Babylon Review: Ένα γράμμα αγάπης στο σινεμά και ένα γράμμα μίσους στο Χόλιγουντ

Το "Babylon" (ελλ. τίτλος “Βαβυλώνα”) είναι η νέα ταινία του βραβευμένου με όσκαρ σκηνοθέτη Damien Chazelle (La La Land, Whiplash) που φιλοδοξεί να φτάσει στα άκρα και στα άστρα. Ένα ψυχαγωγικό παραμύθι της υπερβολής και της δόξας, πολύ κοντά στην αλήθεια.

The Whale Review: Ο Brendan Fraser στο πιο συγκινητικό comeback της ζωής του

Babylon: To Χόλιγουντ δεν είναι το λαμπερό μέρος των ονείρων που νομίζεις

Με το cast να απαρτίζεται από τους Brad Pitt, Margot Robbie, Diego Calva, Jean Smart, Jovan Adepo και Li Jun Li, το "Babylon" παρακολουθεί την άνοδο και την πτώση διαφόρων χαρακτήρων κατά τη διάρκεια μιας εποχής αχαλίνωτης παρακμής και διαφθοράς στα πρώτα χρόνια του Χόλιγουντ.

Σε μια εποχή και μια περιοχή όπου το βασικό νόμισμα είναι η πρόσκληση σε πάρτι διασήμων, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Chazelle, θέλει να πει μια ιστορία υπέρμετρης φιλοδοξίας και εξωφρενικής υπερβολής. Φαίνεται να είναι αχαλίνωτος, τόσο στην απύθμενη μαυρίλα που δεν διστάζει να δείξει στη μεγάλη οθόνη, όσο όμως και στην ανάγκη του να πει και να δείξει πάρα πολλά.

Μια σύγχρονη Βαβυλώνα που απ' έξω πάντα ακμάζει και από μέσα παρακμάζει

Η ταινία - η οποία διαρκεί τρεις ώρες- έχει μια χαοτική δομή, όπως ακριβώς ήταν και το Χόλιγουντ στη δεκαετία του '20. Εισαγωγή, βασικά μέρη και επίλογος, όλα προσπαθούν να πουν τις ιστορίες ονειροπόλων που πετάνε πολύ κοντά στον ήλιο. Ξεκινώντας με ένα μαεστρικά σκηνοθετημένο, μεγάλο, θορυβώδες, καθόλου λαμπερό και σοκαριστικό πριζενερίκ, σαν θεατές εισαγόμαστε στα χολιγουντιανά Σόδομα και Γόμορρα αλλά και στους βασικούς μας ήρωες. Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο μέρος όπου "φτιάχνεται η μαγεία" και παίρνουμε μια γεύση από τις παρανοϊκές απαιτήσεις που πάντα έχουν τα γυρίσματα, πόσω μάλλον όταν στο παιχνίδι του σινεμά μπαίνει και ο ήχος. Το επόμενο μέρος διαχωρίζεται στις πτώσεις και αφήνει την αίσθηση ενός ενδόμυχου δράματος αλλά και γκανγκστερικού φιλμ, που εκεί που νομίζεις ότι τελειώνει, έχει κι άλλο.

Έχει κι άλλο γιατί υπάρχουν τόσες ιστορίες, τόσα διαφορετικά παραμύθια, κάποια με "happy ending", κάποια με όχι. Και αυτό που θέλει να μας πει ο Chazelle είναι ότι εμείς σαν θεατές θα μαθαίνουμε μόνο τα happy ending που αυτή η βιομηχανία θέλει να προβάλλει. Δεν θα μαθαίνουμε τόσο εύκολα για τις ματαιότητες, τις τραγικότητες, τα στενάχωρα και τα βαριά, δεν θα μαθαίνουμε εύκολα ότι τα πραγματικά happy ending δεν είναι αυτά της δόξας και της φήμης.

Jeremy Renner: Πιο υπερήρωας και από τον Hawkeye

Βαβυλώνα σημαίνει Πύλη των Θεών

Το "Babylon" είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ανά στιγμές μας αφήνει μαγεμένους και συγκινημένους, ανά άλλες μας ρίχνει πανηγυρικά και ανά άλλες λίγο μας κουράζει. Με στόχο να γίνει ένα επικό αριστούργημα, βλέπουμε τις ιστορίες πολλών χαρακτήρων να ξετυλίγονται: ενός λάτρη του σινεμά που θαμπώνεται και ερωτεύεται, μιας φιλόδοξης ηθοποιού που θέλει να δείξει το αστέρι της, ενός ήδη φτασμένου και μεγάλου ηθοποιού, ενός μουσικού που θέλει να επιβιώσει, μιας καλλιτέχνιδος που ψάχνει να βρει τη θέση της και μιας δημοσιογράφου που γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει και από τις δύο πλευρές του θεάματος.

Η ικανότητα του Chazelle να σκηνοθετήσει και να γράψει πολυδιάστατους χαρακτήρες φαίνεται και στο πόσο καλά λειτουργεί στο σύνολό του όλο το cast. Όχι μόνο στις μεταξύ τους διαδράσεις και χημείες, αλλά και στο πώς θα τραβήξουν πάνω τους τα φώτα όταν πρέπει και όταν ορίζει η αφήγηση. Για κανέναν δεν έχεις να πεις κάτι αρνητικό, αλλά ίσως να ξεχωρίσεις λίγο παραπάνω τον πρωταγωνιστή Diego Calva (Narcos: Mexico) που μεταμορφώνεται συνεχώς, κρατώντας όμως στο βλέμμα του τη σπίθα που χρειαζόμαστε για να ταυτιστούμε και να μαγευτούμε, και τον Brad Pitt που δίνει μία από τις πολύ δυνατές του ερμηνείες, ενσαρκώνοντας έναν ηθοποιό που παλεύει να αποδεχτεί την αλήθεια των παρασκηνίων και του spotlight, παρά το γεγονός πως μέσα του ίσως πάντα να την ήξερε.

Damien Chazelle και μουσική πάνε συνήθως χέρι-χέρι και το "Babylon" είναι ντυμένο με το πολύχρωμο και περίτεχνο score του Justin Hurwitz (που μάλιστα δεν δίστασε να προσθέσει νεύματα του La La Land). Όσο για το συνολικό production design, είναι οσκαρικό, όπως και θα άρμοζε σε μια ταινία για το Χόλιγουντ του '20.

Είναι το Babylon η επική ιστορία που μιλάει στον καθένα;

Το "Babylon" είναι ένα γράμμα αγάπης στο σινεμά και ένα γράμμα μίσους στο Χόλιγουντ. Γιατί η βιομηχανία θα συνεχίζει ασταμάτητα τα γρανάζια της χωρίς να την νοιάζουν οι άνθρωποι, τα συναισθήματά τους, ακόμα και η ζωή τους. Το σινεμά όμως θα μιλάει πάντα και θα έχει τον τελευταίο λόγο. Θα ακουμπάει πάντα τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους και που θέλουν να συνδεθούν.

Κάποια σημεία της μπορεί να μην λειτουργούν όπως θα ήθελε, αλλά φιλοδοξεί να φτάσει στα άκρα και στα άστρα. Καταφέρνει σίγουρα πολύ καλά το πρώτο από τα δύο. Για το δεύτερο, μόνο η ιστορία εν τέλει θα μας το δείξει με σιγουριά.