Γιατί τα Χριστούγεννα μυρίζουν αναμνήσεις και… γιορτινά τραπέζια

Κόκκινες μπάλες, πολύχρωμα φωτάκια, ένας φουσκωτός Άγιος Βασίλης και μία… στημένη Βασιλόπιτα. Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων. Τα Χριστούγεννα με τον παππού και τη γιαγιά. Εγώ το μοναδικό εγγόνι, μέχρι τα 6 μου, όταν και γεννήθηκε η αδερφή μου. Και πάλι, όμως, δεν άλλαξε τίποτα. Και μέχρι σήμερα, τίποτα δεν έχει (σχεδόν) αλλάξει. Τα ίδια στολίδια, στο ίδιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, που τότε το έβλεπα θεόρατο και σήμερα διαπιστώνω πως δεν είναι πάνω από ενάμιση μέτρο. Τα ίδια πολύχρωμα φωτάκια, που μπορεί και κάποτε να κάηκαν, όμως αντικαταστάθηκαν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο Άγιος Βασίλης πια δεν φουσκώνει, μάλλον τρύπησε, υπάρχει όμως, μέσα στο κουτί με τα στολίδια, για να μου θυμίζει τα πιο υπέροχα Χριστούγεννα. Εκείνα που ήμουν παιδί.

Φτάνουμε στο σήμερα. Η γιαγιά είναι και πάλι στην κουζίνα. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, η γιαγιά βρίσκεται στην κουζίνα από το πρωί, για να μοσχοβολήσει το σπίτι μυρωδιές. Ο παππούς δίπλα στο δέντρο, βλέπει τηλεόραση σιγανά, για να μην μας ξυπνήσει. Ξυπνάμε από τη μαγειρική της γιαγιάς όμως… Και ένα «πανηγύρι» γεύσεων ξεκινάει. Τρώμε από το πρωί, τυροπιτάκια, μπισκότα, κουλουράκια, μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Το μεσημέρι μας βρίσκει γύρω από το τραπέζι, με την παραδοσιακή γαλοπούλα στο κέντρο.

Η στιγμή που θα κόψουμε τη βασιλόπιτα είναι γνωστή πια. Ο παππούς με ένα μεγάλο μαχαίρι θα κόψει πρώτα το κομμάτι του Χριστού, μετά της Παναγιάς, του Άγιου Βασίλη, του σπιτιού και ύστερα θα ακολουθήσουν τα μέλη της οικογένειας, ξεκινώντας από τον γηραιότερο –δηλαδή τον ίδιο. Μόνο που εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά: Το φλουρί πρέπει πάντα να το κερδίζω εγώ. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Έτσι το έχει αποφασίσει η γιαγιά μου. Για αυτό και όταν ετοίμαζε τη βασιλόπιτα, έβαζε το φλουρί και στο ίδιο σημείο τοποθετούσε μία… οδοντογλυφίδα, για να γνωρίζει ακριβώς πού βρίσκεται. Ο παππούς, με τη σειρά του, ξεκινούσε να κόβει τη βασιλόπιτα, έχοντας υπολογίσει ακριβώς τα κομμάτια, ώστε σε εμένα να πέσει το «σημαδεμένο» κομμάτι. «Για να έχει τύχη όλο το χρόνο» επιμένει κάθε χρόνο η γιαγιά μου, όταν η μαμά μου της κάνει παράπονα, πως αυτή η τακτική δεν είναι και τόσο… δίκαιη.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr