Μην τα παρατάς! Η κραυγή της Μαρίας Πολύζου -που κάποτε ήθελε να πεθάνει- μας ξύπνησε απ'το λήθαργο

Τη Μαρία Πολύζου τη γνώρισα στους αγωνιστικούς στίβους, τη χειροκρότησα ως αθλήτρια δρόμων αντοχής, ως πρωταθλήτρια, την πρώτη Ελληνίδα που έτρεξε Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Ατλάντα, 1996). Μπήκε στη ζωή μου ξανά όταν μοιράστηκε τις σκέψεις, την αγωνία και κυρίως το πείσμα της να βγει νικήτρια στη μάχη με τον καρκίνο του μαστού. Σήμερα ισοπέδωσε οποιαδήποτε αγωνία, αμφιβολία, ανησυχία είχα για τα τετριμμένα της καθημερινότητάς μου.

Μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας της έβγαλε στο φως τις πιο σκοτεινές ημέρες της ζωής της. Τις εμπειρίες εκείνες που μέρα και νύχτα προσεύχεσαι να μην τις ζει κανένα παιδί εκεί έξω.

Η συγκλονιστική μαρτυρία: Ο πατέρας μου με βίαζε από 11-12 ετών. Ήθελα να γίνει ένα ατύχημα και να σκοτωθώ!

«Ο πατέρας μου ήταν άγριος στην όψη και στους τρόπους. Είχε μαύρα μούσια που τον έκαναν ακόμα πιο τρομακτικό. Έπινε και όταν μεθούσε γινόταν βίαιος. Μας χτυπούσε και τον τρέμαμε όλοι. Εμένα από την ηλικία των 11 έως 12 ετών με βίαζε. Από τότε που ο πατέρας μου άρχισε να κάνει πάνω μου αυτό που έκανε, έπεσα σε μία κατάμαυρη άβυσσο. Πιστεύω ότι από τότε τρέχω για να ξεφύγω. Πολύ γρήγορα από τότε που ξεκίνησε αυτή η βρωμιά προσπάθησα να φύγω από εκείνο το σπίτι. Και ας ήμουν τόσο μικρή. Και ας μην είχα πού να πάω.Προτίμησα να μένω στον δρόμο από το να μείνω στον ίδιο με έναν γονιό που με κακοποιούσε συνέχεια, οπουδήποτε, οποτεδήποτε.

Έκανα δύο απόπειρες αυτοκτονίας, ενώ ήμουν παιδί ακόμα. Όταν σε κακοποιούν σε τόσο μικρή ηλικία, αναστατώνονται τα πάντα μέσα σου. Χωρίς να ξέρεις το γιατί, νιώθεις ένοχη και βρώμικη.

Η μεγαλύτερη ζημιά που έπαθα από την κακοποίηση ήταν που έχασα τον εαυτό μου. Ένιωθα ότι το σώμα μου, η ζωή μου δεν είχαν καμία αξία. Εγώ η ίδια ήμουν ένα μηδενικό. Αν ο ίδιος μου ο πατέρας φερόταν έτσι, γιατί να υπάρχεις; Ήθελα να με πάρει ο Θεός. Να γίνει ένα ατύχημα και να σκοτωθώ.

Μια μέρα, ήταν άνοιξη, άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Είχε προηγηθεί ένας πολύ άσχημος καυγάς με τον πατέρα μου, επειδή δεν ήθελα να με αγγίξει και πάλι. Πήρα τη σχολική τσάντα, τα αθλητικά μου και έφυγα. Πρέπει να έλειπα γύρω στις δύο, τρεις εβδομάδες. Η νύχτα είναι ατελείωτη όταν δεν έχεις σπίτι. Οι ώρες δεν περνάνε με τίποτα.

Μια μέρα με είδαν κάτι αστυνομικοί, με έβαλαν στο περιπολικό και με πήγαν σπίτι. Οι γονείς μου δεν είχαν δηλώσει την εξαφάνισή μου. Αφού με παρέδωσαν οι αστυνομικοί ο πατέρας μου μου έδωσε δύο δυνατά χαστούκια, με τράβηξε από τα μαλλιά και πήγε να με πνίξει. Με ρώτησε αν είχα πει κάτι στους αστυνομικούς. Όχι, δεν έχω πει τίποτα, του απάντησα. Άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε ένα πιστόλι. Το έβαλε κοντά στο πρόσωπό μου και άρχισε να βρυχάται. Αν τους έχεις πει τίποτα θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Θα σου ρίξω στο κεφάλι με αυτό εδώ που βλέπεις. Το κατάλαβες;».

Εσύ; Το κατάλαβες;

Η ζωή του καθενός μας είναι μοναδική. Και σε αυτόν τον κόσμο που έχει ο καθένας οριοθετήσει για τον εαυτό του δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με τις ζωές των άλλων. Δεν πονάει μια απώλεια λιγότερο από την απώλεια που βιώνει ο διπλανός, δεν νιώθουμε τύψεις με τη χαρά μας επειδή ο φίλος μας είναι στεναχωρημένος, ούτε μπορούμε να νιώσουμε τη συντριβή μιας παιδικής ψυχής που κακοποιείται. Δεν μπαίνουν οι άνθρωποι, οι καταστάσεις και τα συναισθήματα σε ζυγαριές.

Μια τέτοια εξομολόγηση, όμως, είναι ένα σοκ για όλους. Για εσένα και για εμένα. Για όποιον ακούει (είτε έχει βιώσει κακοποίηση, είτε όχι). Για όποιον είδε αυτή την κοπέλα να θριαμβεύει στους αγωνιστικούς χώρους και χειροκρότησε τη χαρά της χωρίς να ξέρει τι έκρυβε η ψυχή της, για όποια γυναίκα αναρρωτιέται αν πρέπει να μιλήσει για αυτό που της συμβαίνει, για όποιον άνθρωπο έχει υποστεί βία και θέλει να σπάσει τη σιωπή του πολλά χρόνια μετά... Είναι τώρα καιρός; Τι θα πει ο κόσμος; Τι θα πεις εσύ έχει μεγαλύτερη σημασία. Το πώς θα σταθείς απέναντι σε αυτό που είπε η Μαρία και πώς θα αφήσεις το σοκ που νιώθεις αυτή τη στιγμή να επηρρεάσει τη ζωή σου όλη. Την κοσμοθεωρία σου. Τη λίστα προτεραιοτήτων σου. Το πώς αυτό που ακούς θα σε βοηθήσει να ξεχωρήσεις τα σημαντικά από τα #ΠολυΠιοΣημαντικά.

Αυτή η κατάθεση είναι ένας λόγος να αναθεωρήσει κανείς όλα τα «γιατί σε εμένα» του...

Μην τα παρατάς! - Συγγραφέας: Πολύζου Μαρία - Εκδότης: Key Books

Η Μαρία είπε πως ήθελε να γράψει αυτό το βιβλίο για να παρακινήσει τα παιδιά που βιώνουν εφιαλτικές καταστάσεις να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να μιλήσουν, να ζητήσουν βοήθεια, να μην αφήσουν τη ψυχή τους να θαφτεί κάτω από την τραυματική εμπειρία, την τόσο φρικτή τραυματική εμπειρία. Ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί την προσωπική της ιστορία για να σωθεί έστω ένα παιδί. Ή έστω μία ψυχή. Respect!