αν κοιτάξετε τα μέρη του κόσμου που ονομάζονται Γαλάζιες Ζώνες, όπου οι άνθρωποι ζουν συστηματικά πάνω από εκατό χρόνια, υπάρχουν κρίσιμα σημαντικές κοινωνικές πτυχές της μακροζωίας τους. Σε αυτά τα περιβάλλοντα, συνήθως, οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί, παραμένοντας στην ίδια κοινότητα σχεδόν σε όλη τους τη ζωή. Αυτή είναι η πραγματικότητα: Αν κατηγορείτε τον εαυτό σας όλη την ώρα, είναι δύσκολο να διατηρήσετε μια θετική κοσμοθεωρία. Αντιθέτως, τείνετε να είστε υπερκριτικοί απέναντι στους άλλους. Και τότε οι άνθρωποι το διαβάζουν αυτό στη γλώσσα του σώματός σας και νιώθουν ότι κρίνονται. Βάζουν τους εαυτούς τους σε επιφυλακή. Είναι ο ίδιος κύκλος απειλής-αντίδρασης που ανέφερα προηγουμένως.

Από την άλλη πλευρά, ξέρουμε ότι όταν είστε συμπονετικοί με τον εαυτό σας, όταν είστε ευγενικοί με τον εαυτό σας, όταν αποδέχεστε αυτό που είστε, αυτό έχει μια βαθιά θετική επίδραση στη φυσιολογία σας και, με την προστασία σας μειωμένη, σας επιτρέπει να βλέπετε τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους με μια πιο ανοιχτή, θετική προοπτική. Μπορείτε να αγκαλιάζετε τους ανθρώπους χωρίς να κρίνετε. Και όταν το κάνετε αυτό, δημιουργείτε αυτή την αίσθηση ψυχολογικής ασφάλειας για τους άλλους. Και επειδή αισθάνονται ασφαλείς και αποδεκτοί, μπορούν να αλληλεπιδράσουν αυθεντικά μαζί σας.

Πώς θα ήταν να ζούσαμε σε έναν πιο συμπονετικό κόσμο;

Λοιπόν, θα ήθελα να πιστεύω ότι θα ήταν ένας πολύ πιο ευγενικός και δίκαιος κόσμος. Ένας κόσμος στον οποίο, αντί να είμαστε τόσο εσωστρεφείς, θα προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε τους άλλους. Καθώς ο κόσμος έχει παγκοσμιοποιηθεί και έχουμε αποκτήσει μεγαλύτερη πρόσβαση σε άλλους πολιτισμούς από ποτέ άλλοτε στην ιστορία, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μοιάζουμε περισσότερο παρά διαφέρουμε.

Ένα σημαντικό πρόβλημα με το σημερινό πολιτικό μας περιβάλλον είναι η έλλειψη συμπόνιας. Όταν δεν επιδιώκουμε την κατανόηση όσων είναι διαφορετικοί από εμάς και αντ' αυτού τους δαιμονοποιούμε και δημιουργούμε ψευδείς αφηγήσεις για τη φύση τους, δίνουμε στον εαυτό μας την άδεια να είμαστε εγωιστές και σκληροί. Αυτό μπορεί να έχει τρομερές συνέπειες. Είναι ένας κλασικός τρόπος με τον οποίο οι τύραννοι αποσπούν τον έλεγχο ολόκληρων κοινωνιών: Αν δημιουργήσετε μια αφήγηση για την έλλειψη, για παράδειγμα, όπου πρέπει να προστατεύσετε την ομάδα σας από εξωτερικές απειλές, αυτή η ιστορία μπορεί να συσπειρώσει μια φυλή.

Αλλά αν εντοπίσετε τις προκαταλήψεις σας απέναντι στους άλλους, αν καταλάβετε από πού προέρχονται και αν έχετε την αυτογνωσία να διορθώσετε τις λανθασμένες σας υποθέσεις, τότε μπορείτε να τις ξεπεράσετε. Αυτός είναι ένας συμπονετικός φακός. Από αυτό το σημείο, μπορείτε να αναγνωρίσετε ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να είναι ευτυχισμένοι. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να τρέφονται. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να είναι ασφαλείς. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να έχουν καταφύγιο.

Πρέπει να δείτε τον άλλον όπως τον εαυτό σας. Παρά τις όποιες διαφορές, είστε τελικά ίδιοι. Όταν βλέπετε τους άλλους, αμέσως, ως δικούς σας, η καλοσύνη και η γενναιοδωρία και η φροντίδα είναι αυτόματες. Και αυτό είναι η αυτοπραγμάτωση. Αυτή είναι η αληθινή συμπόνια.