Τελικά όλες αυτές οι «Παγκόσμιες Ημέρες» προσφέρουν όντως κάτι;
Είναι πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο να μην γνωρίζεις τι γιορτάζουμε σήμερα και τι συμβολίζει γενικότερα η 1η Δεκεμβρίου για την κοινωνία. Είναι ίσως η «διασημότερη» από τις Παγκόσμιες Ημέρες, η πιο πολυδιαφημισμένη και αυτή που έχει απασχολήσει όσο καμία άλλη, την μουσική, τον κινηματογράφο, γενικότερα τις τέχνες και ακόμα πιο σφαιρικά την ανθρωπότητα. Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, είναι μία ημέρα σταθμός η οποία καθιερώθηκε να γιορτάζεται την πρώτη ημέρα του χειμώνα από το 1988 και έκτοτε έχει κάνει ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά στην ενημέρωση και την πρόληψη. Ας μην ξεχνάμε ότι η δεκαετία του ’80 σηματοδότησε την καταγραφή και ανάλυση του ιού, ενώ είναι και η περίοδος που δόθηκε η απαραίτητη δημοσιότητα στους κινδύνους της ασθένειας αυτής –βοήθησε και το γεγονός ότι αρκετά διάσημα πρόσωπα παραδέχτηκαν ότι έχουν προσβληθεί από τον τότε, θανατηφόρο ιό.
Με το πέρασμα των χρόνων, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι αριθμοί που έχουν να κάνουν με τον HIV όσο πάνε και μειώνονται-οι αριθμοί αυτοί αφορούν στο Δυτικό Κόσμο, μιας και δυστυχώς τα δεδομένα για τις χώρες της Αφρικής δεν είναι εξίσου ενθαρρυντικά-εδώ παίζει ρόλο η ελλιπής (προφανώς) ενημέρωση και οι γενικότερες, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν.
Διαβάζοντας όμως σχετικά με την εξέλιξη της νόσου -ιδίως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες- και παρατηρώντας ότι όντως τα στατιστικά δείχνουν μείωση των κρουσμάτων, αλλά και τεράστια πρόοδο στην αποτελεσματικότητα των θεραπειών, το AIDS δεν θεραπεύεται, απλώς αντιμετωπίζεται, αναρωτιέμαι πραγματικά αν υπάρχει σημαντικός λόγος να γιορτάζουμε πια τη μέρα αυτή, και αν τελικά, και επί της ουσίας, είναι ικανή να προσφέρει έστω και το παραμικρό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι άνθρωποι είναι πια ενημερωμένοι σε σχέση με τους κινδύνους, ενώ η καλή υγεία, δεν είναι κάτι που απαξιώνεται, όπως στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 όπου το lifestyle ήταν εντελώς διαφορετικό. Πλέον, όσο πιο νέος, φρέσκος και ενημερωμένος είσαι, τόσο πιο δύσκολα θα θέσεις σε κίνδυνο την υγεία και κατ’ επέκταση την ίδια σου τη ζωή.
Κι όμως, σε αντίθεση με άλλες «Παγκόσμιες Ημέρες» -δεν τις απαξιώνω σε καμία περίπτωση, απλά δεν θεωρώ ότι είναι όλες εξίσου σημαντικές- η «Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS» έχει καταφέρει κάτι πολύ πιο σημαντικό από την ενημέρωση και την πρόληψη σε ό,τι έχει να κάνει τον HIV. Έχει καταφέρει να διαμορφώσει τις κοινωνίες, ή καλύτερα να συμβάλλει στη διαμόρφωση πιο προοδευτικών και ανοιχτόμυαλων κοινωνιών, όπως και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα θύματα της νόσου αυτής. Βλέπουμε πλέον ότι οι ασθενείς δεν βρίσκονται στο περιθώριο, δεν στερούνται κοινωνικής ζωής και έχουν καταφέρει να κατακτήσουν το δικαίωμα στην εργασία, τον έρωτα και την κανονική καθημερινότητα. Και μόνο λοιπόν που η μέρα αυτή, ξεκαθάρισε και κατέδειξε τους τρόπους με τους οποίους μεταδίδεται η νόσος –όχι δεν είναι η χειραψία ή η συναναστροφή γενικότερα με έναν ασθενή όπως πολύ λανθασμένα πίστευε μεγάλη μερίδα του παραπλανημένου κοινού- η μέρα αυτή αξίζει να γιορτάζεται κάθε χρόνο πιο οργανωμένα και πιο μαζικά.
