6 ταινίες που θα ταράξουν το θρησκευτικό μας αίσθημα, από την ανάποδη
Εκτός από το Ben Hour, τον Σπάρτακο, το Quo Vadis, την Κλεοπάτρα, την Κιβωτό του Νώε και τον Ιησού από τη Ναζαρέτ που δεν απουσιάζουν ποτέ από τις Άγιες μέρες του Πάσχα, υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές.
Κοινό σημείο όλων των ταινιών που σας προτείνουμε να παρακολουθήσετε αντ' αυτών είναι πως καταπιάνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη θρησκεία, δίνοντάς της πρωταγωνιστικό ρόλο. Μόνο που η θρησκευτική πλευρά τους είναι πολύ πολύ σκοτεινή.
Δαιμονισμένος Άγγελος (Angel Heart), 1987, σκηνοθεσία Alan Parker
Ο Harry Angel αναλαμβάνει, για λογαριασμό ενός μυστηριώδους τύπου, τον εξαφανισμένο τραγουδιστή Johnny Favorite. Τελικά ανακαλύπτει τον κόσμο της μαύρης μαγείας και τον ίδιο το διάβολο, στο πρόσωπο του Robert De Niro. Η ταινία είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγωγές της δεκαετίας του 80 και πέρα από την ιντριγκαδόρικη πλοκή και τις εκστατικές σκηνές βουντού session ο «Δαιμονισμένος Άγγελος» έχει μείνει αλησμόνητος για την λαγνεία που ξεχειλίζει μέσα από την σούπερ σέξι Lisa Bonet και τον ιδιαίτερα γοητευτικό (τότε) Mickey Rourke.
O Εξορκιστής (The Exorcist), 1973, σκηνοθεσία William Friedkin
Το περιστρεφόμενο κεφάλι της δαιμονισμένης Linda Blair κέρδισε μια θέση στην ιστορία των πιο iconic σκηνών στην ιστορία του κινηματογράφου. Ένα κοριτσάκι γίνεται η μετενσάρκωση του Σατανά και η εκκλησία σύσσωμη προσπαθεί να το απαλλάξει από τη δύναμή του με εξορκισμούς και κόντρα εξορκισμούς. Κάπου ανάμεσα στις σατανικές στιγμές ακούγεται και το τραγούδι «Παραμυθάκι μου», στη σκηνή που ο ιερέας βρίσκεται στο σπίτι της μητέρας του και ταράζει και το εθνικό μας αίσθημα, μαζί με το θρησκευτικό.
Stigmata, 1999, σκηνοθεσία Rupert Wainright
Η Patricia Arquette ζει ένα θαύμα. Το κορμί της είναι στιγματισμένο με τα σημάδια του Ιησού. Ο Gabriel Byrne, ως ιερέας από το Βατικανό, τρέχει να συνδράμει στο δράμα της, αρχίζει να αμφισβητεί τη θρησκεία του και καταλήγει στο συμπέρασμα πως κάποιος ή κάτι την έχει καταλάβει. Η ταινία, εκτός από τα αρνητικά σχόλια, κέρδισε και τον χαρακτηρισμό της «πιο αστείας ταινίας που γυρίστηκε ποτέ για τον καθολικισμό» από τον Roger Ebert, τον πρώτο σινεκριτικό που κέρδισε ποτέ το βραβείο Pulitzer για κείμενα κινηματογραφικής κριτικής.
Το Μωρό της Ρόζμαρι (Rosemary's Baby), 1968, σκηνοθεσία Roman Polanski
Το θέμα με αυτήν την ταινία είναι το εξής: ποιος στο καλό ήταν, τελικά, πιο δαιμονισμένος; Η Mia Farrow (Rosemary) ή ο Roman Polanski που σκηνοθέτησε την εμβληματική αυτή ταινία τρόμου; Τι άλλο να πιστέψει κανείς για τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε και σκηνοθέτησε μια από τις τρομακτικότερες κινηματογραφικές σκηνές που γυρίστηκαν ποτέ, τον βιασμό της Rosemary από τον Σατανά. O αστικός μύθος που συνόδευσε την ταινία πως τον Σατανά υποδύθηκε ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Σατανά (που ιδρύθηκε το 1966), Anton LaVey δεν ευσταθεί αφού είναι εξακριβωμένο πως ο ηθοποιός που ενσάρκωσε το ρόλο ήταν ο Clay Tanner. Αν αναρωτιέστε τι συνέβη στο μωρό της Rosemary μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια στο «Son of Rosemary», το sequel του μυθιστορήματος στο οποίο βασίστηκε η ταινία που κυκλοφόρησε το 1997 και ο συγγραφέας του, Iri Levin, αφιέρωσε στην Mia Farrow.
Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil's Advocate), 1997, σκηνοθεσία Taylor Hackford
Κάτι μας λέει πως ο Keanu Reeves ευχαρίστως θα πουλούσε την ψυχή του στον διάβολο για να αποκτήσει λίγο υποκριτικό ταλέντο αλλά αυτό δεν ήταν το θέμα της ταινίας. Ο τίτλος της ήταν ένα λογοπαίγνιο με τη φράση «δικηγόρος του διαβόλου» που, όπως ξέρετε, σημαίνει εκείνον που υποστηρίζει το αντίθετο, το λάθος και προκαλεί κουβέντες. Άσχετο και με αυτό ήταν το στόρι της ταινίας το οποίο περιγράφει το πώς ένας ανερχόμενος δικηγόρος ανακαλύπτει πως εργοδότης του είναι ο Σατανάς τον οποίο υποδύεται ο Al Pacino. Που δε ζητάει και πολλά. Μόνο κάποιον να κυοφορήσει τον Αντίχριστο. Απλά πράγματα. Η ταινία δεν είναι και η πιο αξιόλογη που έχει γυριστεί ποτέ αλλά διέπρεψε, παρ' όλα αυτά, στο box office όταν κυκλοφόρησε.
Οι Μάγισσες του Ίστγουικ (The Witches of Eastwick), 1987, σκηνοθεσία George Miller
Ποιος θα μπορούσε να υποδυθεί καλύτερα το ρόλο του Σατανά από τον σατανικά υπέροχο jack Nicholson; Ουδείς. Αυτό σκέφτηκε και ο George Miller και του χρέωσε όχι μόνο τον ρόλο του Διαβόλου αλλά και μερικές σέξι αυλικούς, τις μάγισσες Cher, Susan Sarandon και Michelle Pfeiffer σε μια από τις πιο κλασικές σύγχρονες ταινίες του σινεμά. Με πρωταγωνιστή το μισογυνισμό και έμπνευση από το ομώνυμο μυθιστόρημα του John Updike που είχε κυκλοφορήσει 3 χρόνια νωρίτερα και στο οποίο, αργότερα, βασίστηκαν θεατρικά έργα, τηλεοπτικές σειρές και μιούζικαλ.
Bloggers
