Οι μαχητές ξέρουν να κερδίζουν!

Καρκίνος του μαστού, μαστεκτομή, ακτινοθεραπείες, χημειοθεραπείες… Λέξεις που φοβόμαστε και να ψελλίσουμε μη τυχόν και τις ακούσει η κακιά μοίρα και μας τις φέρει…

Λέξεις, πόνος και αγώνας για τη ζωή. Μία κατάσταση που αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες καθημερινά. Γυναίκες που κουβαλούσαν από τη γέννησή τους ένα ύποπτο γονίδιο, μία κακή κληρονομικότητα, μία κακή τύχη, ή μία άρνηση να φροντίσουν για την πρόληψή τους, τους καθιερωμένους υπέρηχους και τις προγραμματισμένες μαστογραφίες.

Όχι, δεν είμαστε εδώ για να κατηγορήσουμε κανέναν. Δεν φταις εσύ αν αρρώστησες. Και είμαστε όλες δίπλα σου για να σε στηρίξουμε να το αντιμετωπίσεις και να νικήσεις. Γιατί στη θέση σου θα μπορούσαμε να είμαστε όλες εμείς.

25 Οκτωβρίου.

Παγκόσμια Ημέρα για τον Καρκίνο του Μαστού.

Μία ημέρα – σύμβολο. Αξίζει αυτή την ημέρα να μιλήσουμε για τις γυναίκες- σύμβολα. Είναι δυνατές, αγωνίστριες, παρούσες και έχουν σταθεί ή στέκονται απέναντι στον καρκίνο του μαστού με γενναιότητα και ψυχή!

Και αυτή η μέρα γίνεται αφορμή για ένα μήνυμα: Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας κι ας τον φροντίσουμε όσο μπορούμε! Γιατί στον καρκίνο του μαστού, η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση σώζουν ζωές.

Δεν είμαι γιατρός για να δώσω συμβουλές σωματικής και ψυχικής υγείας στις πάσχουσες. Το μόνο που έχω μάθει από τη ζωή, είναι το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχολογία του ασθενούς για να βρει το κουράγιο να παλέψει για τη ζωή του.

Αν θα μπορούσα να πω ένα μόνο πράγμα σε όλους τους ανθρώπους που αποτελούν το κοντινό περιβάλλον μίας αγωνίστριας, αυτό θα ήταν «στηρίξτε τη όσο περισσότερο μπορείτε!». Όλοι λιγοψυχούμε σε τόσο σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Αυτές είναι οι στιγμές, που όλοι έχουμε ανάγκη από μία αγκαλιά, από ένα χάδι, από λίγες λέξεις τρυφερές που γαληνεύουν την ψυχή, που ενθαρρύνουν την προσπάθεια.

Οι περισσότερες γυναίκες σήμερα αντιμετωπίζουν τη διάγνωση της ασθένειας με υπερηφάνεια, μιλούν ανοιχτά γιʼ αυτό, και ανακαλύπτουν ότι δεν είναι μόνες, ούτε ήταν ποτέ.

«Είναι μια ανατροπή, χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου αλλά βγάζεις και τη δύναμη που δεν ξέρεις ότι έχεις και νοιώθω τυχερή που μπόρεσα και τον αντιμετώπισα». Δέσποινα

«Έμαθα να σέβομαι περισσότερο το σώμα και τα όριά μου. Επανεξέτασα τους ανθρώπους γύρω μου και έμαθα να στέκομαι στα δικά μου πόδια και ΜΟΝΟ. Τα σημάδια παντού στο κορμί μου είναι το τίμημα για να πάρω πίσω τη ζωή μου και να της αλλάξω πορεία. Γιατί μέσα από τον καρκίνο είμαι πλέον πιο ήρεμη κι ευτυχισμένη». Ελένη

«Το δύσκολο είναι ότι επειδή υπήρχε η άρνηση στα παιδιά μου να δεχτούν την κατάσταση δεν μπορούσα και εγώ να βοηθήσω τον εαυτό μου. Έπρεπε να υποκρίνομαι για να μπορούν να στέκονται τα παιδιά μου, ο άντρας μου, οι γονείς μου. Όταν η γυναίκα βρεθεί σε μια δύσκολη θέση τότε καταρρέει και το σπίτι, είναι πολύ σημαντικό να έχει συμπαράσταση από το περιβάλλον». Στάλω

«Δεν ήθελα να πάω σπίτι μου. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω κανέναν. Ποτέ δε φοβήθηκα για τη ζωή μου. Ποτέ δε σκέφτηκα τον εαυτό μου. Το μόνο που με σόκαρε ήταν η μαστεκτομή. Η πρώτη εβδομάδα ήταν πολύ δύσκολη μέσα στο μυαλό μου». Σοφία

«Δε φοβήθηκα ποτέ ότι θα πεθάνω. Ούτε μία φορά δεν το σκέφτηκα. Θα το ξεπεράσω και η ζωή μου θα συνεχιστεί. Μόνο αυτό έλεγα και πίστευα. Δε θα το έβαζα κάτω. Δε θα άφηνα τον καρκίνο να μου ρουφήξει τη ζωή. Θα τον πάλευα μέχρι τέλους». Μαρία

«Ένιωσα κάποια διαφορά στο στήθος μου. Έπιανα κάτι σκληρό. Δεν το είπα σε κανέναν. Θεώρησα πως ήμουν υπερβολική. Ήμουν 24 ετών. Πέρασαν δύο εβδομάδες. Το είπα στη μαμά μου. Είχε αλλάξει πάρα πολύ μέσα σε δύο εβδομάδες. Το καταλάβαινα. Την επόμενη κλείσαμε ραντεβού για υπέρηχο. Κάνω τον υπέρηχο. Δεν πίστευε κανένας από τους δύο πως μπορεί να είναι καρκίνος. Πίστευαν πως λόγω των ορμονών της ηλικίας θα είναι κάποιο ινοαδένωμα…». Αγγελική

Για όλες τις #Survivors